Zwanger van de tweede — kletsgroepje! ✨

Bedankt voor je reactie, ik denk er wel hetzelfde over. Je kan moeilijk je eigen kind minder tillen van de ene moment op de ander. Plus ik fitness nog 3x per week met gewichten ook, dus ik voel me goed. Maar ik las onlangs iets van verhoogde kans op vroeggeboorte en dan word ik altijd bang dat ik slecht bezig ben 😅

Ik til inderdaad zeker, zou niet weten hoe ik het anders moet doen met een kind van 16 maanden. Heb wel wat aanpassingen gedaan, zoals zelf leren traplopen en als we samen thuis zijn doet mijn man bijna al het tillen.

Een peuter niet tillen is lastig die van mij smeert en graag dus soms kan ik niet anders als haar optillen want op de weg te laten liggen is geen goed idee

😂 die van mij is vaak ook in ontsnap modus

Lief, dank je! Ergens weet ik dat ook wel, maar soms bekruipt me toch een schuldgevoel (ook zwangerschap is na vijf miskramen ook al niet meer zo zorgeloos). Dus welkom is ze zeker! 💗

Die momenten maak ik idd vaker bewust. Het is natuurlijk voor iedereen een beetje ongrijpbaar... probeer ook bewust gefaseerd wat spulletjes aan te schaffen, zodat het niet helemaal wordt overschaduwd door de waan van de dag! Dank je wel iig 🤗

Ik ben nu de 20 weken gepasseerd en heb sinds deze week echt zoveel honger. Echt vreetbuien. Wie herkent dit? Ik heb dit nog niet gehad deze zwangerschap, maar nu sinds een weekje 🤤🫣…

Heb ik rond die periode ook gehad. Ongeveer 2 weekjes. Nu 23 weken en weer over

Hi girls, hoe is het met jullie? Hier enorm somber afgelopen dagen.. Ik zie er enorm tegenop een mega buik te hebben, en de angsten voor een kleine en een baby worden me soms echt te groot om te bevatten… Vind het zo jammer, wou dat ik wat positiever erin stond nu. Verder voel ik me lichamelijk gelukkig goed😅

Heel herkenbaar, ik heb het idee de hele dag door te eten haha.

Herkenbaar wat betreft de buik 😞 ik ben vorig jaar flink afgevallen, iets wat ik al langere tijd probeerde maar niet lukte en ineens ging het. Ik heb me zo lekker in mijn vel gevoeld en ik vind het idee van aankomen, weer een dikke buik en de kilo’s die er daarna weer af moeten vreselijk. Ben nu 21+3 en heb nog amper een buik en daar ben ik echt blij mee. Ben bang dat t straks ineens heel snel groeit en dat ik me dan net zo’n zeekoe voel als de vorige keer..

Ahh geen zorgen, ookal begrijp ik je heel goed. Zeker niet geheel makkelijk om door te maken, het is wat om een vrouw te zijn soms🥲 Nu heb ik het ook los van gewichtstoename over het slapen, bewegen, dingen doen wat moeizamer gaat. Ik was in mijn laatste maand vorige zwangerschap echt opeens huge, terwijl ik daarvoor heel klein buikje had (uiteindelijk 12 kg aangekomen bij mijn dochter). Gelukkig doen hormonen hun werk en voel ik me een dag later weer happier hahah😂 Mijn dochter weet nu dat er een broertje komt en zegt het ook tegen iedereen, super cute!

Hoihoi, Hoe gaat het met jullie? Inmiddels bijna 27 weken zwanger en net opeens heel erg verdrietig... Merken jullie ook zo'n verschil in hoe de omgeving op jouw zwangerschap reageert? Het is oprecht alsof men het vergeten is. Nu moet ik zeggen dat mijn bescheiden buikje ook niet heel erg opvalt. Deze zwangerschap heb ik helaas last van een pre-natale depressie.. ik worstel hier enorm mee en voel me heel erg eenzaam. Mijn (schoon)familie weet hier niet van, omdat ik sowieso ervaar dat ze weinig interesse tonen. Laatst is mijn dochter en haar neefje 1 geworden. En op beide verjaardagen liet niemand mij fatsoenlijk zitten. Ik vind het echt heel lastig, omdat ik bang ben dat iedereen straks de deur plat wil lopen tijdens de kraamweken. En ik voel me gewoon erg verdrietig tegenover het kindje in mijn buik. Door mijn depressie en de zorg voor mijn dochter merk ik dat het sowieso lastiger is om bewust met het ongeboren kindje bezig te zijn en omdat de omgeving er ook niet naar omkijkt, heb ik gewoon het gevoel dat ik dit kindje nu al tekort doe terwijl het nog niet eens geboren is. Grote kans dat die stomme hormonen het allemaal verergeren, maar ik vroeg mij af of meer moeders dit ervaren.

