De klaagmuur - deel 4

Herken je gevoel zo goed😔 ook over een tweede keer wel iets willen genieten van de voorbereidingen. Met een tweede een gemis van de eerste keer willen inhalen/goedmaken. Kan je man aangeven waarom hij geen tweede wil?

Oh deze! Hebben dit ook gehad… 💔 Ik was snel na ons eerste zwanger van een 2de, heb dit toen (want het was m’n droom om 2 kinderen dicht bij elkaar te hebben) weggedaan. Hij was er zo van overtuigd dat het niet de moment was. Woonden te klein, geld zat niet goed, geen tijd, ging niet goed komen, hij wou dit echt niet en ik zag me dit kind daarom alleen moeten opvoeden, dus heb het weggedaan. Terwijl we in dat proces zaten zei hij dat er wel een 2de zou komen wanneer de tijd er was. Een aantal dagen na de abortus hadden we een ruzie en smeet hij naar m’n hoofd dat er nooit een 2de zou komen. Dat brak m’n hart. Hij wou het niet, hij zou het alleen doen omdat ik het wil, had nooit een 2de gewillen. Waardoor ik dus eigenlijk m’n droom in duizend stukjes zag vallen, en tbh, had ik dat geweten had ik het 2de bijgehouden en het alleen gedaan. Ondertussen is Amelie 2,5. We zitten op alle vlakken goed, en m’n partner begint over een 2de kindje. Ik ben in de wolken dat hij dit zegt, stop meteen met m’n pil (waarmee ik ook ben gestopt door de ongemakken die ik hierdoor ervaarde en na de zwangerschap niet terug neem.) Ondertussen beginnen we meer discussies te krijgen, en is onze dochter zwaar aan het peuter puberen, ik heb ontslag genomen bij m’n werk dat ik toch wel graag deed, omdat ik te weinig tijd heb en ook mee in zijn zaak help (zelfstandige). Maar ondanks dat ik nu maar 12u werk per week kom ik nog niet rond door alle dingen die ik hier thuis doe. En om heel eerlijk te zijn hangt Amelie het zo hard uit, stapelen de spanningen zich op en leef ik dagelijks met een schuldgevoel naar boontje, baby 2, toe. Na 2 rondes blijk ik al zwanger… En ik voel me vreselijk. Ik had zoveel plannen, ik zou m’n zaak beginnen opbouwen, ik had een tattoo afspraak, ik had leuke ideeen voor de zomer, we gingen normaal gisteren samen uitgaan,… en alles brokkelt af. Momenteel voelt de baby waarvan ik zwanger ben aan als een indringer. Iemand die nog meer beleg komt leggen op mijn al drukke leven waardoor ik mijn dromen opnieuw ga moeten uitstellen… mijn droom waren 2 kindjes dicht bij elkaar, mijn droom was baby 2 2 jaar geleden… Ik had nooit een abortus moeten doen, ik had naar mijn gevoel moeten luisteren. Ik ben over deze zwangerschap niet half zo blij als over de vorige 2 en daarover voel ik me dan ook weer schuldig want ik weet dat dit kindje prachtig wordt en ook een moeder verdiend die van de eerste minuut verliefd is… maar zo voel ik het niet. En ik hoop echt dat dat gevoel nog komt, momenteel word ik gewoon opgegeten door schuld. M’n partner staat hier heel positief in, nu, maar doordat ik me zo slecht voel stapelen er weer spanningen op… Tis te veel. Ik weet dat dit mss absurd klinkt, en ik wou dat ik dat gevoel kon afzetten en kon genieten, want alles dat ik wou was toch 1 zwangerschap waarvan ik heb kunnen genieten, maar dit voelt gewoon niet juist en oké. Droomde net dat ik een miskraam had en was er niet eens verdrietig om 😭😭

Denk dat beiden het niet zomaar op moeten geven. Maar als beiden iets anders willen zal dat toch moeten. Dat rouwen om 2e kind dat niet komt herken ik wel. In ons geval een bewuste keuze door de (medische) omstandigheden. Als een 2e kindje ook niet gezond is zouden wij niet 2 kinderen aan kunnen. Ik zou dolgraag een zwangerschap zonder lock downs willen, een voldragen zwangerschap met dikke buik, een gezonde baby en vanaf begin ook kunnen genieten van gezin. Maar is helaas geen optie. Ben soms ook jaloers te zien dat zoveel wel voor een 2e kindje gaan. Hadden graag gehad dat de omstandigheden zo waren dat we dat met vertrouwen zouden aankunnen. Maar helaas is dat niet zo.

