Heftige bevallingen (en evt de periode daaropvolgend)

Jeetje wat een verhaal. Wel heel fijn dat je herfst zo goed gaat. Mijn bevalling was ook geen pretje. Omdat ik al maanden niet kon slapen en vanaf 12 weken met bekkenpijn liep zouden ze mij inleiden. Ze hebben mij een ballon ingebracht. Helaas reageerde de baby er niet goed op, het hartslagje viel soms weg daardoor moest ik blijven. Diezelfde avond tegen 23 uur kreeg ik spontaan weeën. Om half 1 snachts braken mijn vliezen en had ik 4 cm ontsluiting. Ze was een sterrenkijker dus had al vanaf de 1e wee persdrang en dat was niet te doen. Om half 7 sochtends had ik nogsteeds 4 cm en inmiddels bijna geen weeën meer. Vanwege het maanden niet slapen was ik helemaal uitgeput en had ik helemaal geen energie meer. Ze hadden besloten om mij aan de weeën opwekkers te leggen. Ik ben van mijzelf al moeilijk te prikken maar nu was het helemaal drama. Het lukte mij niet meer om een vuist te maken omdat ik geen kracht meer had. Dat resulteerde in een heleboel waardeloze pogingen om een infuus aan te leggen. Achteraf had ik ook 2 zwart blauwe handen en polsen. Om 7 uur had ik eindelijk het infuus in en toen ging het heel snel. Ik kwam vrijwel direct in een weeënstorm en om 8.05 was de kleine meid al geboren. Ik heb maar 3 persweeën gehad. Dat ging mij allemal beetje te snel. Ik kon het niet meer bijhouden. Ik was bij m'n anus uitgescheurd en ook helemaal zwart van onder zo blauw. Daar heb ik nog behoorlijk last van gehad. Ik kon ook een behoorlijke tijd niet zitten. De hechtingen zelf gelukkig niet. Ik heb in totaal 2 weken gevloeid. Mijn bekken vragen nog een week of 6 minimaal om te herstellen dus moet nog rustig aan doen. Maar ik mag niet klagen.

Wouw jou verhaal lijkt heel veel op dat van mij. Hier komt die. Met 38 weken werd ik ingeleid omdat onze kleine man nu al ongeveer 4 kilo zou zijn en ik al de hele zwangerschap tegen een hoge bloeddruk aanzat. Nooit helemaal over de norm heen gegaan Op dinsdag avond eerste ballontje geplaats.dut ging erg moeizaam ik had een vingertopje ontsluiting, maar de ballon bleef niet goed zitten. Na 50 minuten is het dan eindelijk gelukt. In de nacht om 5 uur viel het ballonnetje eruit. 2,5 cm ontsluiting maar niet verwerkt en de bmm niet verstreken. Nieuwe ballon geplaatst 45 minuten later eruit. Geen resultaat. Toen verder met gel. Ook dit deed weinig 3x gehad met steeds 3 uur ertussen. Uiteindelijk donderdag ochtend vliezen gebroken. Gelijk aan de weeën opwekkers. Ik kreeg vrijwel meteen weeën na 3x verhoogd te zijn had ik flink krachtige weeën die steeds net niet helemaal weg zakte voor de nieuwe kwam. Na 5 uur weeën controle niks veranderd. Het infuus flink opgehoogd met als gevolg een heftige weeën storm. Echter na 1,5 uur zakte de weeën voor mijn gevoel helemaal weg. Op de monitor nog wel te zien. Weer controle en weer geen resultaat. Zo ging het nog een tijdje door. Infuus ophogen, weeenstorm, geen resultaat. Uiteindelijk werd vanaf 15.30 al uitgesproken dat het misschien niet haalbaar was. Maar wisseling van de artsen dus toch nog door proberen. Telkens hetzelfde verhaal. Tot om 21.00 uur een verpleegkundige voor mij opkwam dat dit geen optie meer was. De gynaecoloog was het ermee eens en dus naar OK voor een keizersnede. 14 keer geprobeerd ruggenprik zetten zonder succes. Uiteindelijk algehele narcose gehad. Gelukkig allebei gezond en ook met 2 weken volledig hersteld.