Hee lieve LolaCarmen, Wat rot dat je door zo’n moeilijk periode gaat! ❤️ Klinkt al als een moeilijk genoege zwangerschap en dan wordt je ook nog eens niet gezien en bijvoorbeeld bij zo’n verjaardag niet gesteund door de mensen om je heen.. Hopelijk gaat het lukken om hierin wel om hulp te blijven vragen bij de mensen die er wel voor je zijn! En ook in de kraamperiode een plannetje te hebben hoe je op voorhand je grenzen kan aangeven en bewaken? En wie je daarin steunt? Ik herken wel heel erg dat ik minder met het kleintje in mijn buik bezig ben, omdat mijn aandacht simpelweg opgeëist wordt door de gene die al om mij heen loopt. Kan ik mij ook schuldig om voelen en tegelijkertijd probeer ik het ook maar te normaliseren; dit hoort er volgens mij echt bij bij een 2e/3e/.. . Wij zijn op dit moment zelfs nog niet uit de naam van de kleine die op komst is. Daar kan ik mij ook wat schuldig om voelen, alsof ze dan nog wat minder bestaat?? Beetje gek om te zeggen, maar zo voelt het wel een beetje. Ondertussen probeer ik mij als ik in bed lig (en weer eens uren wakker lig) maar vooral te concentreren op de baby en dan in gedachten gesprekjes met haar voeren. Zo probeer ik al wel meer contact te maken. Overdag blijft gewoon lastig in de waan van de dag! Sterkte deze laatste weken ❤️🍀 Er komt een einde aan en dan heb je jullie kindje in je armen en kan je deze heftige tijd achter je gaan laten 😘

Het niet superbewust met dit nieuwe kindje in de buik bezig zijn herken ik wel. Deze zwangerschap vind ik 15x zwaarder dan de 1e omdat al het magische er voor mij wel vanaf is. Dan blijft er vrij weinig over om alle klachten te compenseren. Ik heb zelfs geen behoefte aan echo’s terwijl ik dat bij mijn 1e echt een feestje vond. Ik geloof het bij deze allemaal wel en wil gewoon dat het mei is en de zwangerschap klaar is. Ik ben ook meer bezig met hoe mijn zoontje gaat zijn met de baby dan de baby zelf. Dat vind ik niet gek, met hem heb ik al ruim 2 jaar een band op kunnen bouwen en leren kennen. Ik ga ervanuit dat dit straks wel komt. Ik krijg wel soms opmerkingen dat ik nu maar moet genieten en het straks nog zwaarder wordt met een 2e erbij en ik kan dit gewoon simpelweg niet geloven. Het wordt heus wel pittig en druk, maar dan ben ik tenminste niet meer invalide (na de eerste paar weken van de bevalling), zijn de hormonen minder en kan mijn lijf gewoon weer meer. Kan nu niet eens 10m lopen zonder pijn 😅. Dan kan het toch niet zwaarder worden dan dit lijkt mij, of ben ik nu echt te naif? Zijn er meer die zo denken?

Ah onwijs bedankt voor je lieve berichtje. Het doet mij "goed" om te lezen dat je dat ook merkt dat de aandacht gaat naar degene gaat die om je heen loopt en het probeert te normaliseren. Ik kom net terug van de verloskundige die vertelde dat veel moeders door hetzelfde heengaan die een 2e / 3e verwachten. Heel erg bedankt voor je tips en die ga ik zeker meenemen in het maken van mijn plan. De verloskundige gaf aan dat de kraamhulp ook een grote rol kan spelen in het bewaken van grenzen. Mooi om te lezen hoe je op een laagdrempelige manier toch contact maakt met je kindje. Nogmaals erg bedankt voor je lieve woorden♡