Tong vol bulten en bollen, lip vol uitslag, lippen en mond tintelen en eten doet pijn… gevalletje hooikoorts of lichaam geeft een stop aan. In ieder geval na een hele week van dit het echt wel spuugzat. 🙃

Relatie is momenteel echt niet leuk meer. Krijg eerder spanning van hem dan enigszins energie… tropenjaren… nou als dit jaren duurt hoeft het niet van mij. We houden allebei enorm veel ballen hoog en kunnen er dus niet voor de ander zijn als die instort. Voelen ons daardoor beide niet gesteund. Ik kan kiezen uit slapen met de baby of slapen met mijn man en 100 x speen erin op babykamer. Kies dus meestal baby. Dus slapen veel apart waardoor ik verbinding mis. Door de spanningen en huiluurtjes hebben we ook geen zin/tijd in seks, waardoor ik verbinding mis. Hij lijkt het allemaal niet zo te missen. Het is nu eenmaal zo 😒 en door die houding word ik nog bozer/verdrietiger/eenzamer. Er is nooit tijd om te praten. En we kunnen al zo moeilijk praten. Hij werkt echt altijd om de rekeningen te kunnen blijven betalen en ik kom echt handen tekort. Ik geniet van mijn dochters en houd zielsveel van ze, maar vind mijn leven echt even niet leuk. zie geen licht aan het eind van de tunnel.

Onze jonge kat heeft de maxicosi te grazen gehad. Kan wel janken. Hij stond in de box onder een dik zeil maar hij heeft er in 1 nacht tijd gewoon dwars doorheen geknaagd. Piepschuim eronder is ook helemaal aangevreten. Morgen maar snel met Babypark bellen of ze losse onderdelen kunnen bestellen 😭

Kan dit ff heel slecht hebben nu...

ow wat vervelend, en dat nu de uitgerekende datum in de buurt komt...

Die van mij zegt dat hij blij is dat ze meer zelfstandiger word en hij wil ook nog tijd voor zichzelf hebben.. Hij wil alle babyspullen wegdoen. We hebben het toch niet meer nodig. Hij raakt mij niet meer aan bang om zwanger te worden. Heel pijnlijk. Is gewoon duidelijk waarvoor ik was. Ookal zegt hij dat hij van mij houd.

Ooh wat kan onze peuterpuber toch het bloed onder mijn nagels vandaan halen soms! Altijd maar strijd aangaan om alles. Ze wil niet mee naar huis lopen van de psz, ze wil nog een koekje, ze wil niet naar bed, ze wil geen schone luier. Het is echt zó vermoeiend af en toe

Vandaag een datum gekregen voor een inleiding mocht de kleine zich niet melden voor de 40 weken. Had nog geen ontsluiting helaas. Wel een iets zachter baarmoedermond. Bleghhh wil zo graag dat het vanzelf begint....😑

Kan je de zwangerschap niet uitzitten dat ze het willen inleiden? Want als het niet is voor veiligheid of medische redenen kun je gewoon voet bij stuk houden en het uitzitten denk ik?

Alles kan nog! Ik had ook een inleidingsdatum staan, maar toch meldde meneer zich totaal onverwachts op de uitgerekende datum alsnog. Binnen 2 uur was hij er 🙈 Ik duim voor je, dat jou kleine ook zelf besluit te komen! Nog heel even volhouden ❤️❤️

Ik heb medicijnen voor een hoge bloeddruk en ondanks dat mijn bloeddruk keurig is willen ze geen risico nemen door me overtijd te laten lopen. De kans is toch aanwezig dat dan de bloeddruk gaat stijgen. Vind dit zelf prima, zie mezelf ook niet tot 42 weken doorlopen als ik zie hoe zat ik het nu al ben.

Ik hoop het hier ook. Ben 4 juni uitgerekend en hebben nu afgesproken dat ik 3 juni bel of er plek is voor me om een ballon te plaatsen. Mocht ik dan al ontsluiting hebben dan slaan ze de ballon over.

Had jij nog bepaalde voortekenen voordat je bevalling begon?

Nee helemaal niet, de donderdag ervoor zat alles nog pot dicht, zou me daarom de dinsdag erop moeten melden voor een ballon. Maar zondagmiddag kreeg ik krampen, waarvan ik eerst nog twijfels had of het wel weeen waren. Maar dat was het dus wel, toen ik in het ziekenhuis kwam had ik al 10 cm ontsluiting, en tussen aankomen in het ziekenhuis en bevallen zat uiteindelijk maar 25 minuten 🤭 dus was totaal onverwachts!

Oh wat super dat het zo vlot ging. Ik zei ook tegen de gynaecoloog toen ze ging toucheren, doe maar even goed je best 😂 wie weet wekt het wat op. Maar jouw verhaal heeft hoop haha

Oh op die manier, snap ik wel dan! Hopelijk komt je kindje fijn op tijd zodat je het helemaal zelf kan beleven ☺️

Ons meisje met een heel opgezwollen gezicht wakker geworden nu snel na de huisartsenpost zo sneu a