Leeg/incompleet gevoel

Bevallen is een stukje je kindje afgeven, hoe raar dat ook klinkt. In je buik was ze helemaal voor jou en nu willen inderdaad andere mensen haar vastnemen en dus moet je een stukje delen. Ik heb het daar ook moeilijk mee. Niet naar mijn partner toe maar wel naar alle anderen 🙈. En als je kindje overstuur is dan voel je dat gewoon mee als mama. Ik heb onlangs een artikel gelezen dat onze hersenen en lichaam hierop reageren wat niet gebeurt bij de papa. Dus als ze huilt dan wil je als mama gewoon je kind zelf troosten en verdraag je het minder dat anderen dat doen... helemaal normaal. Je moet je helemaal niet schuldig voelen naar je kindje. Er gaan nu zo veel emoties door je heen en veranderingen in je lichaam en hormonen. Het is normaal dat je opnieuw je weg moet zoeken in alles en ook je gevoelens. Als je toch nog een kindje wil is het maar een mooi compliment naar je eerste kindje. Bij mijn eerste had ik het veel moeilijker en wou ik niet direct nog een kindje. Dat had tijd nodig dus zo zie je maar dat elke ervaring anders is. Ik heb er ondertussen 3 🙊. Schuldgevoelens zijn hier helemaal niet nodig. 😘

Hey hey, Ik las je verhaal en wilde toch reageren. Het is niet dat ik precies hetzelfde ervaar maar snap je gevoelens heel erg goed! Mijn oudste dochter was een verrassing, zwangerschap verliep zonder complicaties en had ook een prachtige bevalling gehad. Ik weet nog dat toen zij geboren werd ik vrijwel meteen d8, “ ik wil weer een baby” , verstandelijk wist ik dat ik echt eerst moest genezen en wilde ook heel graag van mn dochtertje genieten maar ik voelde het wel zo. Wat betreft het gevoel dat je een stukje van jezelf mist. Ik heb destijds ook een film gekeken (ben even de naam kwijt) maar daarin werd gezegd dat als je kindje geboren wordt je heel gelukkig bent, maar dat het ook een stukje rouwen is om de persoon die je was. Dit omdat je nooit meer geen moeder zal zijn. Dat sprak me heel erg aan en ik denk ook zeker dat het erbij hoort. Inmiddels dus bevallen van mijn 2e dochter en het gevoel gaat nooit echt weg denk ik. Ik geniet nog steeds enorm van mijn oudste dochter en nu ook van de jongste. Ik weet niet of je hier wat aan hebt maar ik hoop het

Ik had dit bij mn 1e ook heel erg. Maar realiseer je; je bent er eigelijk niet meer. Niet zoals je was. In één klap ben je mama, je lichaam is veranderd, hoe je reageert op dingen (qua stress en emoties) is anders, misschien blijk je een andere mama te zijn dan je zelf had verwacht. Je moet jezelf weer helemaal opnieuw leren kennen. Ik had echt het gevoel alsof ik een soort lichaamswissel had gedaan met een wildvreemde, net als in die film van vroeger. Het was echt even wennen en accepteren, maar uiteindelijk voelde ik me weer mezelf, ookal ben ik nooit meer geworden wie ik vroeger was uiteraard. 🙂

Oh grotendeels heel herkenbaar! De eerste weken na de bevalling heb ik echt gerouwd om m’n bolle buik en zwangerschap. Ook dat ik al aan een tweede denk om de leegte op te vullen; het feit dat ik er zo over denk is natuurlijk dé reden om er nog niet aan te beginnen. Tijdens de zwangerschap heb je de hele dag onderonsjes, is je baby altijd bij je en is ze van jou. Gevoelsmatig sta je een stukje van jezelf af als je bent bevallen en is je baby ‘van de wereld’.. ik vond dat vasthouden ook een enorm ding, al wordt het wel steeds minder merk ik! Dat stressgevoel als je baby huilt is heel logisch en denk dat heel veel moeders dit herkennen, je staat helemaal afgesteld op je baby. Ik merk overigens ook dat ik echt wel meer gespannener ben sinds ik ben bevallen.

Ik vind dat je het echt perfect heb omschreven dat gevoel. Alleen heb ik er tijdens de zwangerschap wel veel bij stilgestaan. Ik vo d het echt een gouden tijd in mn leven. Ik voelde me zo mooi en verbonden met mn kleine. Ik heb eeen beeldje laten maken van mijn lichaam in brons. Dat kan ik nu soms pakken, van toen hij nog in mn buik zat. Ik zou je dat aanraden een volgende zwangerschap!

Ohh volledig herkenbaar hoor! Voelde me zo speciaal die laatste periode post partum toen alles nog beurs was al helemaal. Mij lichaam was moegestreden maar wat was ik trots. Mijn meisje is ook 3 weken eerder gekomen waardoor ik nooit echt ben begonnen met het 'echte' aftellen, het naderen van de uitgerekende datum het gigantisch hoog zwanger zijn en wetende dat het elk moment kan gebeuren zijn ervaringen die ik eigenlijk kraag had willen mee maken. Realistisch gezien weet ik dat een nieuwe zwangerschap nog niet verstandig is / zelfs niet eens wat ik nu wil. Maar wat is het prachtig om dat te kunnen doen hé, dat oermens gevoel en die ontzettend overweldigende natuurlijke instinct. Had me niet eerder zo gegrond en verloren gevoeld als in de zwangerschap en vlak erna