Slecht in m'n vel

Ik snap je heel goed. Ik zit ook super slecht in mijn vel. Angsten heb ik ook heel erg last van. Ik ben nu onder behandeling voor dit. En ik zit nu aan de kalmeringsmiddelen. Denk ook dat er nog een hoop hormonen een rol spelen. Ik ben ook totaal mezelf niet. Hoop dat het snel beter zal gaan.

Jeetje wat pittig zeg... was je hier al bekend mee voor de zwangerschap/bevalling? Het nare vind ik vooral dat anderen er de dupe van zijn, kan me zó laten gaan tegen anderen waardoor er ruzies ontstaan...

Bij mij is het echt tijdens mijn zwangerschap ontstaan. Mijn partner heeft mij verlaten begin zwangerschap en eigenlijk vanaf toen begon het bij mij. Na de zwangerschap werd het wel steeds erger hoe ik mij voelde. Ik voel me ook echt eenzaam zit nu ook al 7 weken bij mijn moeder in huis omdat ik gewoon niet alleen thuis durf te zijn met mijn kleintje.

Dat snap ik helemaal, wat heftig! Zeker als je alles alleen als moeder moet doen snap ik dat het teveel wordt.. je mag me altijd privé berichten!

Kun je erover praten met je man? Tijd voor jezelf nemen al is het even rondje lopen, alleen naar de winkel/bad (als je dat hebt) gaat om de kleine dingen die de dag breken. Eerste weken/maanden met een kleintje zijn gewoonweg zwaar! Je bent jezelf kwijt en je wordt ook nooit meer de oude.. ik heb het zelf ook met de eerste zo ervaren en nu met de tweede ook 😊 alleen weet ik nu dat het weer allemaal beter wordt! En als je iemand hebt om erover te praten scheelt ook veel, geloof me zijn zoveel moeders die hetzelfde ervaren alleen vaak niet durven te zeggen. Leven is geen instagram met de perfecte plaatjes!

Dat klinkt pittig! Het lijkt me heel fijn voor je om hier over te praten met iemand. Heb je een goede vriendin waarmee je over dit soort dingen kunt praten? Je kan ook altijd de verloskundige bellen om nog eens samen terug te kijken op je bevalling. Of een paar gesprekken met de POH-GGZ. Soms kan dat net even het zetje geven om er zelf weer bovenop te komen. Sterkte ❤️

Ik snap je gevoel ❤️ Ik was tot een week geleden een complete mentale puinhoop. Ook ik was aan het kolven. Ook ik had een heftige bevalling waarvoor ik een deel ook niet meer kan herinneren. Ik heb een hele lieve vriend die alles voor me doet/deed, maar op een gegeven moment ook met tranen in zijn ogen zat omdat hij niet meer wist hoe hij me moest helpen. Dat was voor mij het teken dat ik écht aan de bel moest trekken. Ik heb toen een gesprek gehad met een coach die werkt met kraamvrouwen en toen zoveel erkenning gekregen voor mijn gevoelens, dat het sindsdien echt al zoveel beter gaat! Dus mijn tip: praat met een professional! Ik had het veel eerder moeten doen, want kan nu echt genieten van mijn meisje en heb de kraamweken voor mijn gevoel in een waas doorgebracht. En die tijd krijg je nooit meer terug.. Succes lieve mama ❤️ Het is zwaar, maar je hoeft het niet alleen te doen..

Ik ben trouwens ook gestopt met kolven, waardoor ik ook nu meer tijd heb om te bonden met mijn meisje en dat had ik zo hard nodig. Niet dat ik zeg dat je moet stoppen, maar wees ervan bewust dan BV/kolven ook telkens een hormonale shift in je lichaam geeft.

Denk er telkens wel heel erg over na om te stoppen met kolven! Vind het zo zonde soms, ik investeer die tijd liever in de kleine, hoe goed bv ook voor hem is maar heb hem al een hele goede start kunnen geven gelukkig. Hoe ben jij gestopt als ik vragen mag?

Heel erg bedankt voor jullie reacties meiden!! Het doet zoveel met je gevoel allemaal, zo zielsgelukkig maar tegelijkertijd ook zó doodmoe. Maar gelukkig ben ik niet alleen hierin ❤️

Ik had door alle stress en emoties na 2 weken al flinke afname in productie. Liep mezelf echt compleet voorbij ook qua eten en drinken. Ging van 150cc per borst per kolfbeurt hierdoor naar nog geen 70cc in totaal per kolfbeurt. Was nog minder dan wat die meid dronk per voeding. Ik ben toen cold turkey gestopt. Amper last gehad van pijnlijke borsten, wel nog twee weken gelekt.