Geen contact met moeder

Is het dan niet een mooie kans om contact te zoeken en het uit te praten? Ik wou dat ik mijn moeder nog had..

Ja ik ook. Ondertussen al 6 jaar. En ik snap je denk. Ondanks dat ik nooit echt een band heb gehad ook met mn moeder, kan ik haar toch ineens erg missen ofzo.

Helaas bij ons hetzelfde maar gelukkig heb ik een super lieve stiefmoeder ervoor terug gekregen dus onze kleine meid komt zeker geen liefde tekort! Weet niet of het de hormonen zijn maar het voelt nu al een paar maanden als een gemis dat mijn eigen moeder geen interesse toont in haar kleinkinderen (mijn broer heeft vorig jaar ook een kindje gekregen, haar eerste kleinkind). Ik dacht dat ik er al jaren terug over heen was, helaas dus toch niet. Tips om dit makkelijker of minder pijnlijk te maken heb ik niet, maar ik snap zeker hoe je je voelt. Het doet flink zeer, hopelijk wordt dit gevoel met de tijd minder. Ik weet wel, ik zal er altijd zijn voor mijn kleine meid, zodat zij dit nooit hoeft te voelen❤ en omdat ik zelf niet zonder haar kan haha;) Sterkte! Geniet van jullie eigen prachtige dochter❤

Ik heb geen contact met mijn moeder. Wat ik vooral mis is een moederfiguur maar als ik dan aan mijn eigen moeder als persoon denk dan is niet zij wat ik mis. Maar wel de band die je hoort te hebben (of zou willen hebben) met je moeder. Ik mis dan ook vooral mijn overleden oma, zij was mijn echte moeder figuur en dankzij haar weet ik gelukkig wel hoe een moeder hoort te zijn. Ik denk dat het heel normaal is om juist als je zelf een kindje krijgt je verlangt naar de geborgenheid van je eigen moeder. In mijn geval zorgt het er alleen maar voor dat ik zeker weet dat ik er alles aan zal doen om mijn kids nooit aan te doen wat mijn moeder mij heeft aangedaan. En dankzij mijn oma weet ik dat onvoorwaardelijke liefde het allerbelangrijkste is.

Hier hetzelfde als Djayna. Ik denk dat dat het vooral belangrijk is om na te gaan of je zou willen dat je moeder een rol speelt in het leven van je kind. Is dat ren meerwaarde? Bij mij is dit niet geval en wil ik mijn kind net beschermen door geen contact te hebben. Ik mis ook een moederfiguur, mijn grootmoeder vervulde die rol perfect. Ik heb me daarom ook voorgenomen om te zorgen zoals zij deed en ik heb daar mijn moeder niet voor nodig want de herinneringen aan mijn grootmoeder zijn meer dan voldoende.

Ik heb sins de geboorte van onze dochter geen contact meer met haar nu 6 maanden ik had een zwangerschaps vergiftiging en ben toen opgenomen in het ziekenhuis mijn dochter is met 26+3 weken geboren best heftig dus maar mijn moeder was boos dat mijn pleegouders wel mochten komen en mijn schoonouders maar die waren meer gekomen om spullen te brengen omdat ik een mega hoge bloeddruk had maar mijn moeder is best een druk persoon dus kon dat echt niet hendelen ik had met me pleegouders afgesproken dat zij vrijdag met mijn moeder zouden komen en dat me moeder dan alleen naar boven zou komen en dan maar 15 min maar uiteindelijk ben ik bevallen op vrijdag en hadden ik en mijn vriend besproken dat we even geen bezoek wouden en rust ook omdat we niet wisten hoe het met onze dochter zou aflopen uiteindelijk heeft onze dochter het gered en is het een gezonde baby en is ze al 6 kilo van de 700 gram die ze was toen ze geboren werd maar mijn moeder was dus boos dat ze niet mocht komen en was het hier niet mee eens en heeft me vriend uitgescholden en is het allemaal zijn schuld dat zij mij niet kon zien dus heel het weekend heeft ze geen contact gezocht en maandag schreef zo zo nu is het maandag hoe gaat het dus ik zij gaat oké mijn vriend zorgt goed voor me en onze dochter is stabiel toen heeft ze weer een grote mond gegeven van dat ze niks over me vriend wou horen en uiteindelijk heb ik het contract verbroken ik had haar na een aantal weken weer gebelt heel ongemakkelijk maar kreeg weer veel verwijten over me vriend en dat hij maar even naar haar moest komen dan zal die het wel even zien toen heb ik opgehangen en heb ik helemaal geen contact meer mijn vriend is er altijd voor mijn geweest en mijn moeder vluchten altijd als ik haar echt nodig had ik ben nu 25 jaar heb nu langer dan een jaar met mijn vriend en hij helpt mij zo goed en steunt me overal in dat heeft nog nooit iemand voor me gedaan en ben hem daar zeker heel dankbaar voor en zeker miss ik een moeder waar je tegen kan praten dat zal jij vast ook hebben maar dat komt bij mij omdat ik me moeder zo veel wilt vragen over mezelf vroeger hoe ik was als baby en hoe zij dingen deed maarja aan de andere kant denk ik ik wil nooit een moeder worden zo als zij en dat zal ik ook nooit worden maar toch mis je het praten met je moeder en soms uithuilen maarja het is niet anders en soms dan huil ik er om en dan denk ik ja ik heb toch niks aan haar waarom huil ik om iemand die mij ook niet benaderd en sorry zegt hele lange tekst maar wou dit ook even van me afschrijven weet niet of je er wat aan hebt eigenlijk maar het lucht mij wel op dat ik niet de enige ben die zo iets mee maakt

