Hulp nodig, schaamte..

Ik kan ook echt niet tegen de kots van een ander, maar bij m’n kind heb ik er gek genoeg geen probleem mee. Dus houd moed! 😉 Ik vind het nu van andere kinderen nog steeds goor hoor, kan alleen m’n eigen kind hebben.

Ah gelukkig, ja kots noemde ik even als voorbeeld. Voor nu maak ik me vooral zorgen over de poepluiers, want hier moet ik telkens zo van kokhalzen als een baby naast mij verschoond wordt. Moet dan echt weg lopen. Vind dat zo erg. Merk wel dat het nu sinds de zwangerschap nog veel erger is 🥹

Heb je misschien ergens in je leven een nare associatie opgelopen met braaksel en/of poep? Het zou je iets kunnen helpen om hier therapie voor te krijgen. Zoals EMDR. Dat heeft mij wel goed geholpen. Dat bleek ook nodig, want mijn zoontje (nu 2,5) geeft snel over als hij zich niet lekker voelt. Nu kon ik daar goed mee om gaan. Nu ik zwanger ben, en beter ruik heb ik wel dat ik weer misselijk wordt als hij naar het potje gaat om te poepen, maar dat komt puur door de geur 😂 Ik hoop dat je een weg zal vinden die voor je werkt!

Ja de poep van een baby vind ik ook vies, behalve van mn eigen kind (behalve als ie tandjes krijgt, dan ook kokhalzen 🤣)

Vader hier maar herken het wel. Mijn zoontje is inmiddels 2.5 en ik sta nogsteeds half over mijn nek te gaan bij elke poepluier. So be it, gewoon doorzetten en klaar. Maar dat het bij je eigen kind anders is is hier dus niet het geval😂 Komt goed! Je faalt niet en het is niets om je voor te schamen.

Hi! Herkenningsverhaal hier. Als ik mensen zie/hoor spugen dan loop ik hard weg. Van baby'tjes is het toch anders. Die kokhalzen niet maar het golft er gewoon uit alsof het niets is. En het is altijd witte voeding. Het is absoluut niet het spugen wat grote mensen doen. Mijn oudste dochter is nu drie en moest een paar maanden geleden spugen. Oh men wat een nare ervaring. Ik wilde het liefst weglopen maar ben toch bij haar blijven staan. Ik vond het afschuwelijk. Ik probeer rustig te blijven zodat zij geen angst ontwikkeld. Verder hoop ik gewoon dat het maar niet te vaak gebeurd of dat mijn man er bij is zodat ik er vandoor kan. En als ze wat groter is ga ik het denk ik gewoon uitleggen dat ik er niet bij wil zijn en moeten ze het maar even zelf redden. Ik weet het anders ook niet.

Durf ik niet te zeggen, eerlijk gezegd. Ik weet wel dat mijn oma dit ook precies zo had, die moest ook om het minste of geringste kokhalzen. Mijn moeder daarentegen, lijkt wel alsof zij overal tegen kan. Ik had het zelfs met huisdieren, als die een keer overgeven of binnen poepte. Ik kon weg rennen, want ik kreeg gelijk zware kokhalsneigingen. Ik ga inderdaad eens verder kijken of hier iets tegen te doen is, want zelfs nu ik dit typ en er over nadenk begin ik al te kokhalzen. Kan ook door de zwangerschap komen, maar jemig! Vind het wel erg.. In ieder geval bedankt voor de tip 🙏🏽

Hahaha ik snap jou zooooooo goed!! Het eerste jaar met de borstvoedingpoepluiers die waren nog te doen. Toen ze vast voedsel begon te eten moest ik echt wel kokhalzen bij de poepluiers maar dat wende toch wel weer snel. Mijn man moest nog steeds bij elke poepluier even schreeuwen “jezus dit went nooit deze geur”🤣 Nu is ze net zindelijk maar heb ik het probleem dat ik openbare toiletten heeeel erg goor vind😆

Zelf heb ik emetofobie. Mijn dochter (3jaar) spuugt gelukkig heeeel weinig, maar als ze spuugt... dan doet ze dat goed ook. Eigenlijk hebben mijn man en ik de verdeling: ik met dochterlief de douche in, man alles schoonmaken. Ik moet zeggen dat dit mij redelijk goed afgaat. Maar ja paniek momentjes blijven wel. Probeer het vooral niet te laten blijken aan mijn dochter, om mijn angst niet door te geven. Tegen poep kan ik wel goed en mijn man juist weer niet... dus dat doe ik bijna altijd.

Ik snap je helemaal. Kan het zelf van andere kinderen ook slecht hebben. Maar van mijn eigen kind is het toch minder erg. Bovendien begint een baby niet meteen met enorme meurende peuterstrontluiers. Die eerste babypoep is geel en ruik je nog een stuk minder. Ook beetjes melk opgeven zijn (meestal) niet meteen enorme hoeveelheden. Je kan er dus rustig aan wennen. En je moeder heeft gelijk: van je eigen kind kun je veel meer hebben dan van andere kinderen. En voor hetzelfde geld heb je geluk. Mijn man is in de afgelopen 3 jaar nog nooit onder gekotst/geplast/gepoept. Om een of andere reden gebeurt dat alleen bij mij. 😅

Het is het weglopen dat de angst en de kokhals neigingen versterkt, als je dit elke dag zou mee maken dan zou het geleidelijk aan wennen. Je groeit er vanzelf in, leert om niet door je neus te ademen, etc;) jij kan dit 🙏

Ik ken iemand die heeft EMDR gehad omdat hij niet tegen naalden kon, kreeg ook allemaal fysieke reacties. Dat is nu een stuk minder. Wellicht kan dat de spanning wat verlagen.

Wat vervelend en daar hoef je je echt niet voor te schamen! Ik zou even de huisarts bellen en vertellen dat je je hier zorgen over maakt, misschien kan die je doorverwijzen naar een specialist. Meestal heb je een eerste gesprek met zo iemand wat heel ‘luchtig’ is en waarin ze jou vertellen wat eventueel mogelijk is. Als het je niet aanspreekt of niks lijkt hoef je hier niet gedwongen iets mee te doen. EMDR zoals genoemd is is misschien een oplossing maar misschien helpt alleen een paar keer praten met iemand die er ‘verstand’ van heeft al! Ik zou het zeker overwegen als ik jou was ☺️ Als je baby’tje er eenmaal is is deze stap aardig wat groter om te maken

Topic gesloten op verzoek van TS