Vaak ruzie met man

Wat een super vervelende situatie. Ik herken me 100% in hoe je je voelt eb alles ervaart, echter ervaard mijn man het ook precies zoals ik en heeft hij niet de behoefte om weg te gaan etc. Het is moeilijk als hij je tranen niet begrijpt en het lijkt alsof hij een beetje wilt weg rennen van de realiteit. Misschien kun je een goed gesprek met hem aan gaan, eerlijk vertellen hoe je erin staat en hoe je je voelt en wat het met je doet. Dat is het enige wat ik kan bedenken, vind het super vervelend voor je en ik hoop echt dat jullie er uit komen en geniet vooral van je prachtige kleine meisje ❤️

Wat lastig! De eerste tip die ik zou geven: voorlopig niet beginnen over een tweede. Dat zet meteen zoveel spanning en het klinkt toch niet of het er nu het geschikte moment voor is. Het klinkt ook alsof er weinig ruimte is voor wederzijds begrip dat jullie het anders beleven. Het lijkt me al fijn als jullie elkaar daar weer in zouden kunnen vinden. Misschien kan het fijn zijn om samen eens met iemand erbij te praten, die jullie kan helpen om hierover in gesprek te gaan met elkaar zonder dat het uit de bocht vliegt.

Bedankt voor de reacties :) het is niet zo zeer dat we elkaar niet begrijpen, tegen elkaar uitvallen of niet meer met elkaar kunnen praten. We begrijpen elkaar en hebben echt wel begrip voor elkaar, alleen doordat we alles anders beleven botst het plots omdat we een ander leven leiden (bijv. Ik denk na over misschien m’n verlof verlengen, mijn man vind het vooral ingewikkeld allemaal en wil niet de planning met oppas opa’s en oma’s aanpassen). Het is niet kritisch, we raken elkaar niet kwijt maar het is gewoon ingewikkeld

Wij hebben nu twee kids en ik herken dit heel erg van de1e en hebben dit nu met de 2e een klein beetje opnieuw (wel minder). Minder slaap, constant aan staan voor je kindje, hormonen, het helpt niet mee. Je leven is ineens drastisch veranderd. Blijf praten met elkaar. Het hoort er een beetje bij denk ik. Ouders worden en elkaar in een nieuwe rol zien is ook best ingewikkeld. Je bent ineens naast partners dus papa en mama. Dat kennen jullie nog niet samen. Dat mag je ook ieder anders beleven. En juist dat, is denk ik belangrijk voor ogen te houden. Het wordt echt makkelijker weet ik nog van m’n eerste. Ook als je verlof wel voorbij is (nu of wel later) ga je je wel redden. Er zijn veel moeders je voor gegaan hè. En moeders kunnen heeel veel!

Heb eens een podcast geluisterd met bureau liefhebbers (volg ze op IG!) over je relatie na een baby en ze zeggen bascially is de verandering zo groot dat je het altijd wel als een kleine crisis kan zien. Ze hebben wat praktische tips maar geven ook (online) relatiecursussen en therapie. En dan heel specifiek dus gericht op nieuwe ouders. Verder heb ik ook wel begrepen dat de newborn fase voor vaders heel vaak moeilijk is. Ze lopen 9 maanden achter op de bonding met de kleine en voor hen is de verandering dus best abrupt. Sommige papa's weten ook niet zo goed wat ze met zon kleine baby moeten.. en beginnen het pas echt leuk te vinden (,en echt te binden) wanneer de baby met 6 maanden minder kwetsbaar is en meer interactief. Wie weet heeft het voor hem dus echt meer tijd nodig. Tenslotte over je verlof.. lijkt me juist dat je met jullie ouders erf makkelijk de plannen kan bijstellen. Met een opvangbedrijf en alle wachtlijsten is dat juist bijna niet te doen. Je verlof en je baby zo klein is zo'n relatieve korte tijd in je leven dat als je voelt dat je langer wil ik daar wel voor zou vechten. Je zou er maar spijt van krijgen en die tijd komt niet terug. Succes!

