Zo veel stress

Zo herkenbaar 2e zwangerschap heb al een echo gehsd met een kloppend hartje mssr onzekerheid blijft. Ook omdst ze t kindje eerst niet hebben kunnen vinden.

Ik begrijp het ook heel goed. Met die drempels heb ik ook. Probeer te genieten van je zwangerschap. De angst mag er zijn, dat laat zien hoeveel je van je kindje houdt, nu al. Probeer het geluk niet te laten overschaduwen door angst.

ik begrijp dit helemaal. ik zit continue te denken aan : zou het hartje wel kloppen bij de echo? telkens bezig met wat ik wel kan doen en wat niet (wat bv de baby kan schaden denk aan : op m’n buik liggen) het is vreselijk.. niemand om mij heen die me ook begrijpt, want de mensen die ik erover heb gesproken die zeggen alleen : oh dat heb ik helemaal niet gehad, daar was ik niet eens mee bezig..

Dit heb ik ook en ik maak mezelf er echt knettergek mee. Ik durf bijvoorbeeld bijna niet meer te fietsen, want m'n nieuwe zadel zit wat pijnlijk en heb nu een paar keer iets bloedverlies gehad en link dat nu aan het fietsen. Terwijl ik zondag iets bloedverlies had zonder te fietsen. Ik durf soms niet te plassen omdat ik bang ben bloed te zien, dan wacht ik zo lang voor ik ga dat het plassen wat zeer doet en dan kan ik me daar weer zorgen om maken. De misselijkheid is even weg, dus bang dat het weer niet goed is. Mijn borsten even niet gevoelig, idem dito. Echt, ik vind mezelf nu zo vermoeiend hè... Ik heb gewoon last van mezelf. Dit kindje heeft me jaren gekost, maar na een stilgeboorte en een MA kan ik nog helemaal niet genieten. Zelfs nog niet echt van het idee dat ik dus zwanger ben. Dus ja ik herken dit. En ik heb voor mezelf ook een potentiële oplossing; ik loop bij de pop-poli en krijg binnenkort mijn eerste gesprek met een klinisch psycholoog. Ik loop vanwege de stilgeboorte ook al bij een therapeute, maar de zwangerschap is weer een nieuw issue. Maar praat vooral over je angsten. Want het is soms beter om ze uit te spreken en dan te horen dat het herkenbaar is, of dat je je lichtelijk aanstelt.... Maar als je het in je hoofd laat kan het echt een heel groot issue worden. Dat moet je niet hebben.

Heel erg herkenbaar. Ik heb dit ook continu. Ik heb een miskraam gehad voor de geboorte van mijn dochter en denk dat het gewoon een trauma was want ik kan gewoon niet gerust zijn over deze zwangerschap. Ik word er heelemaal gek van😒. Ondanks dat ik goede echos heb gehad word ik helemaal gek tot ik de volgende echo heb. Dan kan ik weer een paar dagen rusten om vervolgens weer super bang te worden na een tijdje. Het liefst heb ik elke week een echo zodat ik gewoon weet van oké de baby groeit maar weet dat dat niet kan en dat vind ik ook super moeilijk. Ik hoop dat de tijd een beetje snel gaat zodat ik zover ben dat ik de baby kan voelen. Dan heb ik hopelijk wat minder stress hierom.

Hier ook herkenbaar. En ik denk mede ook omdat we al jaren zwanger probeerden te raken en dat 1x eerder gelukt is, maar toen een vroege miskraam werd. Ook ik check steeds voor bloed, Google redelijk wat, voel veel zenuwen/angst in mijn lijf en ben er eigenlijk bijna continu mee bezig. Ik probeer mezelf voor te houden dat het komt omdat dit kleintje zo ontzettend gewenst is en dat er uiteindelijk meer zwangerschappen goed gaan dan niet. Hoewel makkelijker gezegd dan gedaan hoor, dat geef ik toe.

Enorm herkenbaar na 3 miskramen. Alleen nier bang voor drempels of andere fysieke gebeurtenissen, maar wel dat ik het jinx als ik bijvoorbeeld deze app download, me aanmeld bij verloskundige, het iemand vertel etc. "Als ik al te veel ga denken dat ik zwanger ben, gaat het vast weer mis". Ik Inmiddels ben ik dat aardig aan het negeren, want ik wil ook genieten van deze fase. Maar de angst zit er zeker nog wel. En googelen levert niets nieuws meer op, dat heb ik uit haha.

Ik herken dit helemaal! Ik ben nu volgens berekening 10 weken al vele goede echo’s gehad. Maar als ik 2 dagen symptoom vrij ben of weinig klachten ervaar denk ik: ‘ leeft het nog wel? ‘ ik vind het dood eng allemaal en de onzekerheid en angst maakt me zo verdrietig.

Heb geen herkenning, maar wel mentale klachten, waardoor er veel stress is! Gister door m'n huisarts aangemeld bij de pop-poli, misschien dat dit je ook wel kan helpen ...

Dit is voor mij zo herkenbaar. Ik ben zwanger geraakt door ivf na 5 jaar en heb helaas mijn eerste baby met 17 weken verloren. De hele zwangerschap heb ik bloedverlies gehad. Vlak daarna heb ik een miskraam gehad. Nu ben ik 11+3 weken, maar het is nog zo angstig. Door al het bloedverlies, bij mijn vorige zwangerschap ben ik zo traumatisch geworden. Ook ik ben met alles zo voorzichtig, bijv. İdd met een drempel. Probeer positief te blijven, maar de angst is zo groot.

Je verhaal lijkt erg op de mijne, ik wens je heel veel sterkte en alle goeds deze zwangerschap! Dat we allebei maar een gezond kindje mogen krijgen! ❤️

Ja herkenbaar het is zo erg dat ik iedere week een “ pretecho “ doe maar ik ga doodsbang erheen. Iedere drempel denk ik nee 👎, gordel vind ik eng. Het is gewoon zoveel en je mag dat best eng vinden maar wat ik probeer om de stress niet te laten winnen, is iedere dag even connected met de baby, even voelen, echo bekijken, geslacht raden, naam bedenken, iets positiefs doen. Ik heb gelezen dat je stress niet altijd kan ontwijken maar dat je dan rust momenten moet maken, en ik denk dat dit wel lukt. Ik was ook 7 jaar bezig voor mijn oudste dochter maar ze is er en baby 3 zit er, de angst wordt niet minder. Maar ik denk als we de kleine goed voelen bewegen het ook hopelijk 🙏🏻 iets afneemt. En altijd erover blijven praten je bent niet alleen. We zijn constant bang dat is ons moederinstinct om ons kind te willen beschermen en behoeden. Zegt alleen maar dat je een top mama bent die soms even rust moet krijgen in haar hoofd, heel herkenbaar maar komt ook goed met die “ kleine “ magische momenten. Ik heb een kaart en je zit echt goed 👍🏻 miskraam kans daalt zo hard en kan niet van een drempel komen. Ik ben ook geen opgever mijn motto is problemen zijn er om op te lossen. Maar we zijn zwanger de hormonen helpen ook niet mee 😅 jawel voor de baby niet voor de angsten.