Opzien tegen dagen vrij met baby

Ik herken dit niet. Maar ik vind het super stoer van je, dat je je gevoel durft te uiten. Misschien met de huisarts even praten?

herkenbaar. Ik werk niet maar ik zie er steeds tegenop de dagen dat ik met haarballeen ben als me man werkt. Dan probeer ik iemand te roepen om bij me gezellig te komen maar iedereen werkt.. Het gevoel is het niet leuk en ik wil dit ook helemaal niet. Ik vind het anders super gezellig met haar samen.

Als hij in een sprong zit heb ik dat ook idd en moet ik mezelf tegen houden hem niet teveel voor baby tv te zetten 🙊

Ik herken dit niet echt. Ik heb wel eens dat ik na 3 dagen met de kinderen thuis, erg blij ben dat ik weer naar het werk kan. Maar echt tegen de dagen op zien, zeker niet. Waar ligt het hem dan aan? Verveel je je? Voel je je eenzaam? Huilt ze veel? Is het je te veel/druk?

Ik herken het niet helemaal, maar vind het af en toe ook lastig hoor met wat ga ik nu met haar doen qua spelen...

Ik herken mij wel een beetje in jou situatie. Onze jongen kan goed huilen en vind het soms lastig om zich even zelf te vermaken. Hij was in het begin een echte huilbaby en wilde alleen maar bij mij zijn. Hier heb ik, gecombineerd met andere situaties die zich hebben voorgedaan tijdens mijn zwangerschap, een trauma aan over gehouden. Dit weet ik omdat ik nu al een tijdje geregeld naar de praktijkondersteuner van de ha ga. Ik heb een verwijzing naar een psycholoog voor emdr, deze therapie start voor mij eind september. Doordat ik weet waar het gevoel bij mij vandaan komt voel ik mij niet meer schuldig. Kinderen zijn met de kleinste dingen al gelukkig. Ik geef onze jongen een blok of een auto om mee te spelen en hij is weer 5-20 minuten zoet. Een boekje lezen is hier vaak ook een succes. Neem anders contact op met het cb of de praktijkondersteuner. Misschien dat zij je verder kunnen helpen.

Ik herken je gevoel wel. Ons gezinnetje heeft door de allergie van ons zoontje een moeilijke start gehad. Heb van al het krijsen PTSS opgelopen en merk dat als ik dan alleen met hem ben en hij bijvoorbeeld in een sprongetje zit en wat humeurig is, het zweet me echt uit kon breken. Heel soms heb ik het nog. Maar wat mij enorm geholpen heeft, is een ritme aanhouden qua dagindeling en wat leuks met hem ondernemen. Zoals je zelf al zegt “even boodschappen doen” of “even naar de stad/het winkelcentrum” doe ik op de moeilijke uurtjes (is hier eind van de dag). Verder kan hij sinds kort ook een klein stukje mee op de fiets.. heerlijk! En samen spelen en boekje lezen is ook favoriet.

Eerlijk gezegd herken ik het niet, maar ik ken je situatie verder niet. Ikzelf ben 24/7 met m’n zoontje en werk voor mezelf waardoor ik veel vrije tijd met hem heb. We plannen elke dag wel wat, en dat hoeft echt niet super spannend te zijn (bijv lunch in het park etc). Scheelt misschien dat ik in hartje Amsterdam woon. Ik heb laatst het hele huis verbouwd waardoor mijn kleine eigenlijk overal naartoe kan kruipen, zonder dat ik paranoia achter z’n kont aan hoef. Heb een paar speelgoedjes op ooghoogte geplaatst voor hem. Hij vermaakt zich hiermee prima. Misschien is dat een idee? Ik ben ook wel van mening dat we onze kids niet contant hoeven te vermaken.

Ik herken mij hier heel erg in. Ben na de geboorte van mn dochter een dag minder in de week gaan werken, maar vind die dag alleen met haar saai, eenzaam en eigenlijk ook (mentaal) vermoeiend. Meestal plan ik mn dagen met haar vol (met bezoekjes aan anderen). Vind het net als jij wel heel fijn om samen met m’n man en dochter thuis te zijn en ben ook heel blij om haar ‘s avonds weer te zien. Ook ben ik supergek met haar en is ze eigenlijk nooit vervelend. Mijn man heeft ook een papadag en ervaart precies hetzelfde als ik. We zijn allebei liever aan het werk 😬 We hebben nu besloten om haar een dag extra naar de opvang te doen (daar vindt ze het heel leuk) en dan zijn mijn man en ik allebei 1 dag in de twee weken alleen met haar. Weet niet of dat voor jou een optie is? Denk dat het vanzelf leuker wordt, wanneer je meer kunt ondernemen. Voel je in ieder geval niet schuldig!

Ik (en mijn man) herkennen het ook. Dit staat los van dat we heel veel van haar houden. Maar herken het schuldgevoel wel. Ik heb postnatale depressie en hiervoor ook hulp psycholoog. Voor ons helpt het die dagen te "breken" door bijv op bezoek te gaan of mensen bij ons uit te nodigen (op werkdagen lastig, opa's en oma's zijn gelukkig wel al met pensioen), ommetje naar het dorp, de bieb ofzo.

Ik herken het gevoel niet echt. Alleen af en toe een dag dat ik het even niet meer weet. Misschien wat tips die je helpen. Ik betrek mijn zoontje bij veel dingen die ik doe... Koken, poetsen, plantjes verzorgen, computer werkjes etc. Daarnaast wissel ik voor mijn zoontje zoveel mogelijk af tussen op de grond spelen, in de box spelen in de stoel zitten. Op elk plek heeft hij ook weer andere speeltjes. Ik vind het leuk om met hem te kliederen met verf dus voor alle verjaardagen wordt er even gekliederd. Ik ga er elke dag dat ik alleen met hem ben even op uit, van een simpel boodschapje doen, tot een plantje halen in het tuincentrum, op de thee bij een vriendin of familie, een rondje wandelen of fietsen etc. Tot slot gebruik ik zijn slaap tijd voor dingen die ik zelf echt leuk vind om te doen. Ik heb al meerdere hobby's nieuw leven in geblazen daar haal ik energie uit. Hopelijk heb je wat aan deze tips. En trek verder optijd aan de bel bij een arts als het je teveel word schaam je daar zeker niet voor! Het is wel een 24/7 baan dat moeder/vader zijn.

Bedankt voor alle reacties en tips! Veel is echt wel herkenbaar. Ik heb het er gisteren met mijn vriend over gehad en dat luchtte al heel erg op. Ik merk dat ik sowieso niet zo lekker in mijn vel zit de laatste tijd door ingrijpende gebeurtenissen die een beetje op de achtergrond zijn geraakt tijdens de zwangerschap/eerste maanden met de baby. Dat komt nu weer naar boven nu we een ritme hebben. Ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik leuke dingen blijf doen met de baby op de donderdagen, en hij werkt thuis dus hij kan mij controleren 😌

Top oplossing! Blijven praten loont