Ik speel even advocaat van de duivel....stel dat je vanavond wordt gebeld en je hoort dat je moeder maar een paar weken te leven heeft. Zou dat iets jullie denkwijze veranderen?

Goede vraag...

Ik heb het met mijn vader. Hij heeft mij voor dood verklaard (zijn woorden), hij heeft gezegd dat ik niks voor hem beteken. Inmiddels 8 jaar geleden. Tóch wilde ik hem laten weten dat hij voor het eerst opa werd. Toen ik zwanger was heb ik hem met goede bedoelingen een bericht gestuurd. Met moeite via via zijn nummer gekregen. Zijn antwoord was 'jij bent een gesloten hoofdstuk. Succes verder met je leven.' Ik zelf vind het heel lastig om te accepteren dat iemand zo kan zijn. Ik mis hem verder ook niet in mijn leven, maar wat als mn dochter dalijk vraagt wie die man op die verjaardagen is van haar tante? Zit me nu al onrustig te maken tot het moment wat zeker gaat komen. 2 weken geleden is mijn opa overleden, zijn vader. Ik was uitgenodigd voor de begrafenis. Daar stond ik, na 8 jaar oog in oog met de man die mij dood wilde hebben.. hij heeft me heel de dag niet aangekeken, geen woord gezegd. Alsof ik niks was voor hem. Tóch heb ik aan het eind hem gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Hij draaide zijn hoofd weg. Ik denk, als jij contact wil met je moeder dat je het zelf moet opzoeken, want uit mijn ervaring komt het niet vanaf de andere kant. En kijken hoe ze reageert, daar leer je het meest van ipv met spijt verder gaan dat je het níet hebt gedaan. Ik weet nu in ieder geval dat mijn dochter een opa minder zal hebben, en heb er nu ook vrede mee. Ze heeft gelukkig genoeg andere familie die dubbel en dwars van haar houden 💕

Nee! mijn moeder heeft dingen gedaan die je je simpelweg niet kunt voorstellen. En waar geen enkel kind doorheen hoort te gaan! Het gaat hier niet om een denkwijze, een kind doet in mijn ogen niet zomaar de deur dicht voor een ouder. Die bloed band kruipt heel diep en zelfs wanneer er daadwerkelijk hele erge scenario’s plaats vinden zal het kind een loyaliteit voelen richting die ouder. Het heeft mij jarenlang therapie gekost en al mijn therapeuten hebben bevestigd dat wanneer een relatie toxisch is zoals die ik met mijn moeder had het altijd beter is om ervan ver uit de buurt te blijven. Dat gezegd hebbende begrijp ik je vraag en het is een goede om jezelf af te vragen wanneer je in zo’n situatie zit. Ik heb er zeker over nagedacht wat het zal doen als ik zo’n telefoontje krijg zeker nu mijn vader (gescheiden van mijn moeder) ongeneeslijk ziek is. Maar ik heb mijn rouw al gehad en in mijn ogen is mijn moeder er al niet meer, wel als mens uiteraard maar niet meer als mijn moeder. Al weet ik zeker dat als het echt definitief zal zijn ik heus wel een gevoel zal krijgen daarbij maar het zal nooit meer twijfel veroorzaken aangezien ik weet dat dit de beste en gezondste keuze is geweest.

