Schoonmoeder toont totaal geen betrokkenheid

Ik kan me goed voorstellen hoe jij je voelt en je hebt ook zeker recht op jouw mening en gevoelens, maar ik vind het juist goed dat jouw partner geen verwachtingen heeft. Dat verteld mij dat hij zo vaak is teleurgesteld door haar dat hij dat heeft afgesloten en nu zichzelf beschermd. Verplaats je ook in hem, hij heeft helaas geen warme band met zijn moeder, jij wel. Probeer dit samen ipv tegen elkaar aan te pakken. Jezelf beschermen tegen zulke types (je schoonmoeder) is goed, dus idd geen oppasdag of dergelijke maar probeer er echt geen ding van te maken tegen je partner. Ik denk als hij kon kiezen hij ook niet zo'n soort moeder-zoon relatie had gekozen. Niks hiervan is negatief bedoeld naar jou en ik vind het mooi dat je nu al opkomt voor je kindje! Sterkte ermee 🌹

Je leert je (schoon)familie pas ECHT kennen, wanneer er een kindje komt. ☺️ Volg je gevoel. Nu klinkt oppassen misschien nog leuk, straks wanneer de kleine er is zul je een heel beschermende moeder zijn. En als dit gevoel nu al speelt, zal er hoogstwaarschijnlijk geen oppasdag voor haar komen. Accepteer het. Je kan iemand niet veranderen. Alleen zijzelf. Je partner kan hier ook niks aan doen, maar het blijft wel zijn moeder. Wees niet te hard tegen hem.

Het is vervelend, maar ik denk dat je je er bij neer moet leggen dat je schoonmoeder nooit gaat veranderen en dus nooit leuk naar jullie om gaat kijken. Je partner heeft zich er duidelijk al bij neergelegd en ik zou zijn voorbeeld volgen. Natuurlijk is dat niet leuk en zou je het graag anders zien, maar sommige mensen zijn nou eenmaal zo. Haar reactie van een oppas dag is waarschijnlijk een opwelling geweest, ik zou het iig niet serieus nemen aangezien ze verder niet geïnteresseerd reageert. Jouw partner kan er niets aan doen dat zijn moeder zo is en kan haar niet veranderen. Maak daar verder geen probleem van, maar accepteer dat. Je hoeft zijn moeder ook niet buiten te sluiten, maar accepteer dat zijn moeder meer een flierefluiter is die vooral veel om haarzelf geeft en niet geïnteresseerd is in anderen. Dat zij zo is, is haar probleem. Maak het niet jouw probleem.

Is hier al 17 jaar zo ! Op den duur raak je da gewoon hoor!!

Bedankt voor jullie reacties. Geeft me een hoop nieuwe inzichten 😊

Naar wat voor tips of adviezen ben je opzoek? Je gaat haar niet veranderen hoor. Dus mijn advies is lekker loslaten.

