Hey! Ik zit ergens mee en ik ben benieuwd of meer vrouwen zich hier in herkennen.
Mijn dochtertje is 10 weken, en het gaat allemaal super. Mijn zwangerschap was ongecompliceerd, bevalling was vlot en zonder interventies. Borstvoeding en productie zijn gelijk op gang gekomen en op een enkele nacht na slaapt mijn dochtertje goed. Ik ben ontzettend dankbaar dat het allemaal zo goed gaat, maar ik heb ook een klein baby-vorming gat in mijn hart.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik nooit stilgestaan bij hoe bijzonder het allemaal is. Als mensen tegen me zeiden dat t zo bijzonder is wuifde ik dat weg, “het is gewoon een onderdeel van een kind krijgen, lekker belangrijk”. En nu ze er is, voelt het allemaal zo veel bijzonderder en voel ik me schuldig naar mezelf en m’n dochter dat ik tijdens mijn zwangerschap niet meer stil gestaan heb bij hoe bijzonder het allemaal was..
Van de eerste weken hebben enorm genoten, en elke dag stil gestaan bij hoe fantastisch het allemaal is als nieuw gezin met zo’n wolk van een baby, maar tegelijkertijd voelt het een beetje alsof het een soort “high” was die ik nu mis. Ik denk daar door vaak aan een volgende baby, ik wil het zo graag nog een keer meemaken, zwangerschap, bevalling, kraamtijd, alles! En ik voel me dan ook direct schuldig naar mijn dochter, alsof zij niet genoeg is
Daarnaast voelt het alsof met de geboorte van mijn dochter er een stukje van mij is meegegaan. Allereerst heb ik daardoor een sterk stress gevoel als zij overstuur is, en vind ik het heel ingewikkeld als anderen haar vasthouden. Maar sinds ze er is voel ik me ook niet meer helemaal compleet, alsof ik nu ik niet meer zwanger ben niet meer “heel” ben.
Ik praat hier met mijn man ook over, maar die begrijpt het niet helemaal, voor hem is het anders. Hij doet er alles aan om mij te steunen maar toch voel ik me erg alleen in deze gevoelens. Ik ben de eerste van mijn vriendinnen met een kindje, dus die kunnen zich er ook niet goed in verplaatsen..
Meer vrouwen met deze gevoelens? Hoe gaan jullie hier mee om?