Heb denk ik al 15 jaar geen contact met me moeder,,, ben zelf 30 en heb het naar me neer kunnen leggen,,, zo op een 1 of andere dag kreeg ze een vriend en is ze vertrokken en nooit meer wat van zich laten horen jah als ze centjes nodig had😅 soms heel soms heb ik het er wel lastig mee want ze is inmiddels wel oma. Van 2 Kids, gelukkig een hele lieve schoonmoeder wie me advies kan geven. 1 ding heb ik wel geleerd,, ga nooit zo worden als me moeder want dat doet alleen maar pijn zal me Kids never nooit in de steek laten.

Misschien kan het helpen om een keer een familieopstelling te doen en dan naar iemand/coach te zoeken die je kan helpen bij het opstellen van de vrouwenlijn van je familie. Het heeft mij enorm geholpen om een aantal zaken te accepteren en te weten waarom het is zoals het is. Ik deed het voor mezelf en om de band met mijn dochter nog beterder te maken. Het mooie is dat de relatie met mijn moeder ook beter is geworden, zonder dat zij weet dat ik er aan heb gewerkt. Het is echt heel bijzonder hoe dit door kan werken.

Ik heb ook heel lang ruzie gehad met mijn moeder. Gelukkig is dit uiteindelijk een soort van goed gekomen. Ze is nooit een moeder geweest maar het is en blijft toch mijn moeder. Nu ben ik zelf moeder geworden en Is ze 3 jaar geleden overleden. Dat vind ik erg pittig. 😒

Hoi, ik heb geen contact met me vader. Dat is soms raar en vooral naar. Het is niet zoals ik het zou willen. De moeder van een goede vriendin is net overleden en dan ga ik weer extra er aan denken. Mijn vader is ook niet zo gezond dus de kans dat ook hij overlijd is groter. Maar ik weet niet zo goed wat ik er mee win als ik weer contact zoek. Met een duidelijke reden zijn onze wegen gescheiden en hij zal niet zijn fouten toegeven of veranderen. Maar het steekt dat ik hem nog niet zijn kleinkind heb laten zien

Dat laatste vind ik ook erg moeilijk :(

Dat kan ik me voorstellen.. wat moeilijk zeg! Mijn vader is afgelopen augustus overleden. Had ik een redelijke band mee. Nu voel ik me soms gewoon een weesje.. ook al ben ik in de 30!

Heb ook wel een aardige schoonmoeder. Maar het is niet ‘eigen’ en het woord oma steekt me zelfs af en toe, omdat mijn moeder ook oma is geworden nu :(

Ik kan het mij niet voorstellen zo zonder mijn moeder. Soms vallen er wel eens harde woorden. Maar na een uurtje bel ik dadelijk om het weer goed te maken. Mijn 2 oudere kinderen zijn bijde vaderloos opgevoed. Vooral mijn dochter heeft het er heel erg moeilijk mee. Ik heb haar laatst ook verteld dat haar vader in de gevangenis zit omdat hij iemand van het leven heeft beroofd. Ze had een ideaal beeld dat abrupt in duigen viel. De worsteling die ze nu voert is soms hart verscheurend. Dus ergens begrijp ik wel hoe je u voelt. Je blijft altijd een kind van. Het zijn je ouders die je op de wereld hebben gezet. Ik wens je heel veel sterkte en moed. Hier kan niemand je bij helpen hier moet je zelf door.

Sorry maar dat niemand je kan helpen klinkt wel erg heftig. Natuurlijk zijn er mensen die je kunnen helpen. Sowieso praten erover doet al een hele hoop maar als je er echt last van hebt dat het je belemmert in je dagelijks leven zou ik je adviseren op professionele hulp te zoeken.

ik heb geen contact met mn vader. heb hem wel verteld dat ik zwanger was, en hem de kans gegeven om hem een rol te spelen in mn zoom te leven. dit wilde hij niet. dit deed mij ook onwijs veel pijn. meer omdat mn zoon nooit een echte opa zal hebben. mijn schoonvader is namelijk overleden.