Ja herkenbaar! Ik kijk vooral uit naar dat de baby er is, ben ook veel minder bezig met de zwangerschap. We gaan geeneens een babykamer maken 🙈 en heb ook nog geen buikfoto’s of wat dan ook. Is ook wel normaal denk ik. Je hebt die hele zwangerschap en babytijd al een keer ‘overleefd’ en weet wat er ongeveer gaat gebeuren. Met je eerste kindje word je moeder, nu ben je dat al. Nu wordt je oudste kindje broer of zus en is dat het spannendste. En het wordt vast heel zwaar, maar het lijkt me ook zooo leuk om mijn dochter met de baby te zien en ik ben zo benieuwd hoe anders het gaat zijn dan de vorige keer. Zie wel op tegen het slaaptekort en het geen tijd voor jezelf hebben…maar we zien het wel 😀💪🏻

Ja denk ook dat het heel normaal is! Hier merk ik ook dat mensen de zwangerschap veel sneller ‘vergeten’. Krijg regelmatig een glas wijn aangeboden op verjaardagen en dat ik dan moet zeggen: euh ik ben zwanger hè? ‘Ooohh jaaa, oeps’. Is niet kwaad bedoeld ook denk ik, mensen weten gewoon al een beetje wat ze van jou kunnen verwachten als ouder, ze weten hoe jullie het doen, dat het de vorige keer ook goed is gekomen… bij een eerste kindje is dat voor iedereen spannend. Maar wel heel vervelend dat ze dan ook geen rekening met je houden in de zin dat je moet staan op een verjaardag!! En sowieso niet naar je vragen. Voor jouw lichaam is het nu alleen maar zwaarder.

Ja, het is gewoon zo'n contrast met de eerste en dat is ook niet eens zo heel lang geleden. Maar mijn (schoon)familie is sowieso heel erg op zichzelf gericht en aanwezig. En ik heb een wat zachter karakter en trek me dingen ook sneller aan. En ik heb gewoon in de kraamweken bij mijn eerste het gevoel gehad dat ik overvallen werd. Mijn schoonvader stond een dag na de geboorte van onze dochter op de stoep met de mededeling dat we de stiefmoeder MOETEN erkennen als oma, anders geen contact meer. Men vond er ook wat van dat ik onze dochter pas na een anderhalf maand (eigenlijk met tegenzin) liet vasthouden. Voor mezelf heb ik wel duidelijk in mn hoofd dat ik in de kraamweken geen bezoek wil. Om deze keer hopelijk wel iets meer in die bubbel te kunnen zitten, zonder stil te staan wat anderen nou precies willen/verwachten. Maar ook om de overgang voor onze oudste dochter die dan nog maar 15 maanden zal zijn, rustig te laten verlopen. En daarnaast vind ik het gewoon krom als ze hier de deur willen platlopen en het kindje willen vasthouden etc, etc. Als ze de hele zwangerschap 0x hebben gevraagd hoe ik me voel. Dus heb gisteren met mijn vriend gepraat en die is het met mij eens gelukkig. We maken samen een kraamweekplan en brengen onze families eerst mondeling de belangrijke punten over, zodat het al een beetje in de week ligt haha en misschien zelfs schriftelijk als ik de uitgerekende datum nader als reminder. Op het geboortekaartje ga ik ook aangeven dat we aan elkaar willen wennen en dat kaartjes welkom zijn. Het voelt allemaal een beetje "overdreven" maar ik denk dat het echt nodig is. En voor mij is dit natuurlijk ook een mooie les in het moederschap. Dat ik mag staan voor mijzelf, mijn kinderen en in het belang van ons gezin mag denken. En dat mensen eens rekening met ons moeten houden, ipv altijd maar andersom.

Wat hebben jullie samen een mooi plan opgesteld! Zo fijn als je hier samen achter staat en het dus ook samen uitvoert. Hopelijk haalt dat de spanning er ook een beetje af. Ik kan mij tenminste voorstellen dat het heel wat moed vraagt om het dit keer zo te doen. Maar je schrijft zelf al heel mooi dat je mag gaan staan voor jezelf en je gezin. Een mooier cadeau kan je jezelf ook niet geven! ❤️ Stapje voor stapje die grenzen neerzetten om die zachtaardige ‘ik’ van jou te mogen beschermen en koesteren!