Newborn fase niet leuk

Lieve mama, Oh ik herken je verhaal 🙈 Zit in hetzelfde schuitje. Pfoe wat valt het soms zwaar. Hier ook een prachtig mooi meisje waar ik heel veel van hou. Maar de Newborn fase samen met een peuter van 3 en slapeloze nachten 😫 als of ik het zelf had geschreven. Maar weet het gaat voorbij. Probeer ondanks dat het zo zwaar is te genieten van het kleine mensje. Je bent niet alleen met deze gedachtes 🩷 hou vol.

Ik vind dit ook een zware fase! Het is in mijn ogen puur in leven houden van. Maar ik kijk steeds naar mijn lieve peuter en weet dan dat het goed komt! Sneller dan we denkend hou je haaks 🙏🏼

Vervelend dat je dit zo ervaart. Het is ook een pittige fase, de newborn fase. Zo’n klein frummeltje die afhankelijk van je is, die niet kan aangeven wat ze nou precies wilt, er continu voor je baby moeten zijn, maar óók nog een peuter hebben die jouw tijd en aandacht en zorg nodig heeft. Dat is niet niks hoor!!! En je doet het toch allemaal maar ❤️ Houd vol lieve moeder, zodra deze fase voorbij is wordt het hopelijk makkelijker voor jullie. Geef jezelf tijd om te wennen aan deze nieuwe situatie, waarschijnlijk spelen hormonen ook nog steeds een (grote) rol. Pas op jezelf ook hè, trek aan de bel (bij je partner, je beste vriendin, bij de huisarts, verloskundige, noem maar op) als je denkt hier meer (mentale) hulp bij nodig te hebben. You got this mommy!!! Wees trots op jezelf wat je momenteel allemaal doet 🥰

Je bent niet alleen ❤️ Deze fase is wat ons héél hard heeft doen twijfelen over een tweede. Het is retezwaar en het voelt alsof je alleen maar bezig bent met overleven. Hetgeen mij erdoor helpt onder andere is kijken naar mijn oudste. Dan kan ik weer perspectief zien, zien wat er achter die babyfase aan komt ❤️ Hou vol lieve mama, vraag hulp als dat nodig is, en weet dat elke dag die voorbij is je dichter bij leven ipv overleven brengt. 🍀

Heel herkenbaar. Vind het ook zo oneerlijk tegenover m'n peuter dat ik nu zoveel met de baby aan het doen ben ipv rondrennen met hem. Spijt wil ik het (nog) niet noemen, maar ik verheug me echt op volgend jaar en hoop dat de baby-babyfase snel voorbij gaat...

Het is ook echt moeilijk new born fase ik vind heel lastig want dit is me eerste kindje en ik doe meeste dingen alleen en hij huilt alleen maar en schopt en valt niet te troosten en wilt ook niet slapen 🥴 maar jij kan dit🤍 hopelijk word het makkelijk voor jou en voor iedereen ✨ we got this

Wanneer mijn dochter in de nacht wakker is en besluit te willen spelen 🥴en naar mij gaat kirren en lachen en ik weet dat mijn peuter ook weer vroeg wakker is dan zit ik ook bijna in tranen omdat ik moe ben en ook wil slapen... In mijn hoofd klinkt er heel wat gevloek dan... Gelukkig heb ik de afspraak met mijn man dat ik hem dan om 5 uur mag wakker maken zodat ik nog 2 uur kan slapen voor hij naar zijn werk moet... De newborn fase is ook niet mijn ding😉 Logisch dat je het zwaar vind, dat is het ook...

Alsof ik het zelf geschreven heb, onze eerste was een huilbaby echt de eerste maanden waren een ware hel.. koemelkallergie en reflux, ziekenhuis opname met 15 weken van een weekje en toen pas konden we landen.. en nog was het eerste jaar een struggle. Mijn man was snel toe aan een tweede kindje, ik niet uiteindelijk durfde ik het aan werd zwanger en kreeg een miskraam en werd het jaar daarna weer zwanger van ons zoontje nu. Hij is ruim 5 weekjes en weer een huilbaby, reflux again, en we zijn weer aan het kijken of hij koemelkallergie heeft. Ik dacht bij de tweede vliegen deuren voor je open als je weer een onrustig kindje hebt maar dat is nog niet zo makkelijk. Dinsdag mogen we wel naar de abc poli in het ziekenhuis voor huilbabys ben benieuwd. Maar o wat zou ik toch graag een tijdmachine willen, doorspoelen naar wat maandjes voorruit. Wat mij nu helpt is uitspreken wat ik voel, hulp vragen aan mn moeder, vriendinnen etc, consultatiebureau, en ik kijk naar mijn dochter waar ik zo verzot op ben en dan denk ik ja het komt gewoon echt goed! Gister toen hij weer onrustig was ik dacht deze tijd gaat weer voorbij, deze tijd gaat weer voorbij. Ik probeer nu heel erg rust reinheid en regelmaat te bieden sinds zondagavond en het lijkt wel al wat te doen gelukkig echt even veel werk om in te investeren maar we hadden echt een oververmoeid kindje en dat is gelukkig al minder. Nu het overstrekken, krijssen en spugen nog aanpakken. Je bent een top moeder vergeet dat niet!

