Zwanger van de tweede — kletsgroepje! ✨

Ja hier ook! Behalve mijn oma van bijna 100, die is wel heel geïnteresseerd 🥰

Beetje van beide denk ik? Merk wel echt minder interesse, maar mensen vragen nog steeds wel hoe het gaat/of ik het nog trek/wensen me een goed verlof etc. Ze houden er wel rekening mee. Maar het is allemaal iets minder ‘gehypet’ dan bij de eerste, zeker in het deel van de familie waar de laatste tijd wel zwangerschappen/baby’s zijn. Vervelend dat jouw familie zo weinig interesse toont 😢

Merken jullie verschil in hoe je emotioneel richting het einde van de zwangerschap gaat? Bij mijn eerste had ik zo wat een rouwproces omdat ik geen afscheid wilde nemen van de trapjes in mijn buik en ik vond het ouderschap wat komen ging zo spannend dat ik even podiumvrees had als het ware. Dit keer kijk ik juist naar de geboorte uit. Ik ben ongeduldig. Ik ben nu 35 weken en nooit verwacht maar "ze mag wel eerder dan 40 wk komen". Natuurlijk wil ik dat ze komt wanneer ze er klaar voor is! En is ze heeeel lang welkom hier in mama's buik. Maar puur het emotionele: "ik wil je ontmoeten en ik ben er klaar voor gevoel". Tevens speelt er onbewust misschien wel een beetje mee dat ik qua bevallen nu ook denk; kom maar op, dan ben ik er maar vanaf (ofzo?). Lang verhaal sorry 😅

Niet echt eigenlijk. Nu is mijn familie (aan beiden kanten) echt heel nuchter als het gaat om zwangerschappen, maar als we elkaar zien is er zeker wel interesse. Mijn moeder toont wel de meeste interesse, maar die zie en spreek ik ook heel veel en zij is, hoewel over het algemeen ook heel nuchter, echt een softie als het om haar kleinkinderen gaat🙈😂

Wat lijkt me dat verdrietig! Ik heb hier het gevoel dat ze er juist bewust (beide kanten) wel even tijd voor maken. En ergens ervaar het ik het wat stresslozer. Dat ze iets minder bezorgd zijn dan de eerste keer.

Hier precies andersom🙈 Ik ben super nieuwsgierig en kijk ook wel echt uit naar het moment dat ik haar ga ontmoeten, maar op dit moment geniet ik echt verschrikkelijk veel van het zwanger zijn. Ik weet wat ik kan verwachten ná de bevalling, maar dit is waarschijnlijk mijn laatste zwangerschap en dat idee kan me soms best verdrietig maken. Het is goed zo gezien mijn leeftijd en de problemen die we gehad hebben in onze wens naar het ouderschap, maar ik ga gewoon zó ontzettend goed op dat hele zwanger zijn. Dus ik hoop dat ze zich pas aandient als ik 40 weken ben, dan ben ik er mentaal pas klaar voor.

Ik lees het nu pas... ja dat vind ik ook zo gek. Het is ons leven en het zijn onze keuzes. Ik vraag me het idd wel af of het zin heeft...

Ah dankjewel en wat een mooie zin inderdaad. Ik heb afgelopen week het wel toegelaten dat ik verdrietig ben en boos. Hierdoor werd de emotionele lading al minder en kon ik het eigenlijk omzetten naar nog meer liefde voor ons ongeboren kindje. Uiteindelijk is alles wat telt mijn gezin en dat wij gelukkig zijn. Voor nu en wanneer het kindje geboren is, lijkt het me fijn om meer in de gezinsbubbel te zitten als ware, de rest (met al hun meningen) komt later wel.

Ah ik snap je (een beetje). Ik zal een deel van je gevoel herkennen wat ik vorige keer had. Ik hoop dat je nog flink mag genieten van het samen zijn met de baby in je buik! En ik hoop dat het langzaam zo mag groeien dat je voelt: het is oke. Ik sprak laatst een vrouw en die had het erover dat het lege-buik-syndroom echt iets is wat bestaat en je zal, mocht je het ervaren, niet de enige zijn! Geniet er nog van, hopelijk heb je daar de ruimte voor 🤩

