Wachten op miskraam

Hai, Het is momenteel niet voor mij van toepassing maar ik wil je vooral een hart onder de riem steken aangezien ik dit afgelopen juli heb meegemaakt met 9 weken zwangerschap. Ook een missed abortion en ik kreeg de opties wachten, medicatie en curretage. Curretage had sowieso niet de voorkeur ivm nog een kinderwens en mogelijke complicaties. Ik besloot tot wachten maar dat kon ook nog een aantal weken duren, ik merkte dst ik naarmate het langer duurde steeds onrustiger werd, je zit toch te wachten op een bloeding en dat is niet lekker naar je werk gaan of afspreken. Daarbij was het voor ons goed zo en hebben we het een plekje kunnen geven (je bent toch een soort van in rouw) en wil je door. Uiteindelijk heb ik gekozen voor medicatie en hoewel ik er als een berg tegenop zag, heb ik het niet als heel vervelend ervaren. Het ging heel soepel, pijn viel me erg mee en was toen het vruchtje er eenmaal uit was ook verdwenen. Het bloeden hield nog een weekje aan, en de echo erna was eigenlijk schoon. Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen in deze moeilijke tijd! Liefs

Lieve dames, bedankt voor het delen van jullie verhalen. Wij hebben gisteren te horen gekregen dat er geen hartactiviteit te vinden was. Volgende week opnieuw een echo, maarde uitkomst staat voor mijzelf al vast omdat ik een betrouwbare cyclus heb. Ik hoop zo dat de miskraam vanzelf op gang komt. En ben best bang voor wat me te wachten staat. Het kwam ook echt onverwachts omdat ik deze keer geen bloedverlies had. Hopelijk is het allemaal snel achter de rug. Veel sterkte allemaal!

Dankjewel voor je steun en je fijne reactie. Ik merk ook dat ‘t wachten me op aan ‘t breken is. Ik wil de natuurlijke weg volgen maar dat is pittig. Mogelijk volgende week vragen naar een doorverwijzing als het de komende dagen uitblijft.

Lieve Emmily wat een klap. Ook voor jou veel sterkte. Je zegt “omdat ik deze keer geen bloedverlies had”. Leest alsof dit niet je eerste keer is?

Lieve mama's van verloren kindjes, mijn hartje huilt met jullie mee. Ik heb zelf een dochter verloren en heb een MA gehad. Luister goed naar je gevoel, rouw zoals jij dat wilt, maak keuzes qua medicatie als je dat wilt en onthoud heel goed dat hierin niets verkeerd is. Je mag ook terugkomen op je keuze als je bijvoorbeeld eerst wilde wachten tot je lijf zelf zou gaan miskramen, maar na een tijdje toch voor medicatie gaat. Het is mentaal echt heel pittig, zeker als je dan nog voor een onbepaalde tijd moet wachten tot het komt. Zorg goed voor jezelf! Neem die extra pijnstillers als je het nodig hebt, laat voor je zorgen tijdens de miskraam, maar sowieso in deze moeilijke tijd. Dingetjes die mij hielpen waren een briefje schrijven naar het kindje, over hoeveel liefde je er al voor had en wat je graag met het kindje later had willen doen. Je verliest namelijk niet alleen je kindje, maar ook een heel toekomstbeeld wat je al in je hoofd gecreëerd had. Als je een herinneringsplekje wilt maken is dat prima, soms is een mooi doosje waar je je test en een echo in kunt doen al een mooi iets. Ik hang met de kerst symbolisch een engeltje in de boom. Bedenk wat je met het vruchtje, of de vruchtzak wilt doen. Ook hierin is niets verkeerd. Je kunt het opvangen en begraven, stop het in een grote pot en plant er een boom op bijvoorbeeld. Of spoel het uiteindelijk gewoon door de wc. Dat is ook gewoon goed als dat goed voelt voor jou. Je vruchtzakje herken je doordat het wat gelig is, je kunt het afspoelen en dan zie je dat het bloed verdwijnt, bij stolsels blijft het gewoon rood. Er zit geen eindtijd aan rouwen. Soms is het rouwen ook gewoon nooit afgelopen. Dan verweef je het verlies met de rest van je leven. Je hoeft het geen "plekje te geven" en dan weer door te gaan alsof er nooit iets is geweest. Maar als jij dat wel wilt, dan is dat goed. Blijf er over praten als je dat wilt, als je merkt dat je het alleen niet kunt verwerken, vraag dan hulp. Het is deze week Baby Loss Awareness Week en ik denk aan jullie en jullie kindjes. De hele week branden er bij mij al kaarsjes voor alle kindjes die eigenlijk allemaal op aarde hadden moeten komen, maar dat niet gehaald hebben. Weet dat je er niet alleen voor staat (en misschien kan deze site je ook helpen: miskraambegeleidingtwente.nl ) Veel liefs 🤍

Vanmorgen heb ik de eerste echo gehad. Ben vandaag 7+3 weken. Op de echo te zien dat het niet goed zat, geen kloppend hartje en het embryo was te klein. Ook waren de eerste voortekenen van een miskraam te zien. Ik ben intens verdrietig. Na 5 jaar een intensief traject met meerdere ICSI-behandelingen zonder resultaat was ik zo blij met deze zwangerschap. Het voelt zo oneerlijk, alsof ik geen moeder mag worden. Nu moet ik wachten tot de miskraam echt opgang komt. Heb geen idee wat er op mij afkomt. Volgens de arts zal het zowel fysiek als mentaal erg heftig zijn.