Hier ook geen fijne bevalling. Ik werd ingeleid met 41+1 omdat er geen uitzicht was op dat meneer zichzelf zou gaan melden. Om half 11 aan de weeënopwekkers gelegd en gelijk een storm aan rugweeën. Nog even onder de douche kunnen zitten maar dit ging uiteindelijk ook niet meer. Uiteindelijk zo in paniek geraakt van de weeën dat een co assistent bij mij is komen zitten helpen puffen. Rond 16u nog steeds maar 4cm ontsluiting, toen om een ruggenprik gevraagd. Deze is verkeerd gezet waardoor ik rechts helemaal niets meer voelde en links volledig de klappen op ving. Ze wouden me eerst niet geloven dat die niet goed zat en moest maar op mn linkerzij gaan liggen om te kijken of de vloeistof wou zakken (dat deed het niet). Volgens hun was het gewoon de baby die tegen mn bekken aan duwde terwijl het toch degelijk weeën waren. Daar 2x een bolus gehad met het gevolg dat ik mn rechterbeen ook bijna niet meer kon bewegen. Rond 20u zat ik nog steeds maar op 5cm en hebben ze een morfinepomp aangesloten en in een rap tempo de weeopwekkers opgehoogd. Ik dacht echt dat ik stierf van de pi jn. Door de morfine zakte mijn zuurstof dusdanig dat ik aan het zuurstof moest. Uiteindelijk kwam het moment.. ik moest poepen 🤣 mocht de eerste weeën nog niet persen omdat er nog een rand zat. Nou toen kwam het... het persen... doordat ik rechts nog geen gevoel had moesten ze me daar ondersteunen met de benen in de houders. En omdat ik links de hele dag de klappen had opgevangen kon ik mijn linkerheup amper meer bewegen van de pijn. Heb meermaals aangegeven dat het niet meer ging en ik niet meer kon. De eerste paar persweeën waren goed en krachtig en daarna zakte deze telkens af of was het niet voldoende om op te persen. Met een knip is er extra ruimte gemaakt, toen meneer in de ring of fire zat zakte de weeën weer af en ben ik bij mijn schaamlip een stuk gescheurd. Uiteindelijk na 2u en 15min persen was meneer er. Gelukkig helemaal gezond en had niets mee gekregen van de hell. Alle scores waren goed en ik moest nog even wachten op de verloskundige voor het hechten. Maar er was een spoedgeval op een andere kamer waardoor ik na de bevalling nog 2u in de beugels heb gelegen. Kon mijn benen er ook niet afhalen omdat het achterste stuk bed er niet voor zat. Uiteindelijk kwam de vk, die vertrouwde het niet dus moest de gynaecoloog komen. Ook deze vertrouwde het niet.. ze dachten totaal reptuur. Kon daarna nog door naar de OK voor hechten. Gelukkig geen totaal reptuur. Thijs is om 00.33 geboren, uiteindelijk was ik om 05.00 terug op de kamer. Nu 2 weken later nog steeds veel last van de rug door het lange liggen en met vlagen last van mijn linkerheup. In de loop van de dag had ik ook pas gevoel terug in mijn rechtbeen. Die heeft nog een tijdje als pudding gevoelt.

Ik herken zoveel in jou verhaal. Wat fijn dat je herstel zo goed gaat! Hoe kijk je er nu op terug? Ook ik ben ingeleid wegens te hoge bloeddruk. Ik ben heel open de bevalling in gegeaan zodat ik niet zo terug kijken op de bevalling zoals ik nu doe. Ik heb het ook als zeer heftig ervaren. Ik ga het zo kort mogelijk proberen te verwoorden. Op dinsdag ben ik opgenomen ik had al 1 cm, in de avond is er een ballon geplaatst. De volgende ochtend is om half 7 de ballon verwijderd en had ik 2/3 cm. Om 7 uur aan de weeën opwekkers gezet. Onze kleine man vond dit ook niet prettig en moest ik ook op mijn zij liggen. Hier door kon ik de weeën al minder goed opvangen. De opwekkers gingen weer uit en met ons zoontje ging het beter. De opwekkers gingen weer aan. Zo is het tot ongeveer 12 uur door gegaan. Ondertussen had ik nog steeds maar 3 cm en ik trok ik de pijn niet. De weeën waren onregelmatig en nog niet sterk genoeg?!?! Ik kon mezelf aan de buitenkant rustig houden maar van binnen ontstond er grote paniek. Ik kon niet meer praten en ook amper luisteren. Om 12 uur kreeg ik een ruggenprik. Ik voelde me beter, maakte weer grapjes en kon wat eten. Vanaf hier weet ik het allemaal niet meer zo goed. Het bleef spelen met de opwekkers en ook bij mij werd de ctg inwendig aangelegd. Ik heb meerdere malen over gegeven door de heftigheid van de weeën en kreeg koorts. Toen ik eenmaal 7 cm had bleef ik ook hier weer een paar uur op hangen. De weeën kwamen ondertussen weer boven de ruggenprik uit en ik werd wanhopig. Uiteindelijk is er 2x een mbo afgenomen om de conditie te controleren van onze zoon. Deze ging snel achter uit en het was niet meer zeker of ik wel zelf mocht gaan persen. Toen ze het hadden over een keizersnede moest ik even mijn glimlach ondetdrukken. Op dit moment wilde ik zo graag dat het voor bij was. Opwekkers uit, nog een pijnstiller en ons kindje veilig en wel in mijn armen. Maar een keizersnede was toch niet nodig en ik heb uiteindelijk zelf mogen persen. Na 30 minuten ging het niet snel genoeg voor de kleine en hebben ze hem met een vacuümpomp en knip op de wereld geholpen. Tegenover mij hing een soort plastic poster en zag ik mezelf in het spiegelbeeld. Vooral veel bloed. Ik was bijna een liter kwijt en allemaal op het randje. Met ons zoontje ging het goed en ik was zo blij. We zijn nog 2 dagen in het ziekenhuis geweest omdat uk niks binnen hield. Ook hoe meer ik hier over na denk hoe vervelender ik mij er over voel. Ik wilde de borst geven maar na een kwartier trekken aan mijn borst door verpleegkundige zat ik er door heen. Alles deed pijn, ik was moe en maakte me heel veel zorgen. We gingen over op de fles. Ondertussen gaat alles beter en ben ik heel trots op mijzelf en vooral mijn partner. Ook geef ik volledige borstvoeding. We heb ik flink last van de hechting omdat het zo erg trekt, maar na alle 100 handen die aan mij hebben gezeten daar benenden wil ik niet nog iemand die er aan gaat zitten en laat ik het erbij. Ik hoop dat deze wirwar aan woorden enigszins te begrijpen is 😬

