Vaak ruzie met man

Hi allemaal, ik weet niet goed hoe ik hier mee moet om gaan, kan wel wat advies gebruiken. Mijn man en ik ervaren de komst van ons kindje totaal verschillend. Ik leef vanaf dag 1 op een roze wolk, en kijk met heimwee terug naar mijn zwangerschap en droom graag en vaak over een volgend kindje. Ons kindje is een engeltje, en het is hard werken maar na ieder glimlachje vergeet ik weer de gebroken nacht of het gevecht tegen de dutjes. Ik breng het liefst ieder moment van de dag met haar door en ik kan haar ook echt missen als ze boven slaapt en ik beneden zit. Ik vind het lastig als mensen haar vast willen houden, en ben behoorlijk beschermend, haar eerste wendag op de opvang komt er aan en ik ben regelmatig in tranen omdat ik haar liever bij me hou. Mijn man beleeft het echter anders. Hij vond het maar lastig dat ik zo emotioneel was tijdens mijn zwangerschap, en alle tranen nu vind hij ook maar ingewikkeld. Die roze wolk is bij hem ook wat grijzer, hij is vaker thuis en ziet zijn vrienden minder en dat mist hij erg. Hij ging regelmatig weekendjes weg met vrienden en dat is sinds de geboorte van onze dochter nog niet gebeurd. Hij is af en toe een nachtje weg, gaat soms stappen en daar geniet hij ontzettend van, terwijl ik die behoefte nog niet voel. Hij vindt het ouderschap zwaar, en is erg moe. Het liefst nodigt hij elke dag mensen uit, want vele handen maken licht werk, en dan kan bijvoorbeeld zijn moeder voor de baby zorgen en kunnen wij slapen. Zijn ouders zou hij sowieso het liefst laten inwonen, terwijl ik af en toe koffie meer dan zat vind. Praten over een tweede baby is ook echt taboe, want t is zwaar genoeg Wereld van verschil dus en vaak een bron van ruzie. Hij wil graag weg, ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta. Hij biedt aan zijn moeder te vragen voor hulp, maar ik heb geen behoefte aan andere mensen die voor mijn baby zorgen. Ik huil om wendagen, weer moeten werken, de tijd die zo snel gaat, verdriet om mijn lege buik. En elke traan is voor hem een druppel op de gloeiende plaat. Boven alles is ons seks leven non-existent aangezien ik door een ontsteking pijn heb bij het vrijen en een libido van -17382 heb. Dit blijft ook een bron van spanning. Ik mis de relatie die we hadden, en ik vind het lastig dat we allebei alles zo anders beleven. Ik voel me geremd om mezelf te zijn, en heb het gevoel dat ik hem van alles verschuldigd ben. Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan en hoe we de ruzies wat kunnen weren.. heeft iemand advies?