Moederschap taboe??

Heeeel herkenbaar hoor… Ken ook iemand die overduidelijk en heel erg zichtbaar te hard haar best doet om over te komen alsof ze alles super makkelijk vind, nooit iets misgaat en ze eigenlijk het perfect voor elkaar heeft. Dit merk ik aan de uitspraken die zij doet wanneer wij iets vertellen of wanneer zij iets verteld. Helemaal prima natuurlijk, sommige mensen vinden het van nature fijner om niet te laten blijken dat ze strugglen met dingen en de schijn op willen houden. Zelf stoor ik mij daar ook soms aan hoor. Ik ben heel eerlijk over het moederschap: het is het mooiste wat er is, maar ik ben enorm onzeker geweest in de eerste maanden en het is ook enorm pittig. Ik geniet met mijn zoontje, maar ik heb ook absoluut regelmatig momenten dat ik gefrustreerd ben (en dat niet uit naar mijn zoontje uiteraard, op die momenten loop ik even weg) en niet kan genieten. Je mag mij altijd een berichtje sturen hoor! Soms is het fijn om even te spuien over het mama zijn, de dingen waar je tegenaan loopt en dan met iemand die zelf ook open daarover is. Enne…. Mama’s die zeggen dat ze nooit onzeker zijn in het moederschap en álles maar makkelijk zeggen te hebben of vinden: ik geloof daar nooit wat van. 😌 Het is super normaal om onzeker te zijn en dingen moeilijk te vinden, alleen het is makkelijker om te praten over de leuke dingen. Er is een taboe op inderdaad en dat hoeft er niet te zijn. En voor mama’s die het wel oprecht perfect voor elkaar hebben en nooit onzeker zijn geweest: wat is jullie magische tip?

Hoi, ja ik herken dit wel met 1 vriendin. Merk dat ik daar dus ook niet zoveel meer mee deel omdat het daar altijd goed moet gaat en ook het gevoel heb dat er weinig ruimte is om laagdrempelig de mindere dingen aan te stippen. Ik moet zeggen dat ik ondanks de pittige momenten ook zo erg ervan geniet dat ik niks erg vind. Maar neemt niet weg dat het heel fijn is om ook te kunnen zeggen dat je moe bent en niet blij wordt van nachtelijke poepexplosies en pijnlijke tepels :p

Maar wie zegt dat zij het niet echt als fijn en niet zwaar ervaren? Bij mijn oudste had ik serieus niets om te klagen. Je legde haar neer en ze sliep door, is nog nooit doorgelekt, was niet eenkennig en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nu met de 2e wel iets meer struggles, maar nog weinig te klagen. Dat zegt niets over dat jij en je baby het niet goed doen ofzo. Maar er zit natuurlijk wel verschil in baby's en hoe je het ervaart. Ik vond het soms zelfs lastig om te zeggen dat het juist heel goed ging, voelde me soms bezwaard naar mijn zusje of vriendinnen toe. Ik herkende veel gewoon echt niet bij mijn eerste en snap nu iets beter wat andere ouders bedoelen met het zwaar vinden, maar nog ervaar ik het niet perse zo. Sorry, ik wil dus zeker niet opscheppen ofzo, maar bedoel meer van dat het niet perse taboe hoeft te zijn, maar echt een andere ervaring ;)

Ik herken wel dat mensen mij het gevoel geven dat ik heel negatief ben als ik er realistisch over wil praten. Mijn schoonmoeder wil alleen maar herhalen hoe 'tevreden' ons kind is. En iedereen wil alleen nadruk leggen op hoe bijzonder het is. Mijn negatieve of uitdagende ervaring worden gewoon steeds weggeveegd. Ook een gruwelijke hekel aan 😬

Herkenbaar hoor! Hele goede vrienden van ons zijn ook zo. Als wij iets vertellen wat lastig gaat of we moeilijk vinden, dan krijgen we van haar standaard de reactie "Oh dat deden die van ons niet hoor, dat hebben wij nooit gehad." Gevolgd door een mogelijke oplossing, die eigenlijk impliceert dat wij iets verkeerd doen. 🙄 Ondertussen hebben wij wel door dat het daar ook niet altijd zo vlot gaat. Bij haar partner horen we dat namelijk wel tussen de regels door, hoewel zij hem dan altijd tegenspreekt en gaat ontkennen. In het begin werd ik daar erg onzeker van, maar ondertussen deel ik gewoon minder en negeer ik verder haar opmerkingen. Ik denk er maar het mijne van. Gelukkig hebben wij in onze omgeving ook wel wat mensen die er even eerlijk als ons in staan en waar we dat wel mee kunnen bespreken. Ik vind het moederschap het mooiste, maar ook het zwaarste wat ik ooit gedaan heb. Ik geniet ontzettend van onze kinderen, maar ben ook blij als het maandag is en ze naar de opvang gaan en ik dus even mijn eigen ding kan doen. Ik denk altijd maar dat moeders die zo'n perfect imago hoog proberen houden net nog onzekerder zijn en heb altijd een beetje medelijden dat zij het gevoel hebben dat ze dat zo moeten doen. Mij lucht het net op om over die moeilijke momenten te praten, ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het moet zijn om dit niet te doen en ook nog is te moeten doen alsof alles altijd perfect gaat...