Wat een verhalen dames!! Waarom moeten wij vrouwen toch zo lang onnodig leiden tijdens een bevalling zeg... Gelukkig overal goedgekomen. Hoe ik erop terug kijk: Ik ben blij dat het allemaal snel ging, ik bleek een hele hoge pijngrens te hebben, wat ik altijd niet dacht te hebben. Zo ben ik ook snel op de ruime 8 cm gekomen zonder pijnstilling, die ik juist dacht nodig te hebben🙈 Uiteindelijk heel blij dat ik toen wel een pompje kreeg, daardoor kon ik weer ademen (ik had meer dan 6 heftige en lange weeën in 10 min, door de opwekkers). Tot aan 17:00 had ik ook echt een lieve arts assistent, heel motiverend en zorgzaam. Na 17:00 heb ik tot aan de keizersnede echt als hels ervaren zoals hierboven beschreven. En vond die arts assistent een heks!! En dat heeft ze ook geweten😂😂 Gynaecoloog daarna en zijn team, toppers, kon ik mee ouwehoeren en ze luisterde naar me. En zo tof al die operatie foto’s (greys anatomy fan hier, dus helemaal blij😂). Heb duidelijk bij VK, en ziekenhuis, en consultatiebureau (oh en kraamzorg) aangegeven dat ze over mijn grens zijn heen gegaan. Kon er ook als ik het vertelde nog om huilen toen. Inmiddels niet meer en heeft het een plekje. Ik hoop alleen dat ze iets doen met dit verhaal zodat iemand na mij wel haar grens kan bewaken. Het snelle herstel werkt ook wel heel positief mee hoor. (Donderdagavond geboren en Wij waren zaterdagochtend al thuis). Helaas geen borstvoeding gegeven. Kwam niet op gang en kolven was echt mijn ding niet😂😂 Na een week bleek ik wel lekkage te hebben en nog, dus maak het wel aan. Maar zijn nu over op flesvoeding en dat is helemaal prima. Moet wel zeggen dat ik al vanaf begin heb gezegd, ik ga voor borstvoeding, maar als maar 1 ding me niet aanstaat stap ik over op flesvoeding. Mbt keizersnede en borstvoeding heb ik vanaf het begin heel luchtig erin gestaan, dat helpt wel. Ik zie het allemaal totaal niet als falen en dat ook nooit gevonden.

De zwangerschap verliep prima. Luna groeide al die tijd goed en haar hartje deed het prima. Met 36w6d braken op 1-11 mijn vliezen om 16.00 uur. Achteraf gelukkig, anders was de kleine er nu niet meer geweest. Ze was nog niet ingedaald, dus ik bleef op de bank liggen tot de verloskundige er om 16.30 uur was. Ze voelde dat Luna was ingedaald en droeg ons over aan het ziekenhuis. Om 17.00 uur zaten we in de auto met weeën om de 4 minuten, maar ik voelde me super relaxt en had er zin in. Rond 17.30 uur voelde de klinisch verloskundige een uitgezakte navelstreng en een voet bij het voelen van de 4cm ontsluiting. Rond 18.00 uur had ik 6cm ontsluiting, maar vanwege de complicatie zou het een keizersnede worden. Het infuus met weeënremmers moest 3 keer opnieuw geprikt worden en ondertussen duwde de verloskundige tijdens iedere wee de navelstreng weer terug. Luna's hartfilmpje werd slecht en het werd een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Om 18.34 is ze geboren met een hartslag, maar ze ging pas na 8 minuten zelf ademen. Toen ik bijkwam mocht ik haar kort zien en ze is met spoed naar de NICU in het VU gereden. Ik ben er die nacht achteraan gebracht met een ambulance zonder spoed. In het VU werd ze 72 uur gekoeld naar een lichaamstemperatuur van 33.5 graden om een extra golf aan hersenschade te beperken. Wij mochten Luna 24/7 bezoeken en op 5-11 kreeg ze een mri van haar hersenen. Tot die tijd kon het nog alle kanten op; geen duidelijke schade op de mri of einde verhaal. Op 6-11 was ze 24 uur op temperatuur en mochten we haar voor het eerst vasthouden. Later die dag hoorden we dat de mri geen afwijkingen vertoonde en mocht ze naar het regionale ziekenhuis om zelfstandig te leren drinken. In het VU hebben ze nog langzaamaan de beademing, morfine, het slaapmiddel, de blaaskatheter, de navelsonde en de hersenplakkers afgebouwd. Ze nam enkel een voedingsinfuus en een neussonde mee. In het regionale ziekenhuis mocht ik bij haar op de kamer blijven slapen en op 12-11 mocht ze eindelijk mee naar huis omdat ze zelfstandig deels uit de fles en deels uit de borst kon drinken. Het herstel van de keizersnede viel me alles mee, maar het emotionele herstel valt me nog steeds zwaar.