Wat een lastige situatie. Ik herken het wel een beetje. Mijn vriend heeft ook behoefte aan tijd voor zichzelf ik heb dat wat minder en dat is oké. Hij gaat ook graag naar een voetbalwedstrijd of een weekendje weg met vrienden. Wij maken daar afspraken over. Ik vind het prima maar dan moet hij me daarvoor wel helpen met het huishouden of zorg voor onze hond. We spreken verwachtingen naar elkaar uit dat helpt ons heel erg. Ook om van te voren te zeggen wat je verwacht. Ik zou het fijn vinden als jij straks de baby het flesje geeft dan kan ik even… Hij is wel heel gek op onze beide kindjes maar doet wel het liefst iets met onze oudste, de babytijd vindt hij wat lastiger maar helpt wel met de zorg voor beiden. De emotionele kant benoem ik gewoon naar hem, ik begrijp dat jij het niet voelt maar ik vind het nog lastig dat…. Ik moet over paar weken ook weer gaan werken en vind dat ook wel weer prima. Maar dat komt omdat ik weet dat ik iets voor mezelf ook fijn vindt (ik werk 20 uur en dat is voor mij de perfecte balans). Eerst is het lastig maar als je er eenmaal aan begonnen bent voelt het ook fijn om na een dag werken je kindjes weer te knuffelen. Een tweede kindje laat het nu voor wat het is. Wij hadden een huilbaby en dacht wil dit noooooit meer, noooooit meer een tweede. Maar naarmate hij ouder werd vergeet je ook weer dingen en op gegeven moment stond ons hart open voor een tweede kindje. Dit heeft wel even geduurd. Maar je bent net bevallen praat er over een klein jaar nog eens over. Dan ervaren jullie het allemaal waarschijnlijk heel anders. En wat al gezegd wordt de binding is voor een man anders. Maar ook hij is vader dus vindt wel dat ze dan moeite mogen doen om die binding te maken.

Misschien kan je je vriend uitleggen dat deze tijd wel belangrijk is voor de hechting. Ik zou behoorlijk knorrig worden als ik steeds in de steek gelaten zou worden. Het is toch ook zijn kind. Dat je je rot voelt over de opvang is normaal hoor. Ik heb ook huilend bij mij baas gezeten omdat ik bang was voor de hechtingsperiode. Dan maar even niet proffesioneel en Hollandse nuchterheid. Maar gelukkig hoedt jouw kleintje niet zoveel tijd daar te spenderen. Het is wel weer goed voor de sociale ontwikkeling en het is ook niet erg als een kindje soms even moet wachten. Ik hoop dat je je snel vertrouwd voelt met de leidsters.

Veel met vrienden zijn is trouwens ook meer iets voor je studententijd vind ik, grow up

Wat lastig voor jullie. Om even te generaliseren denk ik wel dat jullie situatie aan kan sluiten op hoe veel meer vrouwen versus mannen het ervaren. Echter klinkt het wel een beetje alsof hij niet een heel realistisch beeld heeft van het zorgen voor een jonge baby. stappen, weekendjes weg…. Hoe dan? 😂 het kan zijn dat de roze wolk wat later komt. Maar ik vind het wel kwalijk dat jóuw emoties, liefde en toewijding als lastig worden gezien, misschien omdat het confronterend is voor hem. Blijf hierover praten, geef je grens aan, praat met andere ouders, ga in therapie❤️

Het is lastig. Ook met een tweede is het veel plannen en afstemmen met elkaar. Soms heeft mijn man ook tijd voor zichzelf nodig en dan gaat hij naar bbq's van zijn vrienden in zijn eentje. Met een peuter en baby is het lastiger en echt ontspannen kan hij niet als ze mee zijn en dus blijf ik thuis met ze en ik vind het ook wel fijn, even kroelen en leuke dingen met ze doen. Ik vraag zijn beste vriend regelmatig of ze samen wat kunnen doen. Hij is een geweldige vader en partner en komt altijd met spullen aan voor de kids en mij als hij even naar buiten is geweest voor boodschappen etc.