Ja 🙂‍↕️ helaas lees ik mijn eigen verhaal. Sorry 😞. Maar laat ik zeggen dat het is gebroken. Toen ik beviel van mijn eerste dochter zei ze ik kom nooit 👎 oppassen, iets doen jij wou kinderen, prima 👌🏻 maar toen kreeg ik mijn jongste dochter en ze kwam niet eens op haar verjaardagsfeestjes maar wel van mijn oudste. Na drie jaar heb ik gekozen om afstand te nemen. Ik had ook meerdere miskramen en niet allen was er geen interesse ze zei zelfs ‘ waarom probeer jij het nog je verliest toch altijd jouw kind ‘. Ja toen heb ik niks verteld en dan was ze achteraf boos 😠 het werkt gewoon niet als JIJ niet geaccepteerd wordt. Want jij bent de moeder en oma is ook belangrijk kan net een tweede moeder zijn, maar dat komt door inzit, liefde, 🫶 die hand in hand gaat met de moeder en ouders van het kind. Mijn man deed er ook in mijn ogen te weinig aan, ik heb best begrip voor iemand maar er gebeurde dingen die te ver gingen, en dan was het altijd ‘ ja zo is ze nu eenmaal ‘. Nou zeggen door heel mijn woonplaats dat ik een vieze luie vrouw ben, terwijl ik was ingehuurd als schoonmaakster bij het studentenhuis waar ik woonde omdat ik kotsmisselijk werd van de troep ja.. 🙂‍↕️ hier zijn wij altijd de slechte alles ligt aan ons, en als wij maar zo doen dan is het beter. Helaas niet waar heb het echt geprobeerd. Ja ik ben best hard bloed 🩸 maakt je geen familie maar inzit, oma is ook een werkwoord net als moeder en schoonmoeder. En als het nu al zo gaat wordt het straks niet beter met de baby al hopen 🤞🏻 we daar wel op. Maar een baby maakt ons sterker en daardoor relativeren we anders en dan komt dat moment dat je niet meer kan goed praten hoe ze is. Niemand is perfect simpel. Maar ik hoop 🤞🏻 misschien naïef dat iedere moeder het beste voor hun kinderen wilt. En als het wel verbeterd zou dat echt fantastisch zijn, maar de start ligt bij jouw man en zij samen en dan jullie allemaal en dan echt praten. Ik hoop dat het lukt. Zo niet kies op tijd mijn kinderen zijn zo gekwetst 😢 dat kan ik niet vergeven nog vergeten… Ja misschien heb je niets aan mijn ervaring of iets. Ik hoop 🤞🏻 dat je misschien denkt nou zo erg is het bij ons niet, zo wel ja 🙂‍↕️ het is zwaar maar als moeders maken we zware keuzes en ik heb meerdere credo’s waar ik naar leef, en deze geef ik met liefde gratis aan je mee : ieder mens heeft een schurk nodig in zijn of haar verhaal, laat mij die schurk maar zijn, als ik maar rustig en gelukkig mijn leven kan leven. Succes 🍀 want het is kut z’n afwijzing. Je wilt dat iedereen blij is. En ik probeerde het lang ze mocht mee met echo’s en zelfs bij mijn bevallingen zijn, bij mijn jongste dochter is ze zo de deur uitgelopen waardoor ik alleen ben bevallen. Maar was ook mooi 🤩 alleen met min dochtertje. En nu derde baby en rust en happy gezin. Alleen voor mijn man is het zwaar en ik voel mij zo schuldig dat ik ook zeg hoi jullie contact maar verward onze kinderen niet.

Onze situatie is een beetje hetzelfde. Mijn schoonfamilie is enorm rationeel en kan totaal niet over gevoelens praten of er mee om gaan. Toen we vertelden dat we zwanger waren van nummer drie zeiden ze, waarom zou je een derde willen, wat een gedoe! In het begin toen mijn man en ik samen waren heb ik mij er enorm aan geërgerd en gestoord. Totdat iemand een keer zei; misschien kunnen ze gewoon niet anders, en hebben ze nooit anders geleerd . Dat heeft mij veel rust gegeven. De benadering dat zij op hun eigen manier er proberen te zijn maar dat dit niet de manier is die ik van thuis uit gewend ben helpt mij echt.

Zelf heb ik ook schoonouders en schoonzus die ik niet kan volgen Reactie op een zwangerschap is minimaal tot echt totaal geen emotie, felicitatie of interesse Ons laatste kindje is overleden en toen ze in het ziekenhuis waren ging het over koetjes en kalfjes en hun zelf en daarna maanden niks meer gehoord en gezien Ik wil er niet bij zijn als ze horen een kleinkind te krijgen, kan het niet aan. Helaas blijft me man zijn ouders boven mij zetten want ze zijn zo Voor mij is het ook een keer echt genoeg Met respect zal ik minimale investeren Maar ga wel duidelijker me grenzen aan geven Ik wil niks meer van hún verwachten En zij hoeven niks van mij te verwachten behalve het minimale We zijn op vakantie en ik stuur ze niks En zie op tegen de eerst komende verjaardag 😢

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Lijkt me echt super lastig.. en inderdaad: je zou verwachten dat elke moeder/oma het beste wilt voor haar (klein)kind. Moeilijk om van dichtbij te zien dat dit niet zo is.

