Laatste kindje?

Het feit dat je het jammer vindt dat dit je laatste kindje is zal je ook vinden bij een 3e (en dus laatste) kindje. Dat moet geen reden zijn voor een 3e. Ik persoonlijk vind dat, gebaseerd op alles wat je opnoemt, jullie niet aan een 3e moeten beginnen. Je kindje is 4 weken. Probeer stil te staan bij het nu, geniet van hoe het nu is en niet van het gemis dat je dit voor het laatst meemaakt, daar krijg je later mogelijk nog meer spijt van. En later kun je altijd nog bekijken of er toch nog een 3e komt of niet.

Inmiddels zijn we 4 weken verder en het gevoel is nog niet afgenomen 🙈 we denken beide dat we nog heel graag een 3e willen maar pas over minimaal 3 jaar, we klaar zijn met het bouwen van een huis enz enz enz. Dat toekomstbeeld geeft ons wel veel rust

What the....?🤨

Hahahahahhaha, dit is ook mijn brein deze nacht 🤣🤣

Dit heb ik ook! Over twee jaar, liggend aan de situatie wil ik heel graag nog een kleine. Al ligt het écht aan hoe het gaat. Mijn man wil ook 3 kids maar hij is zo een luie partner dat ik me te vaak alleenstaand voel om met hem nog een kind te willen. Anders moet ik op zoek naar een nieuwe papa haha. Maar ik houd enorm van het zwanger zijn en de newborn fase, en ben zelf ook met z’n 3en geweest. We zullen zien wat de toekomst brengt 🤞

Oh dames sorry! Ik zat dit vannacht te lezen tijdens het voeden en m'n telefoon op een gegeven moment naast m'n been neergelegd op de stoel en die heeft dit ervan gemaakt. Ik heb niks gemerkt en ik bedoel er helemaal niks mee 😅

Ik vind het altijd bijzonder als mensen een duidelijk gevoel hebben om compleet te zijn als gezin. Mijn verstand kan dat soms wel zeggen, maar mijn gevoel wil er niet echt aan.. het idee nooit meer zwanger te zijn en een baby te hebben kan me best verdrietig maken, ik vind het zoiets moois en bijzonders! Wij hadden na de 3e echt nog een duidelijke wens voor ooit een 4e. Die kwam er iets sneller dan verwacht, heel blij mee. Daarna toch wel bedacht dat het misschien wel goed was zo, maar om echt definitief een knoop door te hakken dat er nooit meer een kindje zou komen vonden mijn man en ik allebei toch best lastig. Al kwam met de jaren toch wel steeds meer het gevoel dat het goed was met de 4 die we hadden,alles liep lekker en 4 goede zwangerschappen gezonde kids is ook echt iets om dankbaar voor te zijn! Maar toch 6 jaar later verrast met een zwangerschap, nr 5 is nu 3,5 week. En het voelt echt als een cadeautje om het nog een keer mee te mogen maken allemaal. Heb enorm genoten van mijn zwangerschap en heerlijk om nog een keer zo'n newborn te hebben 🥰 dit zal toch echt de laatste zijn dus het is genieten met af en toe een beetje weemoed om alles wat ik nu afsluit. Of dat nou na 1, 2 of 5 kinderen is, ik denk dat dat erbij hoort. En af en toe komt er dan een stemmetje dat zegt 'misschien kan het nog wel een keer' , maar dat moet ik nu met al die hormonen maar even niet te serieus nemen 😊

Mijn hart wil heel graag een derde en misschien zelfs vierde, mijn hoofd denkt dat het verstandiger is het bij deze twee te laten. Ik heb twee keizersnedes gehad en bij de laatste was het litteken in de baarmoeder zo dun dat je de baby er doorheen kon zien. Heb een grote kans op gescheurd litteken bij een volgende zwangerschap en dat is echt een gevaarlijke complicatie. Ook heb ik door langdurige vruchtbaarheidsproblemen heel lang op de eerste gewacht, waardoor ik nu al te oud ben of de kinderen heel snel achter elkaar zou moeten krijgen. En heb ook zeker niet de makkelijkste zwangerschappen plus wij hebben niet zo’n groot netwerk. Ik denk dat ik heel dankbaar mag zijn dat ik twee gezonde kindjes heb mogen krijgen. En dat ik de wens voor meer beter kan laten rusten en focussen op genieten van het prachtige gezin dat ik nu heb.

Misschien is een koperspitaal een oplossing. Dan kunnen jullie de komende maanden in iedergeval rustig nadenken

Heel herkenbaar, fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Het is inderdaad soms bijna een rouwproces, het missen van een hele fijne en bijzondere tijd waarvan je weet dat het nooit meer terugkomt.

Gelukkig gaan we weer een andere, hele fijne tijd tegemoet ❤️ de tijd van de schoolkinderen is op zijn eigen manier ook weer heel leuk en bijzonder

Ik reageerde eerder op dit topic toen ik nog zwanger was, maar ook nu nu onze jongste dochter 6 weken is en ik gister nacontrole bij verloskundige heb gehad, merk ik dat deze gevoelens bij mij extra spelen.. helpend om jullie ervaringen te lezen en te weten dat ik niet de enige ben waarbij dit speelt.