Gemiddeld genomen zullen mannen en vrouwen een baby anders ervaren. Het hormonale effect is bij mannen natuurlijk veel minder, wat zowel voor als nadelen kan hebben. De geluksmomenten die jij ervaart van een lachende baby etc zijn bij hem waarschijnlijk minder, waardoor hij een dag voor de baby zorgen wellicht als zwaarder ervaart. Mannen komen vaak met praktische oplossingen, zoals hulp vragen aan zijn moeder om wat te kunnen ontlasten. Als jij dat juist totaal niet wilt, wordt het een lastig verhaal. Probeer gewoon een balans te vinden die voor jullie alletwee werkt, dat hij het weekend een keer uit mag gaan als hij vandaag zus en zo doet. Ik vind het eerlijk gezegd ook wel erg vroeg om het nu al over een 2e te hebben als jullie in mei een kindje hebben gekregen, dus vind zijn reactie niet zo gek. Overigens zal je zelf ook moeten wennen aan zorg van je baby overlaten aan anderen, het zal vroeg of laat toch moeten gebeuren. Ouders en schoonouders zijn dan wel de beste manier om daarmee te beginnen.

Wat een lastig verhaal. Ik herken veel in je stuk over dingen anders beleven dan je partner. Ik denk dat dat ook niet zo gek is, jij hebt je kindje gedragen, op de wereld gezet en hebt een circus aan hormonen in je lijf, het is voor sommige mannen echt moeilijk voor te stellen wat er post partum omgaat in een vrouwenlichaam. Ik heb daar met mijn man in ieder geval echt veel gesprekken over moeten voeren. Die dacht; zo, kind is eruit dus nu is m’n vrouw weer de oude 🥲 Mijn eerste advies zou dus ook zijn om te blijven communiceren. Vertel wat er in je omgaat, hoe je dingen beleeft en hoe het voelt voor jou als hij zo reageert op jouw gevoelens. Misschien heeft hij wel helemaal niet door wat voor effect dat heeft op jou en hoe jij nu in jullie relatie staat. Verder heb ik er minder moeite mee dan jij om mijn baby over te laten aan andere mensen. Vooral opa’s en oma’s vind ik helemaal prima en ik probeer dan juist echt te genieten van een avond samen. Is het een idee om een leuk avondje voor jullie samen te organiseren en iemand die dichtbij staat op te laten passen? Zo heb je even weer een avondje voor jullie samen, ben je even de deur uit en ervaar je weer even hoe fijn het is om naast papa en mama ook nog gewoon ‘samen’ te zijn. Als je dat spannend vindt kun je dichtbij huis blijven of eerst bijvoorbeeld een etentje doen samen zodat je niet al te lang weg bent. Maar mijn advies zou zijn om juist dat soort dingen te blijven doen samen. Ik zou hem niet het gevoel geven dat je het vervelend vindt als hij zelf een avond weggaat. Laat hem dat juist doen en laat hem daar ook van genieten. Op die manier kan hij ook opladen. Het is voor hem ook allemaal niet niks. Het helpt bij ons juist heel erg om elkaar dingen te gunnen en vrijheid te geven. Zo ben ik afgelopen weekend naar Lowlands geweest en was hij bij de baby en gaat hij over twee weken een weekend weg en ben ik thuis. Wij gunnen elkaar echt dat weekend eruit en zien er dan extra naar uit om elkaar weer te zien en weer lekker thuis bij de baby te zijn. Wat betreft seks, je geeft aan dat dat wat spanning oplevert. Ik hoop voor je dat je vriend wel alle begrip heeft voor jouw situatie. Ik vind niet dat dat op dit moment een bron van spanning zou mogen zijn en hoop echt dat je vriend daar niet vervelend over doet. Zo wel, dan vind ik dat hij daar een grens overgaat en zou daar heel duidelijk over zijn naar hem. Wellicht kun je intimiteit op andere manieren opzoeken (knuffelen etc).