wat fijn dat je herstel zo goed gaat. en dat ze toch naar je geluisterd hebben. hier komt mijn verhaal. zaterdags met 39+1 waren mn vliezen gebroken. had de verloskundige gebeld en mocht komen om te checken of het echt mn vliezen waren. dat was het geval. mocht thuis afwachten tot de weeën begonnen en anders zou ze me zondag bellen omdat ik dan doorverwezen werd naar het zh. dit was het geval. ik mocht om 12 uur komen (baalde enorm want ik ben een f1 fan en wilde graag de race in Turkije zien doordat het daar regende🙈) ik werd uiteindelijk naar huis gestuurd met de mededeling bel morgen even zodat je dan weet of je 9.00 je moet melden en dan word er gekeken of je kan worden ingeleid. zo gezegd zo gedaan. we mochten (vriend mocht godzijdank mee) om 9.00 komen. er werd uiteindelijk gekeken of ik al ontsluiting had en dat was het geval. 2-3 cm. ik werd om 10.30 naar huis gestuurd met bel maar als je weeën krijgt en anders dan krijg je morgen weeënopwekkers. wij naar huis en rond 11.15 kreeg ik mn eerste wee. aangezien er redelijk wat tijd tussen de weeën zat ging mn vriend even aan onze boot werken. om 12.00 kreeg ik ineens een weeënstorm. ze kwamen namen iets af en kwamen weer. ik ging onder de douche staan in hoop dat de pijn minder werd. dit was niet het geval. ik belde mn vriend maar op met de vraag of ie naar huis wilde komen want ik ging het zh bellen. het zh probeerde me nog af te schepen met "ga lekker onder de douche staan. dan word de pijn minder". ik dramde door met dat ik het echt niet uit hielt. en ik mocht komen. 13.00 aangekomen in het zh kwam er om 13.15 iemand kijken hoe ver mn ontsluiting was want ik smeekte om een ruggenprik. dit kon niet want ik zat al op 8cm ontsluiting. een pompje wilde ik niet. uiteindelijk bleek de kleine man het niet zo heel tof te vinden en zn hartslag zakte enorm. hij kreeg om 13.30 een draadje op zn hoofd en ik had volledige ontsluiting. ik mocht eindelijk persen. om 13.45 werd er gezegd dat hij echt moest komen en dat de gynaecoloog al was gebeld voor de vacuümpomp. er werd een knip gezet en ik perste voor mn leven. om 13.51 was meneer er. tegelijk met de gynaecoloog en de vacuümpomp die niet meer nodig waren. ik dacht dat ik ineens enorm aan de diarree was want ik voelde iets uit me spuiten. dit bleek 550 ml bloed te zijn. mn placenta kwam ondertussen ook. en ineens ging de verloskundige weg. die moest naar een andere bevalling. en ik lag daar nog ongehecht. er zou iemand terug komen. maar er kwam maar niemand. 15.00 kwam er iemand met de mededeling dat er iemand na de dienstwissel mij zou komen hechten. om 16.00 was het eindelijk zo ver iemand kwam me hechten.. ik kreeg een verdoving. en ze begon meteen te hechten. ik vroeg nog aardig "hoor ik zoveel te voelen?" en ik kreeg een "nee want je bent verdoofd." na het hechten voelde ik niks meer. bleek dat de verdoving nog niet was ingewerkt. erg fijn! Kleine man deed het meteen goed. en we moesten door de langdurig gebroken vliezen nachtje blijven. volgende dag mochten we gelukkig naar huis. het herstel valt me tegen. nu 3 weken later heb ik nog last van de knip. en dat merk ik vooral als ik veel gelopen heb.