Hoe gaat het nu met jullie? Is het gevoel van “niet compleet” zijn al weggetrokken? Hier nu na 2 maanden niet en heb het idee dat ik juist veel sterker voel een 3e te willen/wensen 😅

Hier is het gevoel nog niet verdwenen helaas. Mijn man is heel stellig dat we het bij twee kindjes houden. We hebben een jongen en meisje, gezond, en voor zijn gevoel zijn we compleet. Ik zie ook zeker de voordelen van twee kinderen. Zeker straks met zwemmen, sporten, etc. Maar man o man ik kan er ook echt verdrietig van worden dat alles wat we nu meemaken een laatste keer is. Voor nu hebben we afgesproken om het in ieder geval te laten rusten tot de jongste een jaar is voor we de knoop doorhakken en te genieten van deze tijd.

Ik moet eerlijk zeggen dat het eerste gevoelige randje er wel af is. Vooral door de harde realiteit die het regelmatig ook met een baby is 😅 (niet slapen, veel huilen etc) betwijfel ik of ik dit nog eens zou willen. Ook merk ik dat ik het dagelijks lastig vind om beide kinderen evenveel aandacht te geven en denk dan, hoe zou hier een derde bij moeten? Ik heb niet een gevoel van compleet zijn, maar ik merk dat ik er wel al vanuit ga dat dit mijn laatste baby is. Ik ruim al wat Babyspullen op, verkoop eea op vinted en dat gaat allemaal zonder moeite. Ik denk dat ik wel bij bepaalde mijlpalen een verdrietig gevoel of een gevoel van rouw zal voelen, bijvoorbeeld zo meteen als mijn verlof er op zit omdat dat waarschijnlijk nooit meer terug zal keren. Zeg nooit nooit, maar ik denk dat ik wel onder ogen ben gaan zien dat ons leven en onze relatie zoals wij dat willen, goed is voor 2 kinderen. Wellicht komt het gevoel van compleet-zijn later nog. Een collega van mij vertelde dat ze, toen haar jongste 2 was, ze in de achteruitkijkspiegel van de auto keek en 2 blije meiden zag zitten en toen ineens heel sterk dacht: dit is compleet, dit hoort zo te zijn. 💖

Als ons huis klaar is (3/4 jaar gaan wij zoals we er nu over denken) voor een 3e 🙈

Hier is het gevoel ook echt nog hetzelfde. Ondanks dat het hard aanpoten is met 2 under 2. Wij laten het aan de tijd over, maar we wachten sowieso nog twee jaar tot we een beslissing maken of we ervoor gaan of niet

Herkenbaar! Mijn man had het laatst over een knip, maar dat vind ik nog iets te definitief. We kijken het maar rustig even aan, maar ik denk ondertussen dat ik er wel vrede mee kan hebben als we het bij twee houden.

Maar dat "alles voor het laatst meemaken" is bij een derde toch ook gewoon weer zo?

Ik zit ook nog op een wipstoeltje. In mijn hart is ruimte voor een 3e, ik zeg al jaren dat ik mijzelf in de toekomst met 3 knullen zie. Maar ik weet niet of ik de rest nog een keer zie zitten, het misselijk zijn tijdens de zwangerschap, de hormoonwisselingen, het in slaap wiegen. Ik heb afgelopen weken een aantal x gevoeld “geef mijn portie maar aan fikkie” en “fuck, hoe gaan we dit aanvliegen met 2 kids”. En ik betrap mijzelf ook naar het verlangen om verlost te zijn van slaapjes overdag en de wens om eens zonder kids te zijn als de kids op school straks zitten.het “ge-mama “ van de oudste ben ik soms spuugzat en de kunst van de oudste om mijn huis in een half uur om te toveren tot een oorlogsgebied doet ook wat met mij. En dat is er nog maar 1. Over 1/2 jaar doet de jongste daar natuurlijk net zo hard aan mee…. Wil ik er dan nog een derde bij??? Op zo’n moment denk ik van niet. Mijn man had het tijdens deze zwangerschap al regelmatig over de knip zetten (dit riep ik altijd, als ik uitgebaard ben, is het jouw beurt om aan anticonceptie te doen!) maar zo ver ben ik nu nog niet, wij gaan nu wel aan serieuze anticonceptie doen, maar gooien de deur niet volledig dicht, ik plaats een spiraal. Dit omdat ik vind dat je inderdaad in elke cel van je lichaam moet voelen dat het genoeg is zo, en dat voel ik nog niet. Op deze manier kunnen wij er een aantal jaar over nadenken, dan kan mijn man altijd nog een knip zetten. Ik ga ook proberen om wat babyspulletjes te verkopen die we niet meer gebruiken, maar ik merk dat ik dat nog lastig vind. We zien het wel hoe we er over 2 jaar over denken