Ooohh lieve mama 🩷 Heeeeeel herkenbaar.. dit is mijn eerste, ze is nu 3 weekjes en ik heb het woord spijt wel in m’n mond gehad.. ik zat er zelfs zo erg doorheen dat ik zelfs dacht aan een postnatale depressie. Mijn vriend zat er ook doorheen. Ik vind deze fase ook niet leuk, wist ik van tevoren al. Maar dat ik het zó zwaar zou vinden, had ik nooit kunnen indenken. Die van ons huilt bij zoooooo veel dingen.. en moeite met in slaap komen. Eerst nog wel bovenop ons, maar ook dat niet meer, niet in een draagzak. Het breekt je op. Heel slecht, maar wat ons heeft geholpen als ze ontroostbaar is, is haar in haar wiegje leggen, babyfoon uit, en 5 minuten op het balkon zitten… daarna horen of ze nog huilt en dan gaat een van ons heen, troosten en weer terugleggen. Dit doen we om de beurt, net zolang totdat we haar in slaap krijgen. Maar ook alleen als ze op andere manieren ontroostbaar is. Succes lieve mama 🩷🩷🩷 Het komt goed, maar is nu inderdaad af en toe killing.

Herkenbaar inderdaad! Dit is ons eerste zoontje en hij is inmiddels 6,5 weken oud. Het is vaak heel wisselend, ene moment geniet ik enorm van hem en kan mijn geluk niet op en het andere moment is het echt intensief en kan ik er wel van huilen. Wat ik vooral lastig vindt als hij ontroostbaar aan het huilen of krijsen is en je van alles probeert maar er niks lukt. Het moeilijke aan deze fase vind ik dat je niet kan communiceren met je baby, je weet niet wat er op zo'n moment aan de hand is en het huilen gaat dan echt door merg en been. Het is inderdaad echt niet altijd een roze wolk het moederschap

Dit is precies hoe ik het ook ervaar. In het begin was ik erg overweldigd, op sommige momenten nog steeds. Van mij mag er wel meer gepraat worden over de minder roze kant van de wolk. Het heeft mij erg geholpen te lezen dat er veel meer vrouwen zijn die hier tegenaan lopen en dat dat heel normaal is.

Pfff ja de fase is zwaar! Wat deze vermoeide mama hielp in de gebroken nachten was dit artikel, elke keer dacht ik hier aan terug en hielp me dat. Zo mooi beschreven! En probeerde er ook maar van te genieten in de nacht want eruit moet je toch. Dan beter maar genieten van de kleine.. en de hoop de gebroken nachten gaan vanzelf voorbij! https://liefdevaneenmoeder.nl/mama-word-eens-wakker/

Teruglezend denk ik: hee ik zat vannacht precies om dezelfde tijd beneden met m’n dochtertje. Zij is ons derde kindje en ik vind het ook weer pittig. Heel mooi om te lezen dat wij als moeders elkaar begrijpen ( want laten we eerlijk zijn, de vaders ervaren het allemaal heel anders) en dat we elkaar zo kunnen steunen! Respect en waardering voor alle mama’s hier! ❤️

Jeetje ik kan niet stoppen met huilen door dat te lezen 🫣🫣😭😭

Heeel herkenbaar! Ik ben ook gewoon geen baby-mens, ik vind die peuterfase 100x leuker. Dus ja, volhouden. This too shall pass!

Ook hier heel herkenbaar! Zoontje is nu 4weken en een dochter van 3. Ik zei afgelopen week met tranen in mn ogen tegen mijn vriend 'ik wil helemaal geen baby, ik wil een kind' ! Voelde me daar heel slecht over, maar hij was heel begripvol en lief. Dus mama's, wees lief voor jezelf! We doen het goed en geven zoveel van onszelf.

Hier ook, bovenop de rest van de berichtjes in dit topic, hop sluizen open en snurkende blije baby op borst. We kunnen dit mama's! <3

Ik herken het ook. Vanwege de restklachten/schade van een dubbele hersenbloeding kan mijn man weinig helpen met de baby. Die ontziet me door de zorg van onze drukke peuter wat op zich te nemen, maar ook daar doen we nog veel samen. En de baby doe ik grotendeels alleen. S nachts slapen we inmiddels apart vanwege hevige migraineaanvallen door gebroken nachten. Hij slaapt op zolder, ik en de 2 kinderen slapen op de tussenverdieping. De nachten doe ik dus ook helemaal alleen. Soms gaat mn man ook overdag een paar uur naar zn moeder om wat rust te pakken (en nee dat is geen aamstelleritis) en zit ik met beide kinderen alleen. Ik neem hem niks kwalijk want hij kan er ook niks aan doen, maar af en toe kan ik wel janken hoe moe ik ben. Ben alleen maar bezig anderen te verzorgen en te ontzien, maar kom amper toe aan mezelf, terwijl ik door m'n ADD ook erg prikkelgevoelig en snel moe ben. Ik ben dol op m'n kindjes, daar ligt het echt niet aan, maar regelmatig denk ik, ik ben blij als ze allebei oud genoeg zijn om naar school te gaan... terwijl ik dondersgoed weet dat er dan ook heel wat tranen zullen vloeien omdat ik ze dan ineens weer heel veel ga missen 😅

Dat klinkt behoorlijk pittig zeg. Knap hoe je hiermee omgaat. Heb je zelf ook af en toe de mogelijkheid om even op te laden?

Zo dat lijkt me heel zwaar zeg, pfoe. Heb je weleens opvang voor de oudste of fulltime thuis allebei?