Wat een verhalen allemaal, zo naar dat zoveel van ons zulke heftige dingen hebben moeten meemaken. Hier ook geen fijne ervaring. We gingen voor een relaxte hypnobirthing badbevalling. Ik was inmiddels 41+3 weken en alles was zwaar. Na 2x gestript te zijn begon om 9 uur in de avond vruchtwater te lekken en om half 2 ‘s nachts werd ik wakker in een nat bed. De weeën kwamen direct opzetten. Om half 5 kwam de verloskundige, maar die zag dat ik pas op 4cm zat (dikke teleurstelling, want ik had al 3cm bij het strippen) en ging weer weg. Om half 8 kwam ze terug en zat ik in bad omdat de weeën zo heftig waren. Maar het bad hielp ook niet meer met opvangen en ik kreeg van haar een TENS apparaat. Tot half 11 volgehouden, maar de weeën waren super intens en ik bleek nog altijd maar 5cm te hebben. Ik wilde absoluut niet naar het ziekenhuis maar had geen keus: alles stagneerde en ik moest pijnstilling hebben. In het ziekenhuis duurde het voor mijn gevoel 10 jaar voor er eindelijk iemand tijd had om me een pompje te geven. Toen ik die had, in combinatie met wee opwekkers, was ik zo weg. Na 4.5 uur bleek ik nog maar 6cm te hebben, het infuus zat verkeerd waardoor mijn arm gezwollen was, en ik was zo ver weg gezakt dat ik niet meer reageerde op mijn man als hij me riep. Dus overgegaan op een ruggenprik en dit was een verademing. Alles was weer even helder. De infusen waren naar mijn andere arm gelegd en om half 11 had ik eindelijk 10cm. Helaas wel op de dienstwisseling, dus ik mocht om 11 uur gaan persen. Ook ik had, net als in een van de voorgaande verhalen, nog gevoel in mijn ene zijde, waaraan ik volgens hen maar moest voelen wanneer ik kon persen. Het begin ging super, maar na een uur bleek dat er geen vordering inzat. De echo werd erbij gepakt en het bleek dat ons jongetje een sterrenkijker was. Ik was helemaal op. Totaal geen energie meer over. Er werd een knip gezet en een enorme verpleegster van voor mijn gevoel 200kg ging op mijn buik hangen om mee te persen. Iedereen schreeuwde letterlijk dat ik door moest gaan. Om half 1, na een bevalling van 23h, is Aiden Flynn geboren. Veel tijd om te genieten was er niet, ik was 1.7L bloed verloren en de placenta zat vast. Aiden ging naar zijn papa en mij werd verteld dat ik ws naar de OK moest. Dat wilde ik absoluut niet, dus met de laatste restjes kracht en die enorme verpleegster die duwde nog geperst, waarna toch de placenta loskwam. Terwijl de infusen losgemaakt werden en ik werd gehecht lag ik te stuiptrekken. Ik had koorts, was oververmoeid, gaf over en kon niet meer. Om 3 uur lag ik eindelijk op onze kamer en voelde ik me (en zag ik eruit) alsof ik het elk moment kon begeven. De dag erna kreeg ik een bloedtransfusie, want mijn hb was gezakt naar 4.2 en ik kon niet op mijn benen staan zonder in elkaar te zakken. Ondertussen hadden de zusters vernomen dat ik borstvoeding wilde geven, en probeerden ze meerdere keren Aiden bij me te leggen en mijn tepel in zijn mond te drukken. Dit leidde ertoe dat hij hysterisch werd, en bij zijn vader gelegd werd terwijl ik maar moest kolven. Iedere keer als hij bij me kwam was hij hysterisch, en ik voelde me absoluut geen moeder. Een dag later mochten we eindelijk het ziekenhuis uit en zijn we opgevangen door een hele lieve kraamverzorgster. Zij heeft veel geluisterd en geholpen. Kolven werd ik helemaal naar van, en omdat Aiden nog steeds hysterisch werd bij het aanleggen hebben we besloten volledig op flesvoeding over te gaan. Ik wilde die druk mezelf besparen. Het herstel gaat na 3 weken nu wel goed, de knip heeft veel pijn gedaan maar dat zakt nu weg. Nu nog het hele trauma rondom de bevalling verwerken.

Fijn inderdaad zo'n appart topic waarin je jd verhaal kunt delen en van elkaar kunt lezen. Veel overeenkomsten ook zoals ik zie. Waar ik zelf ook heel erg tegenaan liep en hier ook weer veel terug lees, is dat je als zwangere vrouw en vooral tijdens de bevalling niet serieus genomen wordt als je aangeeft dat het niet gaat en er iets moet veranderen. Het wordt afgescheept als; pijn hoort er nu eenmaal bij daar moet elke vrouw door heen. Maar er is zo'n een verschil tussen uitroepen dat je niet meer wilt en je dit nooit meer gaat doen tijdens de laatste centimeters ontsluiting of dat je serieus aangeeft, dit gaat niet, ik trek het niet, er moet iets gebeuren/veranderen want het gaat zo niet goed.

Holy sh*t.. wat heftig.. En wat vreselijk voor je dat het zo is gelopen. Heel veel sterkte met het verwerken van dit trauma.

Wat een verhalen... Wat een kracht hebben wij als vrouwen/mama's uiteindelijk gelukkig! Mijn bevalling was ook niet prettig. Met 34.4 weken kreeg ik in ene een insult waar ik niet uit kwam. Ik ben bekend met epilepsie dus ze weten hoe hier mee om te gaan, maar dit was anders. Toch heeft mijn partner de ambulance gebeld en die nam mij gelijk mee. Nog niet in de ambulance en ik kreeg een tweede insult. Bij het ziekenhuis aangekomen een derde. Dit was wel héél heftig dus zijn ze verder gaan onderzoeken. Uiteindelijk zijn ze uitgekomen bij pre eclamsie met insulten, een heftige vorm dus. Omdat dit ook gevaarlijk is/was voor mij en de baby zijn ze overgegaan op een spoedkeizersnede. Om 4:23 werd mijn kleine ventje geboren. Meteen door naar de neonatologie. Gelukkig niet meteen in een couveuse maar een warmte bedje. Maar vol met draadjes, beademing en infuus. En zo klein nog! Het rare was dat ik me bijna niks kan herinneren van de daadwerkelijke onderzoeken en daarna de keizersnede én de eerste 1/2 dagen. Het is echt een zwart gat. Ik herinner me wat dingen en een daarvan is gelukkig zijn eerste huiltje, dat ik hem op de couveuseafdeling hem voor het eerst zag! Maar wat was het raar om weer echt bij bewustzijn te zijnen dingen te realiseren en dan al een kindje te hebben! Gelukkig zijn er veel foto's gemaakt, ook van de daadwerkelijke operatie. Dat geeft het toch een beetje een beeld. En op de afdeling van de neonatologie mochten we altijd langskomen en hielpen ze ons bij alles. Wat een lieve dames werken daar, zo behulpzaam en wat hebben ze ons gesteund! Gelukkig is ons kleine ventje inmiddels thuis. Nu net de uitgerekende datum voorbij, dat is ook wel vreemd, we hebben hem gewoon al een tijdje. We zien het maar als een cadeautje wat we eerder mochten openmaken.

