Mega onzeker, negatieve gevoelens

Hi dames, Ik loop met negatieve gevoelens rond en kan de knop bijna niet omzetten.. terwijl ik heus wel beter weet. Heb mega veel last van mijn spiegelbeeld in de spiegel. Heb me werkelijk waar nog nooit zo onzeker en verdrietig gevoeld. Ik heb voor een kz gekozen na een totaal ruptuur bij mijn eerste bevalling om herhaling te voorkomen, ondanks dat ik weet dat het medisch gezien voor mij de beste keuze was voelt het nu heel zwaar. De gevolgen van de kz, hoe mijn lichaam eruit ziet wat allemaal kan en mag (sporten), gewicht moeilijk eraf krijgen. En waar ik nu ineens last van heb.. jaloezie. Op alles en iedereen (vooral mensen die bevallen zijn en er veel beter uit zien dan mij), op reacties naar elkaar (alsof mijn kindjes er niet te doen), als ik voor mijn gevoel minder aandacht krijg. Terwijl ik dit typ klinkt echt ook achterlijk, maar ik kan het niet helpen.. geen idee waar dit vandaan komt, maar vind het een vreselijk gevoel.. Ik was na de bevalling van mijn zoontje (natuurlijke weg) niet zo onzeker dan nu, terwijl ik minder weeg als toen ik zwanger werd van hem. Ik ben totaal 15 kg aangekomen en er zijn er 7,5kg af. Ik heb me na de eerste week gewogen en toen zag ik -10 kg op de weegschaal, dat gaf moed! Echter heb ik bijna 2,5 liter bloed verloren en enorm veel vocht gekregen dus mogelijk is dat ook niet een realistisch gewicht geweest, want een week verder was er 1,5 kg aan. Ik merk dat ik nu meer moeite heb om van lekkernij af te blijven, terwijl ik in mijn zwangerschap bang was om veel aan te komen.. lijkt wel alsof mijn prein/hormonen denken dat het nu ineens mag Gewicht is altijd een groot probleem geweest en pin me vast op het gewicht op de weegschaal (ookal weet ik dat dat niets zegt en een moment opname is). Mijn buik heeft altijd wat gehangen, maar nu.. ik schaam me er zo voor (voor mijn gevoel ziet ook iedereen dit..) en zit rond te kijken voor een buikwandcorrectie als ik volgend jaar mijn doel bereikt hebt. Ergens vind ik dat een extreme optie, maar ergens heb ik de hoop dat dit mij minder onzeker maakt. Anderzijds zou ik kunnen accepteren dat dit het is, ik heb 2 gezonde kindjes, heb wat m'n hart begeert en ben zover ik weet gezond Ben nu 8 weken na de kz. Het is allemaal vers, i know. Maar voelt nu als spijt? Heb ik een goede keuze gemaakt, moet ik de gevolgen van de kz gewoon accepteren en komt het nog goed? De andere optie was mogelijk blijvend letsel/schade na een natuurlijke bevalling, iets wat ik absoluut ook niet wilde! Dit zal wel een hormoon dingetje ook zijn, maar voel me zó slecht.. voor iemand herkenbaar??