Alles gaat met moeite

Ja maar bij mij is dit al sinds de geboorte. Leuk he kids

Ja herkenbaar. Hier wel okk al vanaf de geboorte. Toevallig deze week bij cb geweest, zeggen ze 'ja hoort bij de leeftijd' /'is een fase'. Maar luiers verschonen, aankleden, uitkleden is altijd al strijd geweest. Dus soms om 7 uur al 5x stijd gehad..m en dan begint de dag nog. En dan weet ik ook dat de trui die ze echt niet aan wilde (keuze geven werkt ook niet) snavonds weer een meltdown wordt als de trui uit moet.

Jaa heel herkenbaar. In of uit de autostoel is ook een drama. Ze wil zelf klimmen, prima. Maar gaat vervolgens overal door de auto behalve in haar autostoel. Tegenwoordig ga ik maar tot 3 tellen en als ze niet zit dan zet ik haar erin (met veel weerstand). Vind ik niet leuk, maar nu weet ze wel als ik ga tellen moet ze snel gaan zitten. Maarja dan weer uit die autostoel komen is het volgende drama, gillen/slaan/schoppen. Ik ga dan gewoon naar binnen en laat haar met de deur open (auto staat in de tuin met het hek dicht). Maar ze blijft gewoon in die auto zitten schreeuwen. En het ergste is mijn man zegt steeds ja jij laat over je heen lopen, bij mij doet ze dat niet… 😩😩 Wat doe ik verkeerd 😓

Ja als hij bij mij op de grond gaat liggen schreeuwen laat ik hem ook maar ik heb ergens gelezen dat het niet goed is en dat je gwn bij hem moet blijven tot hij rustig is idk zo moeilijk allemaal als eerste keer moeder

Ik stel mezelf hele tijd gerust door te denken dat het gwn een fase is

Ja ik weet ook niet waar ik goed aan doe. Ik kom wel vaak bij haar kijken en ze mag ook best even boos zijn van mij en ik vraag dan of ze een knuffel wil. Waarop ze heel hard NEE roept, haha maar na een tijdje komt ze dan toch een knuffel vragen. Maar ik heb nu een baby erbij dus niet altijd tijd om er echt helemaal bij te blijven, en daar voel ik me dan weer schuldig over hahaha 😅

Je doet niks verkeerd, ze uit het waarschijnlijk bij jou. Dat doet mn dochter ook. Ik krijg alle driftbuien over me heen. En bij mn vriend doet ze dat minder. Op de opvang en oma doet ze niets. En dat komt er dan thuis uit zodra ze mij dan ziet ook... hier werkt haar een beetje negeren echt het beste dan komt ze nu wel vanzelf naar me toe voor een knuffel vaak. Mijn situatie is echt niet vergelijkbaar want ik heb *afkloppen* tot nu toe echt een makkelijk kind. Maar please trek je niets aan van die opmerking, waarschijnlijk doet ze bij jou gewoon extra moelijk omdat ze van je houd moet je maar denken 😉 gaf mij wel rust dat ik dat doorhad van ze doet het heel sterk bij mij.

OMG. Maar echt… vanmorgen ben ik weer ingestort. En dan zegt mijn man: je moet niet zo hysterisch doen. Je mag best verdrietig zijn, maar rustiger ofzo. Maar mennnn… alles is strijd. Huilen met aankleden. Overstrekken met schoenen aan doen. Krijsen met jas aan. Overstrekken in de autostoel. Neem de tijd, zegt mijn man… maar ik moet naar mijn werk.. en ben 25 weken zwanger. Ik HEB GEEN TIJD EN GEEN GEDULD meer! Sorry hoor, maar ik voel me echt een slechte moeder en enorm afgewezen door mijn dochter (die alleen nog om papa schreeuwt)… waarschijnlijk omdat ze mijn onrust voelt 😢

Adem in adem uit, bij niemand gaat het altijd over rozen. En die mannen hebben makkelijk lullen, want wij regelen de rest er omheen wel over het algemeen. Temiste hier gaat dat ook zo tas alles staat klaar 😋

Ik heb echt exact hetzelfde. Vind het echt niet meer leuk. Weet ook niet wat ik fout doe.

Niets!!! Hier is de rust weer weder gekeerd! Na een paar weken.. weer echt zonnetje in huis. Helpt nu met koken, roept ‘mama weg’ als ik haar naar de opvang breng, en draait gewoon mee :) Dus wederom was het maar een fase, maar toen ik erin zat ging ik DOOD ☠️