Stortbevalling nummer 2

Ik weet nog niet wat ik wil bereiken met mijn berichtje, voor nu wil ik het denk ik gewoon kwijt denk ik. 4 weken geleden ben ik bevallen van onze tweede zoon. Omdat ik bij mijn eerste kindje een stortbevalling had werd hier tijdens het opstellen van het bevalplan ook rekening mee gehouden; dat het wel weer eens heel snel kon gaan. Met 39+2 braken mijn vliezen, en in retrospect gekeken was dit waarschijnlijk een hoge vliesscheur omdat ik steeds kleine beetjes vruchtwater verloor. Het werd spannend want wanneer zouden de weeën dan gaan beginnen? Ik had al twee weken lang oefenweeen waardoor het al een paar keer “loos alarm” was geweest. Echter nu was de kans heel groot dat het ook kon gaan doorzetten. Toch deed dat het niet en na 24 uur met gebroken vliezen gelopen te hebben werd ik medisch. Ik moest voor controle naar het ziekenhuis en mocht weer naar huis. Er werd een inleiding ingepland op woensdagochtend met 39+5 omdat ik dan bijna 72 uur gebroken vliezen zou hebben en het infectiegevaar dan gaat toenemen. Maar, er was nog hoop dat bevalling zou doorzetten voor de inleiding. Het leverde best wat spanning op want ik bleef maar te maken hebben met oefenweeen die dus niet wilde doorzetten. Sinds de gebroken vliezen had ik bijna niks geslapen door de oefenweeen die voor niks waren want ze zorgde niet voor ontsluiting. Pech, want op woensdagochtend was er nog geen baby. We moesten ons vroeg melden, en dat wilde ik maar wat graag, ondanks dat ik dus al helemaal gesloopt was. Mijn eerste bevalling was een stortbevalling van een kleine 3 uur. Daarom wilde ik graag dat we rustig de oxytocine zouden opbouwen omdat mijn lijf wellicht gevoelig reageert op hormonen (pms-klachten, de pil was ook altijd drama). Dat bleek terecht want na het kleinste eerste stapje oxytocine hebben we nog maar 1x hoeven ophogen waarna het flink losging. Pijnbestrijding was niet haalbaar, en dat hadden we al besproken, daar was ik dus mentaal op voorbereid. Bij mijn eerste was pijnbestrijding ook niet haalbaar dus ik wist van te voren dat dit de deal kon zijn. Ik was dus enigszins voorbereid. De bevalling heeft maar 1 uur en 14 minuten geduurd, inclusief persen. Dat klinkt fijn misschien, maar ik vond het weer erg overweldigend en niet bij te benen. En letterlijk ook voor het ziekenhuispersoneel niet bij te benen want de arts-assistente was nog maar net een minuut mijn kamer uit of ik kreeg reflectoire persdrang (niet te houden dus) en in die persfase van een minuut is mijn zoontje geboren. De arts-assistente kwam mijn ontsluiting controleren en toen zij de kamer verliet zat ik dus op 7cm. Ik gaf al aan bij haar dat ik dit niet lang meer kon wegpuffen, maar ik mocht echt nog niet persen en toen verliet zij de kamer. De volgende wee heb ik dus weggepuft, maar daarna kwam de reflectoire persdrang. Het ging zo snel, en ik probeerde het tegen te houden omdat ik met die 7cm en het verbod om te persen in mijn hoofd zat, maar dat ging simpelweg niet want mijn lijf nam het gewoon over. Door mijn oerkreet 😅 kwam de gynaecoloog met een verpleegkundige binnengerend en zij hebben nog net mijn kindje kunnen aanpakken en helpen draaien (het hoofdje was al geboren). Het was dus fijn dat ze evengoed snel ter plaatse waren. Alleen tijdens evaluatie met de gynaecoloog bleek wel dat de arts-assistente de opdracht had gekregen om bij 7/8cm op mijn kamer te blijven omdat ik de vorige keer ook zo snel ben bevallen. Ik merk dat ik het toch lastig vind dat het mij een tweede keer gebeurd dat het niet goed werd ingeschat. Mijn eerste bevalling heb ik door gebrek aan communicatie, onderschat door de verloskundige, en het gevoel van controleverlies als traumatisch ervaren en heb ik therapie voor gehad. Ik baal dus dat, ondanks order van de gynaecoloog, het niet goed werd ingeschat door de arts-assistente. Ik begrijp dat we allemaal mensen zijn, maar ik vind het gewoon heel k*t dat hetzelfde “gevoelige” punt geraakt moet worden 😞.