Veranderende prioriteiten

Bij mij is die carrière drang nooit meer gekomen, maar moet daarbij wel zeggen dat ik die nooit heel sterk had. Ik had juist gezinsdrang. 🤣 is denk dat zoiets voor iedereen anders is, maar het is sowieso logisch dat je prioriteiten veranderen wanneer er kinderen komen. Als ik om me heen kijk zie ik bij mensen die wel carrieredrang kregen dat vaak pas was als de kinderen wat ouder waren, bijvoorbeeld beide 5+ en naar school, en het gevoel dat het gezin compleet is en er dus geen kinderen meer bij zouden komen. Maar ja, zo zijn er ook vrouwen die met een klein babytje thuis al de drang hebben om veel te gaan werken en de carriereladder weer omhoog te klimmen. In welk spectrum jij valt weet je alleen zelf. 🙂 met een jong gezin is het sowieso goed om samen nog eens goed te kijken naar wat je wil en echt belangrijk vind. Ik vind het bijvoorbeeld echt een rijkdom dat de opa's en oma's allemaal dichtbij wonen, mijn zoontje van 3 heeft zo'n geweldige band met ze. Had hem dat echt voor geen goud af willen nemen. Terwijl ik helemaal niet zo hecht was met mn familie voordat ik kinderen kreeg.

Stel die drang komt wel weer, is het dan echt niet mogelijk om carrière te maken in een stad dichtbij zijn ‘thuis’? Jullie kunnen natuurlijk altijd nu dichterbij familie etc gaan wonen en dat je het over een paar jaar weer kan oppakken, misschien op iets lagere schaal, maar nog steeds hoger. Bedenk ook: de levenskosten in een grote stad zijn veel duurder dan de kosten in een dorp. Is de drang die je had echt het zo goed mogelijk doen in je werkveld, of meer het salaris in een leuk werkveld? Als het om het salaris dat hoger is gaat, dan kan je dus ook iets minder ‘hoog’ die carrièreladder gaan beklimmen elders, waardoor je iets minder verdient maar ook minder uitgeeft en wel dichterbij familie en dergelijke zit. Zitten jouw vrienden/familie ook allemaal in Den Haag? Zo niet, dan zou ik niet weten waarom je er zou blijven om eerlijk te zijn… omdat je heel misschien weer anders gaat denken wanneer je kind ouder is? En als jullie nog meer kinderen willen, hoe lang gaat daar dan wel niet overheen? Ik ben zelf van het motto; waarom je dromen/wensen/geluk van NU opzij zetten voor iets waarvan je zelf niet eens weet of je er over x aantal jaren wel gelukkig van gaat worden. Als je op dit moment elders gelukkiger bent, waarom je geluk op pauze zetten voor iets waarvan je niet zeker bent?

Ik zit er zelf over na te denken om een om klankbord te gaan zoeken in de vorm van een coach/psycholoog. Ik vind het spannend om mijzelf kwetsbaar op te stellen tegenover een vreemde maar het is niet niets om nu in eens verantwoordelijk te zijn voor een klein mensje.

Ik herken veel van wat je schrijft. Ik was enorm ambitieus, het moest altijd meer en meer en was met van alles bezig. Door corona was het bedrijf waar ik werkte niet meer wat het was (start-up in de reiswereld) en koos ik ervoor iets anders te zoeken. Ik ben bij een grote corporate gaan werken en kreeg daar al snel mijn eerste kindje. Ik vond de rust heel fijn, ik heb ook een contract voor 36 uur maar effectief onder aan de streep lukt het me om m'n werk in minder uur te doen. Dat geeft veel rust, weinig werkdruk en veel vrijheid. Er kwam een leuke kans voorbij, iets wat paste bij m'n baan hiervoor en waar ik echt veel energie van kreeg. Toch besloten er niet voor te gaan, want ik wilde graag ook baby nummer 2 bij deze corporate baan krijgen. Zo geschiedde, want toen ik deze kans afwees bleek ik al zwanger. Die kleine baby is nu bijna een halfjaar en ben ik er veel over aan het nadenken - wat is nu het soort baan dat ik wil? Het liefst ben ik het meest van m'n tijd met de kindjes want dat is wat ik het belangrijkst vind. Dat kan perfect met deze baan. Die ambitie nastreven voel ik ook niet meer helemaal, want ik weet dat het soort werk dan veel meer van me vraagt dan nu en ik betwijfel of ik gelukkig word van de combinatie met het moederschap erbij. Maar of ik er zelf qua werk heel gelukkig van word? Daar twijfel ik dus veel aan en ben ik veel over aan het nadenken.