Dank je! Ik zal me er wel in kunnen berusten, ik ben ontzettend dankbaar voor wat ik heb gekregen na járen gedacht te hebben dat het ons niet gegund zou zijn. Maar toch vind ik het jammer dat ik de keuze om het bij 2 te laten alleen met mijn verstand moet maken en niet met mijn hart. Maar goed, even iets anders: vrijdag tik ik de 37 weken aan en is ze dus officieel klaar voor de grote buitenwereld😄 Volgende week ga ik de bevalling bespreken met de verloskundige en daar heb ik gewoon zin in😬 Ben heel benieuwd welke belinstructie ik krijg gezien de snelheid van de vorige bevalling. De eerste keer moest ik bellen als ik een uur lang weeën had die om de 5 minuten kwamen, maar dat heb ik nooit gehad, ik begon gelijk met om de 2 a 3 minuten🙈 Zal je net zien dat de bevalling deze keer véél langer duurt🤣 Ik vraag me ook echt af hoe ze nou precies ligt, want ik voel bewegingen op plekken waarvan ik denk: wat is dat voor lichaamsdeel en wat doet het daar😳

Ooh herkenbaar! Ik vind het ook heel spannend. Vorige keer ook een mega snelle bevalling gehad maar wel een inleiding. Ik hoop nu zo dat ze niet tot 42 weken blijft zitten. Vorige keer vond ik het allemaal wel prima, verlof beviel me goed en ik deed nog van alles. Nu ben ik bijna 38 weken en eigenlijk wel toe aan de baby. Je weet nu beter wat je kunt verwachten en verlof met een peuter is aan de ene kant heel gezellig (laatste weken met z’n tweetjes 🥺) maar ook wel intens.

Pff… ik ben normaal echt dol op mijn zoontje (1,5 jaar) en kan ongeveer alles van hem hebben. Maar nu zo met de laatste loodjes kan ik zijn drukte niet goed hebben, voel ik me overprikkeld en zelfs knuffelen enzo kan ik niet zo van genieten omdat hij vaak in mijn buik trapt etc. Voel me zo schuldig… meer die dit herkennen?

Heel herkenbaar. Hij heeft sommige dagen echt 5 meltdowns en niks is dan goed Ik kan mezelf dan echt opvegen in de middag. Ben blij als m'n vriend dan thuis komt. Knuffelen en kroelen en spelen gaat dan wel weer prima haha😅

Ik heb het zelfde met me 3 jarige dochter . Ik wil in de ochtend gewoon het nieuws kijken en me granen koffie drinken maar zodra ze wakker is plakt ze aan me vast en wil alleen op schoot zitten en knuffelen ik zet haar vaak naast me maar dat vind ze niet genoeg ik ben vaak bang dat ze het ziet als afwijzing als ik niet de hele tijd wil knuffelen

Hetzelfde en ook dat schuldgevoel 🥲 hij is zoooo druk en trapt constant in mn buik. Echt niet fijn ook al kan hij er niks aan doen of zo. Maar ik vind de dagen ook echt vermoeiend met hem, en gelijk voel ik me weer schuldig als ik het typ want natuurlijk ben ik gek op hem 🙈 aaaaah….

Nu 38+2 en het wordt echt steeds zwaarder (dacht dat dat niet meer kon😅) mijn dochter van 3 gaat 3 dagen naar de opvang maar de overige dagen pas ik vaak hele dagen op haar ivm een verbouwing. Wel echt fysiek heel zwaar ook al is ze goed gemutst. Denk niet dat ik dit nog weken kan volhouden🙈

Ja ik herken dit hoor! Ook dat korter af zijn tegen je kind. Het is gewoon intensief als je kind de hele dag thee wil drinken / doktertje wil spelen / verstoppertje wil doen / gedragen wil worden en jij het liefst op de bank ligt. Tijdens mijn eerste verlof had ik best wel veel energie en ook zin om nog van alles te doen, maar nu voelt het echt een beetje als wachten op de bevalling. Heb nergens zin in…

Haha ja al die 100 verzoekjes inderdaad tikkertje/verstoppertje/huppelen/dansje enzo. Heel vermoeiend. Maar ook zo lief tegelijk. 🙈

Ik kijk er naar uit dat ik straks bevallen ben want vind het zwaarder en zwaarder worden maar als ik nu naar m’n dochter kijk en besef dat ze straks niet meer alle aandacht kan krijgen word ik daar wel emotioneel van. Is dat herkenbaar?

Jaa ik heb hier gisteren nog om zitten janken 🥺. Ik weet dat we haar een groot cadeau doen door er een zusje bij te krijgen, maar het voelt nu ook alsof ik afscheid moet nemen van iets. Al die tijd en knuffels en dingen die ik nu 1 op 1 met haar doe en waar straks geen tijd meer voor is. dat we nooit meer met z’n tweeën in ons eigen wereldje gaan zitten. Maakt me ook verdrietig. Ook omdat ‘de baby’ nu nog zo abstract is ofzo? Ik weet dat ik straks enorm veel van de baby ga houden, maar nu ze nog in mijn buik zit ben ik toch ook veel bezig met wat we ‘kwijt’ gaan raken. Hormonen 🤪🤪