Okay dan hier komt de mijne (hebben jullie effe) in tegenstelling tot wat ik hier gelezen heb ging het bij ons allemaal wat te snel...🙈 Mijn dochter is op vrijdag 30 oktober geboren. De maandag de eerste echte dag van mijn verlof ik ging naar de IKEA en mijn zus. Ik merkte al dat ik niet goed kon zitten op de bank en op weg naar huis in de auto werden het golfbeweging die krampen van mij. Thuis in bad zakte de boel niet af vk gebeld maar er was nog niks aan de hand..... Ik kon er nog doorheen slapen en wist zelf ook dat bij echte weeën dat niet zou lukken. Volgende dag naar het ziekenhuis maakte me wel zorgen want was nog geen 37 WK en had nog steeds krampen en die deden best zeer... Bij de liggingsecho bleek onze meid onverwacht in stuit te liggen iets wat dus achteraf meerdere keren verkeerd gevoeld is. Toen barste ik in tranen uit want ik had nog steeds meer dan 12 uur krampen en mijn baby lag verkeerd ( ik kon niet zomaar bevallen voor m'n gevoel) en ik zat daar maar alleen. Naar de gynaecoloog die ging toucheren, 1cm onsluiting, op naar de triage aan de monitor 3 uur later 1 cm ontsluiting, je moet bellen bij bloedverlies s'avonds natuurlijk bloed verlies weer terug zelfde verhaal kortom je bent niet aan het bevallen.. Ookal had ik pijn maakte ze niks uit voelde me niet serieus genomen. Maar goed 3 dagen met krampen gezeten en me koest gehouden want ze zouden de baby vrijdag gaan draaien. De nacht ervoor kon ik niet door de krampen heen slapen ( maar ik was niet aan het bevallen toch? ) dus ik mijn vent aangespoord en wij naar het ziekenhuis... Bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben en water gebroken. Dus niks versie jij gaat naar de verloskamers, op naar de stuitbevalling. Mijn vent is naar de auto gelopen en kwam terug toen zat ik al op 7cm... Ze hebben een morfine pomp aangesloten want het ging allemaal veel te snel ik wilde nog geniet van m'n verlof en het huis was nog niet aan kant en dit ging ook nog op een moordend tempo. Uur of 8:30 waren we in het ziekenhuis ze is 12:33 uiteindelijk geboren. Stuitbevalling geprobeerd tot persen aan toe maar dat lukte me niet goed, mocht het ook maar 4x proberen... Duurte te lang, dus hop weeën remmer erin op naar de ok daar is ze dmv spoedkeizersnede geboren. Ze werd even bij mij gelegd maar kreunde te veel en moest voor controle weg kennelijk heb ik 2 uur trillend ergens anders gelegen tot ik bij haar was dit leek 20 min. Ze is vanaf begin af aan bijgevoed ik weet niet eens waarom en kreeg bv... 3 dagen ziekenhuis waar ik idd zelf naar de douche en het toilet moest leren lopen en ik niet voor mijn kind kon zorgen en mij enorm patiënt heb gevoeld, vond het verschrikkelijk. Ze hebben wel de bv opgang gekregen daar en maandag zijn we naar huis gegaan. Kraamzorg kwam eerste nacht ging wil maar de 2e nacht was een ware hel, ze bleef maar krijsen (21u -4u ) maar dit was volgens de kraamzorg normaal. Ik had paniekaanvallen thuis en een enorm onrustig gevoel, het gevoel dat als ik de kamer uitliep mijn kind zou dood gaan. Maar lag allemaal aan de hormonen zogenaamd. Nachten erop waren niet veel beter en ook kraamzorg begin zich meer zorgen te maken we moesten plasluiers verzamelen haar temperatuur was de vrijdag te laag voor het badje... Weer de verloskundige erbij en we werden naar het ziekenhuis gestuurd. Toen zat er al weinig muziek in ons meisje, in het ziekenhuis kreeg ze een sonde en goten ze er 55cc in die er projectiel weer uit kwam ze werd helemaal slap en we zijn ons rot geschrokken want we dachten echt even dat ze dood ging... Kennelijk kon dit gebeuren maar dat waren ze ons even vergeten te vertellen. Ze heeft helemaal haar voeding op moeten bouwen van 40cc tot 55cc en we hebben een week op het ziekenhuis gezeten..... nu drinkt ze flessen van 100😉We zijn overgestapt op fles want we durven haar geen volledige bv te geven we willen zien wat erin gaat, en dat trek ik ook niet... Ik doe nu half bv half kv. Van 7x kolven werdt ik thuis gek. Inmiddels 5 weken

*Inmiddels 5 weken verder mentaal valt het me zwaar mijn zelfvertrouwen is een paar keer behoorlijk onderuit geschoffeld....ik krijg edmr therapie binnenkort. Ik mis af en toe moedergevoelens voor mij dochter en dat doet pijn, maar niet zo gek na al dit gedoe, want ik heb vooral op standje overleven gestaan...sterkte aan iedereen met het verwerken.

