Ik heb het even zwaar

Hallo dames, Ik moet gewoon even mijn ei kwijt, het is allemaal even heel erg veel. Ik zit met een baby die heeel erg mama gericht is, zo erg, dat papa op veel momenten ook niet goed was. Vorige week krijste hij nog zo hard bij papa dat buren kwamen vragen wat er aan de hand was en of ze konden helpen. Mijn man is na mijn terugkomst toen huilend gaan wandelen om zijn hoofd leeg te maken. De borstvoeding liep bij mij heel erg goed. Zo goed dat de kleine vond dat hij niets anders wilde, dus ook geen flesjes. Inmiddels pakt hij flesjes bij mij. Maar niet bij een ander. 3 weken terug zegt mijn man ineens tegen mij, kan een man ook een postnatale depressie krijgen? Waarop er ineens heel veel puzzelstukjes op hun plek vielen en ik “het probleem” niet zozeer bij de baby moet zoeken maar ook bij mijn man. Terugkijkend is de interactie die mijn man met de baby heeft, erg passief en is het dus helemaal niet raar dat de kleine flesjes weigerde bij hem. Ik ben nu dus al weken bezig om mijn man handvaten te geven in de omgang met de baby, en dit voelt heel raar, want we hebben nog een peuter en hij was/is altijd zeer proactief naar hem. Soms denkt mijn man dat hij het met de baby wel even gaat regelen en dan wil hij niet dat ik mij er mee bemoei, wat dan heel geforceerd overkomt en waardoor we 15 minuten later weer met een enorm krijsend kind zitten, want de kleine voelt dit ook. (Anderen zien dit ook) Voor onze peuter hebben we oppas en het is de bedoeling dat de jongste hier bij aan sluit. Omdat de kleine flessen weigert is hij hier echter nog niet dagdelen (alleen) heen gegaan. Altijd met mij erbij. Ik heb hem 1x voor medisch onderzoek bij de oppas gelaten maar ik werd binnen 3 kwartier alweer gebeld of ik hem op wilde halen. De oppas gunt mij ook wel een ontspanmomentje voor mij, maar dan krijg ik de opmerking: “tja, had je hem maar aan de fles moeten laten wennen”. En dit raakt mij tot in mijn ziel, aangezien wij dit al in de kraamweek aanboden. Over 3 weken zou ik weer beginnen met werken, echter heb ik 2 weken geleden werk opgebeld en de situatie uitgelegd, en gevraagd of ik nog ouderschapsverlof op kan nemen omdat die kleine langer de tijd nodig heeft om overal aan te wennen. Hier zouden ze een plan/aanbod op doen en naar mij mailen (ik was op vakantie) maar tot op heden niets gehoord. Vandaag de leidinggevende geprobeerd te bellen maar die neemt niet op. Om de situatie te verbeteren ben ik aan het stoppen met de borstvoeding en dit vind ik zo extreem lastig. Hij geniet hier zo van. En ondertussen ben ik bijna iedere keer een strijd aan het voeren om het flesje erin te krijgen. Het dat komt allemaal op mij neer omdat hij het van anderen nog niet accepteert. Elke nachtvoeding is voor mij. Met alles wat ik wil en moet doen, hou ik rekening met die kleine. En als ik even van huis ga, hou ik mijn hart weer vast voor wat ik aantref als ik terug kom. Als die kleine even slaapt, wil de oudste terecht even wat aandacht en ondertussen heb ik geen tijd om even op adem te komen. Ik wil zoooo graag gewoon weer even mens zijn ipv mama, of even niet alle ballen omhoog houden. Iedereen denkt oooooh die meid die red het wel, en als ik even klaag heb ik niet het idee dat ik serieus genomen word. Terwijl als mijn man nu even wat witjes ziet, maken mensen zich meteen zorgen en zeggen ze dat hij rustig aan moet doen en wat ze kunnen doen om hem even te ontlasten. Maar ik wil ook gewoon even ontlast worden. Laatst zei ik tegen iemand die dicht bij mij staat; als we geen geld op de plank nodig hadden, had ik misschien wel mijn baan opgezegd voor de kleine. (Voor mij als reden dat ik dan gewoon borstvoeding kan blijven geven) Zegt diegene dat ik inderdaad maar op zoek moet naar wat anders om er voor mijn gezin te zijn. Want dat onregelmatige (28u) is niets voor mijn gezin en mijn man gaat het niet trekken met 2 kids alleen. En toen stortte dus echt mijn kaartenhuis helemaal in elkaar. Ik heb een superleuke baan, met doorgroeimogelijkheden (hoeft niet, maar kan). 2 dagen vast, rest onregelmatig. Terwijl ik weet dat ik mij niets van zulk commentaar aan moet trekken maakt dit mij mega onzeker. Ik mag toch wel gewoon nog een leven naast de kids hebben? Het is toch niet gek dat ik verwacht dat mijn man 1 a 2 avonden per week de kids op bed kan leggen? Mijn hoofd gaat nu alle kanten op. Ik wil super graag werken en even weg van de kids, maar dat rek ik nu al voor de stabiele thuissituatie. Mijn man blijft gewoon lekker stug doorwerken en is iedere dag lang van huis.