Onze zoon van 18 weken jengelt/zeurt eigenlijk heel de dag door. Dit doet hij al een hele tijd, dus lijkt mij niet direct met een sprongetje te maken te hebben. Het lijkt vooral frustratie te zijn (wil speelgoed in zijn mond stoppen, maar past niet/vervult niet zijn behoefte zoals hij had bedacht. Kan omrollen, maar komt er nu achter dat hij zichzelf verder niet voort kan bewegen want kruipt/tijgert nog niet). Al met al heb ik het idee dat hij zichzelf continue in de weg zit, maar wat ik ook doe: ik kan hem er niet bij helpen. Ik heb het idee dat hij veel meer wil dan dat hij kan. Nu met de vermoeidheid van de regressie is het erger dan ooit (logisch).
Ik vind het met name erg vervelend voor hem dat hij altijd zo ontevreden lijkt, maar ook voor ons is het erg vermoeiend. Als hij wakker is ben ik constant bezig met hem te vermaken, omdat alleen spelen dus niet gaat. Ook tijdens het vermaken is alles maar leuk voor een paar minuutjes en daarna niet meer. Ik merk dat ik zelf erg moe raak van het geluid van zijn “gejengel”. Hier voel ik mij dan weer schuldig over, omdat ik echt wel snap dat hij er ook niks aan kan doen. Ook maakt het me onzeker want is het wel onvrede/frustratie of is er iets met hem aan de hand?
Zijn er moeders met al oudere kinderen die dit herkennen van toen zij nog deze leeftijd hadden? Hebben jullie tips/ideeën hoe jullie hier destijds mee om gingen? En ook: wanneer wordt dit beter?