Heb her en der een stukje gelezen, hier ook een horror bevalling waar alles mis kon gaan wat bijna mis kon gaan. En herken veel van dingen die ik een beetje gelezen heb. Mijn verhaal deel ik niet, kan het niet opbrengen. Maar binnenkort start er een traject trauma verwerking, deze therapeut zit in hetzelfde gebouw als de verloskundigen dus daar gaan we zien als ik het los kan laten. Of er over kan praten of aan kan denken zonder in huilen uit te barsten, of me een slechte mama te voelen :(

Sterkte deel je verhaal als jij daar aan toe bent of lekker niet... Probeer je geen slechte mama te voelen, dat is niet nodig je doet het vast prima! Maar er is gewoon veel gebeurd waarschijnlijk. Goed dat je hulp zoekt en huilen mag gewoon.

Hier 2 bevallingen inmiddels achter de rug en beide waren heftig. Onze zoon is vorig jaar september geboren en doordat ik niet voldoende weeen aanmaakte zelf gingen we dan na 15 uur naar het ziekenhuis, aan de opwekkers en 7 uur later is onze zoon geboren door middel van een knip en vacuumpomp. Hij deed het niet direct goed en ging de couveuse in. Na 2 dagen mochten we dan toch naar huis. Maar na 3 dagen thuis kwamen we erachter dat ik en de kleine (beide voor het eerst) een herpes virus hadden opgelopen tijdens de bevalling is dat er bij mij uit komen zetten blijkbaar en onze zoon heeft dat in het geboortekanaal meegenomen🥺. Samen terug in het ziekenhuis, ik kon niet op mijn eigen benen meer staan en onze man lag te knokken voor zijn leven naast me. Maar hoe sterk hij toen al was bleef het gelukkig bij koorts. Na de vele infusen bij onze kleine man was er geen plek meer over om hem te prikken en stelde de artsen een lange lijn voor (een infuus die er ingaat bij zijn enkeltje en eindigt bij ongeveer zijn lies), helaas konden ze dat niet in het ziekenhuis dus ging ons mannetje naar een ander ziekenhuis. Ik heb 12 uur lang niets van ons mannetje gehoord want hij moest zogezegd wachten op een ambulance en ik was opgenomen dus mocht ook niet mee ik kreeg na vragen ook geen updates over waar hij was en of het allemaal goed is gegaan.. savonds was hij eindelijk weer bij ons en heeft hij 3 weken aan de antibiotica in het ziekenhuis gelegen. Na 1 week aan het infuus kwamen ze erachter alleen dat hij een bloedstolling in zijn beentje had waar hij ook weer voor moest behandeld worden. Wij hebben zelf onze kleine man 2 keer per dag geprikt in zijn beentje en in zijn buikje en dat voor een maand of 4 lang. Je vader en moeder hart breekt letterlijk in 2. Alles heeft nog steeds geen plekje gekregen helaas maar toch wilde wij een tweede mijn man heeft reuma en of het mogelijk was om een tweede te krijgen was dan ook al klein. Toch zijn we na twee pogingen opnieuw zwanger geraakt en hebben we er geprobeerd blanco in te gaan (was dat maar zo makkelijk als dat ik het nu zeg😂) Want onze tweede bevalling eind november dit jaar ging uiteraard weer niet als gepland weer die stomme weeen opwekkers😂 en weer een knip met vacuum maar nu gelukkig wel lekker thuis en gaat alles goed🥰 Het loopt gelukkig niet altijd hetzelfde af en toch wel heel erg blij met onze kleine meid💖 ze schelen nu 1 jaar en 2 maanden en ik kan me niet gelukkiger nu wensen💖🧸