Wat jammer dat je niet lekker kunt spuien met iemand in je kring. Als je iemand wilt die dat wel goed kan dan ben ik hier hoor😀. Wat herkenbaarheid geeft de burger moed om door de lastige periodes heen te komen. Kindjes zijn leuk maar ook vaak niet. Ik verkondig dat ook met een goede dosis humor. Terug stoppen wil ik ze ook niet, begrijp me niet verkeerd. Maar af en toe achter het behang plakken zou wel lekker zijn. Die van mij zijn 6 en 3,5mnd.

Ja vervelend is dat he. Tegenwoordig wordt het moederschap gezien als een soort wedstrijd. En als iets niet goed gaat of niet lukt dan ligt dat aan jou als moeder want je baby is een blijkbaar een stuk klei die je helemaal zelf kan vormen (not). 🫢 van die dooddoener opmerkingen als "ja maar jij wilde toch kinderen" als je bijvoorbeeld aangeeft dat je moe bent krijg ik ook zoveel jeuk van. Alsof het niet beide tegelijkertijd kan bestaan. Zeggen dat iets zwaar is, betekend niet dat je spijt hebt ofzo, of ergens niet achter staat. Toen mijn schoonvader euthanasie kreeg, moest de huisarts die hem in liet slapen huilen. Dan zeg je toch ook niet tegen zo'n man "jij wil dit werk doen". Ja, hij wil dat werk doen, en hij staat er 100% achter, maar het is wel emotioneel zwaar. Het kan beide tegelijk bestaan, en de een doet niet af aan de ander. Bij het moederschap is het net zo. En daarnaast komt ook nog eens dat de ene persoon de ander niet is, de ene relatie/sociale cirkel niet de ander is, en de ene baby niet de ander is. Sommige moeders hebben het veel zwaarder dan anderen. Maar het is geen wedstrijd. Ik heb dat nooit begrepen. Gelukkig ben ik er zelf nooit van onder de indruk als een ander perfect-mama-perfecte-baby gaat spelen. Ik denk dan alleen maar, wat sneu eigelijk, dat die persoon dus blijkbaar het gevoel heeft dat ze niet eerlijk mag zijn.

Herkenbaar! Niet bij vriendinnen daar kan ik dat heerlijk mee. Maar bij mijn moeder haha! Die lijkt alles vergeten te zijn en ziet dir hele babytijd van ons geweldig en perfect in haha. We waren zo makkelijk, we sliepen vannacht de eerste nacht door, alles was gezellig en lehk haha. Ja fijn natuurlijk. Maar ik stoor me er dan aan wanneer ze de hele tijd dingen invult voor mijn eigen zoon nu. ‘Zo’n makkelijke baby he Am?’ ‘Je hebt zo’n makkelijke zwangerschap gehad he?’ ‘Het is zo’n blij ventje’. En als we dan een keer gebroken zijn na een nacht waarin hij spookt, mega veel drinkt, of als er iets anders is wordt het onwijs gebagatelliseerd. Wij zijn ook voor het eerst ouders. Genieten met volle teugen. Ik vind het over het algemeen heel erg leuk en prima. Maar soms ben ik moe en ben ik iets zat. Zo irritant als iemand dat wegwimpelt

Echt dit!!!

Houd op, zo herkenbaar dit. Gelukkig zijn er zat vriendinnen die ook zeggen dat het zwaar is.

Ik snap wel wat je bedoelt. Ik ben altijd een beetje opgelucht als ik een (vreemde) peuter een driftbui zie hebben op straat: ik ben niet de enige. Gelukkig kan ik hier in mijn omgeving goed over praten. We wisselen heel veel ervaringen uit, vooral met over de oudere kinderen (allemaal peutertjes). Hoe doen zij het naar bed brengen (is bij hun ook een strijd), hoe zorgen zij dat hun kindje wel groenten eet (doen ze daar ook niet), hoe gaan ze om met klieren (ze doen hun best, maar zijn ook niet zo consequent). Ik ben heel blij dat ik hierover kan sparren met andere ouders, anders zou ik ook zo onzeker worden dat ik het fout doe. Ik moet de eerste ouder die zijn kind alleen maar fantastisch vindt nog tegenkomen.

Zo denk ik ook 🤭 maar ik heb echt serieus niks om te klagen. Ervaar het echt als heel fijn en niet zwaar, maar dat komt ook denk ik doordat ik een vreselijk zware zwangerschap achter de rug heb en dan valt alles mee in vergelijking ofzo 😊

Precies dit. Voor mijn gevoel heb ik 2 hele makkelijke kindjes. Ja mijn oudste word s nachts wakker en kruipt dan in ons bed om verder te slapen, maar hij slaapr. Ik hen er zelf geen last van en kan dit dan ook goed relativeren. Zoiets ervaar ik dan ook niet als zwaar. Terwijl een ander van hetzelfde gedrag wel hinder zal ervaren en dit dus zal delen als zwaar (mijn man bijvoorbeeld 😉). Dus ik vrees dat ik voor anderen zo'n vriendin ben die idd niet klaagt. Tuurlijk zijn er mindere momenten, maar ik kan heel makkelijk mijn mindset aanpassen

Herkenbaar! Doet mijn moeder ook altijd. Dat hij zo blij, tevreden, makkelijk is …. Ja is hij ook. Maar ik ben 24/7 met mijn kindje samen en dan is het niet altiud alleen maar rozengeur en manenschijn op een roze wolk. Het is soms ook zwaar of vermoeiend en dat is helemaal oke! Voelt dan alsof je w wordt gehoord he ?