Postpartum depressie/hormonen?

Heel herkenbaar, ik had dit gevoel ook en heb dit rond de 4 weken 'opgebiecht' bij mijn man en mijn moeder en toen ik er maar eenmaal over verteld had en herkenning kreeg van mijn moeder (bij haar dan wel van toen mijn zus was geboren dus ruim 30 jaar terug), voelde ik me al minder raar/slechte moeder/schuldig en eigenlijk een paar dagen later voelde ik me al zoveel beter en had ik ineens wel dat verliefde gevoel voor onze dochter (zoals ik dat destijds vanaf het begin wel voor onze zoon had).. Mijn tip zou dus zijn om er over te praten met mensen die je vertrouwt en het misschien nog even aan te kijken (want bij mij was het rond 4 weken ook op zn ergste) en dan kan je als je dat zou willen evt over een paar weken altijd nog hulp van een professional vragen, als het gevoel bij jou niet veranderd.

Onze kleine is nu 9 weken oud. We hebben een heftige kraamweek gehad en daarna heeft onze zoon alleen maar gekrijst vanwege heftige krampjes en verborgen reflux. Dit heeft uiteindelijk geresulteerd in een ziekenhuisopname van 12 dagen. Hij is inmiddels thuis en het gaat een stukje beter met hem. Voor mijn gevoel kan ik nu pas beginnen met het opbouwen van een band. Voor de ziekenhuisopname zag ik hem enkel als een last en vond ik het afschuwelijk om moeder te zijn. Ik was jaloers op mijn man die elke dag lekker naar zijn werk kon gaan. De ziekenhuisopname heeft mij ietwat rust gebracht, omdat ik veel hulp kreeg bij zijn verzorging. In de nachten zij we beide thuis gaan slapen (op advies van de kinderarts en psycholoog), om zelf ook even tot rust te komen. Voor alle gevoelens heb ik mij ontzettend geschaamd (en nog steeds!). Mij heeft het goed gedaan om er over te praten met mensen die je (kunnen) begrijpen. Een man kan zich niet voorstellen hoe jij je voelt, met alle hormonen en de ervaring van een bevalling in je rugzak erbij… Zoek mensen (vriendinnen, praatgroep of een professional) om te praten! Dat lucht al heel veel op. Ga na waarom je je zo voelt, waarom je geen band voelt. En geloof me, die belachelijke roze wolk waar onze maatschappij het altijd maar over heeft is belachelijk! Klaar. Hoe wil je in godsnaam van alles optimaal genieten als je zelf herstellende bent, geen slaap krijgt, hormonen door je lijf gieren, je niet weet hoe een baby werkt en iedereen alleen nog maar interesse toont voor jouw kleine (ivp voor de mama). Uiteindelijk komt alles goed, schaam je vooral niet. Alle gevoelens mogen er zijn!!!

Bij mij was ook rond 4 weken de laatste uitbarsting van alles bij elkaar. Daarna is het gaan liggen. Tuurlijk heb ik de momenten nog wel, vooral nu in sprong twee,maar ik voel ze echt niet meer zo heftig dan toen. De gedragingen en gevoelens die jij die jij opnoemt herken ik niet. Vanuit mijn pedagogische achtergrond zou ik wel hulp zoeken. De signalen die je omschrijft zijn duidelijk signalen van een moeder die nog niet goed in haar vel zit en het ook verder kan oplopen naar iets wat je niet wilt. Zelfs ik als pedagoog heb een kort gesprekje met de vk gehad over het mentale stuk. Lucht echt op en schaam je vooral niet. Ik denk dat elke moeder door een gedeelte heen gaatm zorg voor jezelf dat het niet erger wordt en neem je zelf serieus. Dikke liefde voor je

Je hoeft je echt niet te schamen! Dit is zo herkenbaar, ik heb de eerste maand heel veel gehuild en voelde me zo slecht. Ik was heel erg bang voor een postnatale depressie. Ik had een heftige bevalling en eerste weken. Dus ook echt geen roze wolk. Ik voelde me ook niet meteen verliefd en voelde me heel erg schuldig hierover en falen als moeder. Nu begint het gevoel steeds meer te komen, na twee maanden en de diepste dalen zijn ook voorbij. Het wordt echt beter! En dit is ook helemaal niet gek. Wat mij goed heeft geholpen is praten. Praat het van je af, het is iets heel normaals en je bent één van de vele kersverse moeders die zich zo voelt. Het is niet gek en het wordt echt beter. Hoewel ik me dat een maand geleden ook nog niet kon voorstellen. Je kan ook via je verloskundige hulp zoeken. Een psycholoog oid. Daar had ik ook veel aan. Je kan dit!

Helemaal met je eens, die stomme roze wolk. Ik heb bijna nog geen vrouw ontmoet die echt een roze wolk had.

Bedankt voor jullie snelle en lieve reacties. Het stelt me iig een beetje gerust dat het niet gek is en dat praten dus misschien wel t medicijn gaat zijn… Ik heb mn verloskundige gebeld, die raadde aan om de dokter te bellen. Heb voor morgenmiddag een afspraak staan.. hoop dat zij me verder kan gaan helpen. Nogmaals dank. ❤️

Lieve mamma, Zo herkenbaar. Na onze eerste heb ik 12-13 weken gelopen voor ik iets aan iemand ging vertellen. Toen heb ik hulp gehad van de praktijkondersteuner via de dokter. Daar heb ik toen veel aan gehad. Nu is onze 2e dochter 7 weken en had ik in de kraamweek al het gevoel van hea, ik heb weer dezelfde gevoelens als toen. Ook heftige bevalling gehad en in de kraamweek had de kleine meid een flinke daling in gewicht. Ben er gelijk over gaan praten en naar de huisarts geweest. Nu weer bij dezelfde praktijkondersteuner en het helpt, praten met haar, met m’n partner, ouders- schoonouders en vriendinnen. Het is allemaal niet zo rooskleurig. Maar nu na 7 weken merk ik wel dat de scherpe randjes eraf gaan. Het is pittig een Newborn. En die roze wolk kleurt helaas vaak ook een andere kleur. Geef jezelf tijd, neem je rust. Praat erover. En schaam je niet. Je ziet hieronder hoeveel mamma’s hetzelfde hebben. Je bent niet alleen ❤️

Ik heb je een privé berichtje gestuurd 🥰