Het leed dat slaap heet…

Het leed dat slaap heet… Ik lees al lange tijd mee in topics die gaan over het slapen. Elke keer houd ik hoop dat het hier ook een keer beter gaat, maar helaas.. Over de nachten mogen we niet klagen! Ze gaat rond 20:00/20:30 naar boven. Dan verschonen we haar, krijgt ze een fles en wiegen we haar in slaap. Daarna leggen we haar in haar cosleeper waar ze dan vaak na 10/20 minuten wel weer wakker wordt, maar paar keer weer de speen aanbieden en dan valt ze wel weer in slaap. Ze krijgt nog een droomvoeding en komt ‘s nachts zelf ook nog een keer. Maar dan overdag… Ze kan niet zelf in slaap vallen. Af en toe lukt het in de automatische schommelstoel, maar dit is maximaal een halfuur. In de auto valt ze niet in slaap, in de kinderwagen niet en in de draagzak na lang protest (lees: krijsen), maar dan ook vaak maar een halfuur. Na een halfuur wordt ze wakker en valt dan niet weer in slaap, ook al blijven we lopen en vaak zet ze het dan op een krijsen. De rest van de momenten slaapt ze alleen als we haar in slaap wiegen (vaak ook onder protest) en bij ons houden. Bij wegleggen wordt ze wakker. We hebben al zoveel geprobeerd en ze is inmiddels 11 weken. Ik merk aan mezelf dat het me soms opbreekt. Al 11 weken lang constant wiegen en op de bank zitten, omdat ze anders niet slaapt. We kunnen de deur niet uit omdat ze het dan op een krijsen zet omdat ze moe wordt, maar niet in slaap valt. In de eerste weken ging de auto nog wel goed, maar nu ook niet meer. Ik ben al zo vaak met een krijsende baby op de arm de winkel uitgelopen. Nu hebben we ook een moeilijke start gehad. De eerste zes weken een echte huilbaby. Constant krijsen en ontroostbaar. Na zes weken gestart met Pepti en uiteindelijk Neocate. Twee weken geleden in overleg met de kinderarts enkele schepjes Pepti over de dag geprobeerd, maar dit was gelijk mis. Ik merk dat ik zo gefocust ben op haar slaap en wakkertijden. Ook omdat wanneer ze onvoldoende slaapt ze niet te genieten is. Voldoende slaap is dus nodig, maar betekent ook dat ik al weken thuis zit te wiegen en met een slapende baby vastzit op de bank. Overal lees ik dat het vanzelf beter wordt, maar na 11 weken vind ik dat moeilijk te bedenken. Een heel verhaal, maar misschien herkennen mensen zich hierin. Ik vind het zelf namelijk altijd fijn om soortgelijke verhalen te lezen om te weten dat je niet de enige bent.