Pff kan ik me voorstellen. Zo jammer als het contact zou koud is..

Dat is een mooie manier om er naar te kijken. Ik kreeg inderdaad ook de tip: maak je niet druk om dingen waar je toch geen invloed op hebt. Vind het soms nog wel lastig om er op die manier naar te kijken, omdat het nog steeds wel frustratie en onbegrip bij mij oproept

De situatie veranderen is inderdaad niet realistisch. Misschien meer opzoek naar een stukje herkenning, andere perspectieven om ernaar te kunnen kijken (die heb ik nu ook wel gekregen) en tips hoe ik hier voor mijzelf mee om kan gaan.

Helaas merk ik dit bij m'n eigen moeder. Ik ben zwanger, met één kind van ruim 1 jaar met veel klachten van de zwangerschap. Mn moeder weet dar ik zwanger ben maar reageert ook heel koud zonder begrip en hulp aan te bieden

Heel herkenbaar! Mijn schoonouders zijn ook in veel mindere mate betrokken. Dat was al voor de zwangerschap zo, maar we merken het verschil tussen mijn ouders en de ouders van mijn man nu nog meer. Ik heb me er bij neergelegd dat mijn man uit een ander gezin komt, waar nooit over gevoelens of keuzes in het leven gepraat werd. Dit komt vanuit een stukje cultuur (Indonesische vader) en een moeder die last heeft van autisme en manisch depressief is (zonder dat ze het zelf erkend). In het begin van onze relatie merkte we al dat we uit andere gezinnen kwamen en wilde ik heel graag dat ook in zijn gezin vaker/meer gepraat werd over gevoelens etc. i.p.v. enkel over de koetjes en kalfjes. Ik merkte ook dat zowel ik als mijn man veel liever naar mijn ouders ging, dan naar zijn ouders. We hebben het hier heel vaak over gehad met elkaar (gelukkig kan mijn man wel over gevoelens praten) omdat ik me ook wel schuldig voelde en tegelijkertijd het idee had dat ik het bij zijn ouders nooit goed kon doen. Ik werd daar onzeker van (terwijl ik dat nooit ben geweest!) en het kostte me ook heel veel energie.. Na vele jaren en toch ook heel vaak teleurgesteld te zijn geweest omdat ik andere verwachtingen had, weet ik nu dat ik hen niet ga veranderen. Mijn tip voor jou: bespreek met je partner heel goed wat het met jou doet, waarom je er last van hebt en hoe hij je kan helpen. Ik heb bijv. ook met mijn partner afgesproken dat we voorafgaand aan een bezoek heel duidelijk afspreken hoe lang we gaan en dat als één van ons naar huis wil, we ook gaan. Mijn tweede tip: leg je er bij neer dat je ze niet kan veranderen én zorg ervoor dat het jou zo min mogelijk in de weg zit/ energie kost. (Dit klinkt super simpel, maar kost tijd én ook hulp van je partner!). Mijn derde tip: het helpt mij heel goed te relativeren als ik bedenk dat zij er zelf ook niks aan kunnen doen, omdat ze niet anders geleerd hebben of het gewoon echt niet voelen. Het uitblijven van goede gesprekken of een bepaalde reactie is dus niet expres, maar echt onkunde. Zo, uiteindelijk een heel lang verhaal! Hopelijk herken je er iets in en heb je er iets aan. Zelf vind ik het soms ook nog heel lastig, maar al stukken minder dan een paar jaar geleden!