Het mag nog wel even duren...

Ik lees veel berichtjes van as moeders die echt uitkijken naar het moment dat ze niet meer zwanger zijn. Soms omdat het fysiek of mentaal gewoon heel zwaar is, of omdat je gewoon enorm uitziet naar het moment je baby te ontmoeten. Dat laatste heb ik ook zeker hoor, ik kijk erg uit naar de kleine! Maar tegelijk heb ik heel sterk het gevoel van 'het mag nog wel even duren...' Sowieso omdat ik nog maar net verlof heb (gewerkt tot 36 wk, nu 36+5) en een flinke lijst met allerlei dingen die ik nog wil doen voor de bevalling zich aandient. Dat in het besef dat als hij er eenmaal is er voorlopig weinig van terecht zal komen. En dat het dan een drukke tijd zal zijn met gebroken nachten enz, ons gezinsleven wordt dan weer aardig op zn kop gezet. Daarnaast geniet ik ook gewoon nog van het zwanger zijn en zal m'n buik echt missen! Dus ik hoop de 40 wk gewoon lekker vol te maken, richting de 41 gaan zou ik ook prima vinden.. Wie herkent dit?