Dankjewel. Bij mijn vorige (eerste) zwangerschap met 5,5 een hele heftige kramp gehad en daarna flink wat bloedverlies. Uiteindelijk met 14 weken toch maar een afspraak gemaakt bij de verloskundige omdat mijn cyclus niet op gang kwam en bleek er toch nog een wondertje te zitten. Er bleek sprake van een vanishing twin. Een rollercoaster aan emoties maar zeer dankbaar voor mijn prachtige dochter die nu 16 maanden is. Ik had haar graag een broertje of zusje gegund en zou nu uitgerekend zijn rond haar tweede verjaardag. Helaas mag het niet zo zijn.

Wat heftig zeg. Ik ben vandaag ook 7+3 dus we zijn even ver. Ook ik zie op tegen wat er komen gaat. Mag ik vragen wat ze bedoelen met voortekenen van een miskraam? Vijf jaar is echt heel lang. Ik snap je oneerlijkheid helemaal. Veel sterkte gewenst! Ik denk aan je.

Op de echo was te zien (voor de arts) dat de dooierzak was ingezakt, niet mooi rond/ovaal, en beginnende placenta aan het loslaten was.

Je bericht straalt van licht en liefde. Dankjewel. Ik haal hier ontzettend veel troost uit 🤍✨

Wauw jeetje. Mijn hart breekt voor jullie en jullie verloren kindjes en wat een prachtig wonder tegelijkertijd. Heel veel sterkte met jullie verlies 😔

Neem alle tijd van de wereld om intens verdrietig te zijn. Deze hartverscheurende gebeurtenissen zijn niet te begrijpen en ontzettend zwaar. Ik lees dat je er een lang traject op hebt zitten. Wij waren ook 2 jaar bezig, san wel niet in een traject, maar meerdere jaren toeleven wat in 1 klap weggevaagd wordt is verschrikkelijk. Ik weet niet of jij en de rest van deze fijne vrouwen spiritueel zijn, maar ik hoorde een hele fijne podcast (engels) over energetische/zielsredenen waarom onze kleintjes niet op de wereld zijn gekomen. Als je wil deel ik die met liefde. Gaf mij weer een stukje troost. Heel veel sterkte, liefde en licht 🤍

Oh jeetje, dit nieuws kregen wij gisteren. Wat intens verdrietig, vooral als je er 5 jaar mee bezig bent. Ik sluit bij je aan op het wachtbankje 😢

Wow meiden, zoveel steun en prachtige woorden ❤️ Ik had niet gedacht dat het openen van mijn topic, dit zou brengen. Zelf haal ik hier momenteel mijn kracht ook echt uit, wetend dat je niet alleen bent. Jullie zijn stuk voor stuk toppers en wees ontzettend lief voor je zelf ❤️

Het verdriet raakt me elke keer op onverwachte momenten weer

Zoveel vragen die door mijn hoofd gaan. Op de echo werd was de berekening 5+6. Dat zou betekenen dat er inmiddels bijna twee weken voorbij zijn. Welke tijd is dan realistisch om het af te wachten? Zit daar een max aan?

Volgens mijn gyneacoloog maakte dat niet zo uit. Het kon echt wel weken duren. Ik begreep dat er geen risico’s op infectie waren. Het wachten breekt op he

Ja de dagen na de echo had ik constant buikpijn. Elke keer ging ik naar het toilet met de hoop dat er bloed zou zijn, maar er komt helemaal niks. De buikpijn zal wel door de stress komen. Ik heb het gevoel dat mijn lichaam mij voor de gek houdt ofzo. Het wachten breekt inderdaad op. Kon alles maar weer “normaal zijn”. Als ik maar weet hoeveel weken het maximaal kan duren dan kan ik een keuze maken. Het meest lastige vind ik hoe ik dit op mijn werk moet gaan doen. Onze afdeling willen ze al reorganiseren en ik ben bang dat ik hierdoor onder een vergrootglas kom te liggen.

Het is inderdaad heel moeilijk te zeggen hoe lang het duurt. Tegen mij zeiden ze toen dat het tussen een paar dagen en wel een paar dagen kon zitten. Wat mij veel rust gaf was dat ik met mijzelf een wachtperiode had afgesproken. Ik wilde het maximaal drie weken afwachten en zou daarna naar de gynaecoloog gaan voor de pillen. Uiteindelijk is het na 1.5 week op gang gekomen, maar het gaf rust dat ik wist hoe lang ik maximaal ging wachten. Misschien zou zoiets jou ook kunnen helpen?

Tussen een paar dagen en een paar maanden bedoel ik!