Wat een heftige verhalen en vooral naar dat er zo slecht naar de barende vrouwen wordt geluisterd! Geboortezorg kan daarin echt nog wel verbeteren. Mijn dochter is met 41 weken geboren, 's nachts rond 3.00 begonnen de weeën rustig, en dat vond ik prima weg te werken, rond 6.30 vond ik het tijd om verloskundige te bellen want inmiddels al 1,5 uur rond de 5 min. en 2e kindje dus eigenlijk had ik eerder moeten bellen, maar ik voelde dat het prima ging. Verloskundige was er rond 7.00, ondertussen was mijn man bevalbad aan het klaarzetten, dochter overdragen aan oma enzo. Weeën kwamen rond de 5 minuten steeds en waren goed weg te zuchten (vorige bevalling had ik om de minuut weeën, dus dit voelde voor mij heel relaxt). Toen vk kwam had ik 4cm, dus dat was een goed begin. Bad was klaar, dus daar lekker in gezeten, kraamzorg kwam erbij en toen begon het persen, ging ook heel lekker, tot hier was het verhaal fijn. Persen ging niet effectief, vliezen waren ook nog niet gebroken dus dat heeft VK met overleg gedaan, toen ging het sneller tot het hoofdje geboren was en de rest niet kwam.... VK heeft inwendig geprobeerd baby los te krijgen maar dit lukte niet, dus ik moest draaien en toen kwam ze nog niet, daarna moest ik uit bad, er gebeurde niets, toen naast het bad op handen en knieën en alleen maar persen want de baby moest er uit, VK heeft toen op allerlei manieren geprobeerd baby uit mij te krijgen en toen we hoorden dat er ook al ambulance onderweg was kwam bij ons ook echt de paniek dat ze niet zou leven. Gelukkig lukte het na 4 minuten om de rest geboren te laten worden en viel er een hoopje baby op de grond (later hoorden we dat VK haar wel heeft gepakt en heeft neergelegd maar voor ons leek het of ze viel), ik zag iets van haar hand trillen en daarna begon ze gelukkig met huilen. VK heeft haar direct los geknipt en meegenomen om eerste checks te kunnen doen, dit moest omdat het zo spannend was of ze wel zou leven en omdat ze tijdens het naar buiten helpen een knakje heeft gevoeld. Na 10 min. stonden er 3 ambulance mensen in huis en mocht ze heel even bij me liggen en namen ze haar mee naar zh, daarna kon ik kleren aan doen en met andere ambulance naar zh, toen ik door die gang werd gereden hoorde ik haar zo hard huilen, echt te zielig. Gelukkig kon ze toen wel bij me liggen en drinken. Smiddags allemaal onderzoeken, röntgenfoto, checks en alleen haar bovenarm is gebroken. Oh en ondertussen moesten ze mij nog even hechten, gelukkig viel die schade ook mee. Achteraf hoorden we dat je na geboorte hoofd nog 5 min hebt, dat de traumahelikopter al opgeroepen was, dat er kans was op veel langdurige schade en dat besef kwam in de kraamweek (en nu nog) wel heel heftig binnen. Nu maand later gaat het met haar arm heel goed, kan ze hem bewegen en heeft ze alleen een enorme voorkeurshouding maar daarvoor komt vanaf morgen fysio. Met mij gaat het goed, soms nog flashbacks naar een hoofd tussen mijn benen, en nog wel last van mijn stuitje of achterin mijn bekken, ook maar fysio binnenkort. We hebben zo veel geluk gehad dat ze leeft, dat verloskundige zo goed gehandeld heeft, dat de placenta zo goed was dat ze nog 4 min. door kon voeden.

3weken geleden bevallen van de 4de . Bij de 3de een hele vlotte bevalling gehad van 2half uur totaal dacht deze zal wel net zo snel komen 🤦. Ingeleid met 41.1 vliezen gebroken in het ziekenhuis hier reageerde ons meisje niet al te best op met een hartslag van 50 ineens best een tijdje. Ik werd ineens aan infuus gelegd athans poging tot want ze kregen me niet geprikt enigste wat ze zeide was ze vond het vliezen breken niet zo leuk de gynceloog kwam binnen en daar tegen zeide ze dat ze in een shock in me buik is geraakt . Toen sloeg de paniek wel even toe .Ze keken nog of de navelstreng niet om der nekje zat dit was niet het geval . Gelukkig herstelde ze snel en mocht ik na een uur aan de weeën opwekkers naar 2 uurtjes had ik 4cm en heb ik gevraagd om een morfine pompje . Ik ervaarde dit als fijn tijdens de ontsluiting fase maar wat word je waus van dat spul zeg. Om half 4 voelde ik wat vreemds en vroeg of ze kon kijken of ik volledige ontsluiting had . Dit was het geval en ze gingen alles klaar leggen. Ik mocht gaan persen maar dit voelde anders eerst twijfelde ik of het lag aan de morfine . Ik had erg weinig gevoel in m'n benen bekken etc . Een uur persen en nog geen vooruitgang moest op handen en voeten gaan zitten dan weer op de ene zij en op de andere 🙄maar dit voelde zo naar . Toen zeide ze dat ze nog erg hoog lag vandaar dat ik in die rare posities moes draaien en keren. Ze vroeg of ik moest plassen.. ik wilde dat wel proberen maar moest totaal niet . Toch erna een katheter geplaatst om te kijken of dit de bevalling niet blokkeerde . Dit was niet het geval wat ik al aangaf maar goed . Inmiddels werd de gynceloog op de hoogte gebracht dat er weinig verandering komt en ik al anderhalf uur aant persen was . Gelukkig bleef de kleine der hartslag stabiel dus daardoor mochten we nog even doorgaan. Ze besloten weer even de morfine aan te gooien omdat ze nog steeds moest zakken zodat ik op me zij kon liggen . 2uur verder voelde ik der iets lager liggen maar voelde ook dat wanneer ik perste ze constant naar me wee terug kroop 😐 heel vermoeiend persen voor niks lijkt het op dat moment . Naar 3uur persen lag eindelijk onze kleine meid op me borst sterrenkijker en woog maar liefst 4160gram . En dan zeggen ze achter af weer ja dit verklaart een hoop 😒 overigs m'n 2de bevalling van een sterrenkijker kindje . Ik was helemaal beurs en kon me benen niet meer bewegen en zakte ook steeds door me rug de week erna . Inmiddels nu naar 3weken voel ik me weer een beetje mezelf maar merk nog wel een soort van gekneusd gevoel . De kleine doet het super gelukkig dat maakt het weer helemaal goed🥰