~ onzekere mama

Ik wil graag jullie advies want ik begin aan mezelf te twijfelen.. Ik ben een alleenstaande mama van een dochtertje van 2.5 jaar. Haar vader en ik zijn vlak na haar geboorte uit elkaar gegaan. Ik doe mijn best om alle ballen hoog te houden, fulltime werken, huishouden en er voor mijn dochter zijn en haar opvoeden. Sinds we uit elkaar zijn gegaan, wordt mijn dochter door iedereen verwend. Waarschijnlijk omdat iedereen bang is dat ze iets tekort komt in haar leven. Nou loop ik de laatste tijd hier erg tegenaan.. vooral met mijn familie. Ik zal een voorbeeld geven en ben benieuwd of ik nou overdrijf en heftig reageer of dat ik juist handel en zo door moet gaan.. zoals ik zei, twijfel ik namelijk onwijs aan mezelf.. Het is al een paar keer gebeurd maar gebruik deze nu als voorbeeld; ik had klei meegenomen naar mijn ouders en mijn dochter wou absoluut niet delen met haar nichtje van 11 maanden oud. Ze had er een heleboel maar wou er geen één aan haar geven. Dit gebeurt heel vaak en ik probeer haar te leren (voor zover dat kan met haar leeftijd) dat samenspelen leuk is en door delen met andere je meer plezier hebt. Toen ging mijn dochter huilen omdat ze haar klei terug wou en pakte het hardhandig af van haar nichtje. Ik pakte het vervolgens weer terug en gaf het weer aan haar nichtje en trooste mijn dochter en legde nogmaals uit dat haar nichtje er ook mee wilt spelen en we samen met de klei kunnen spelen. Mijn dochtertje bleef huilen en iedereen ging zich ermee bemoeien en gingen roepen dat ik de klei gewoon aan mijn dochter moet geven waarop ik reageerde dat ik haar iets probeer te leren en dat ze ook moet wennen dat ze niet altijd haar zin kan krijgen (dat krijgt ze namelijk altijd van hen). Mijn schoonzus pakte het toen van haar dochter af en gaf het alsnog terug aan mijn dochter en riep naar mij dat ik niet oké handel en mijn moeder riep 'ja je kan een kind van 2.5 nog geen dingen leren'. Mijn dochter blij, nichtje huilen, en vervolgens wou mijn dochter de rest van de dag niks meer met mij te maken hebben. Ze kwam niet eens meer in mn buurt en ging steeds naar mijn schoonzus toe en als ze iets wou vroeg ze dat niet meer aan mij maar vroeg ze aan oma 'mag het oma' en tuurlijk mag ze alles van oma. Dit is dus 1 voorbeeld, het komt eigenlijk iedere keer voor als ik met ze afspreek. Nu besprak ik het vandaag met mn moeder en die zegt dan dat ik overdrijf en gevoelig reageer. En dat het mijn probleem is en ik hen niet kan veranderen. Wat vinden jullie? Hoe zouden jullie reageren? Ben ik inderdaad aan het overdrijven? Hierbij moet ik ook nog aanvullen dat mijn dochter nu dus altijd haar zin krijgt, andere kindjes slaat, haren trekt of bijt als ze iets niet krijgt, en alsmaar aan het huilen is zodra ze haar zin niet krijgt en haar gedrag neemt alsmaar toe. Ik weet dat dit ook het leeftijd is maar ik ben bang dat het steeds erger wordt als ze haar zin blijft krijgen. Nu ik er ook alleen voor sta, heb ik niemand om hierover te praten en te sparren en voel me erg alleen in de opvoeding en onzeker of ik het allemaal wel goed doe... Sorry voor mijn lange verhaal maar bedankt dat je de tijd neemt om het te lezen 🌹