Peuter 2,5 jr draak in huis

Heel herkenbaar! Vooral dat iedereen het altijd zo’n schattig, net, lief meisje vindt, maar thuis is het ook echt een draak. Gelukkig wel met fases, elk moment dat het goed gaat proberen we er maar van te genieten 😅 Wat hier een klein beetje helpt is haar meer zelf te laten doen en keuzes te geven. Wil je een boterham met x of y? Wil jij de boter op de boterham doen of zal mama dat doen? Met avondeten heeft een van ons echt volledige aandacht voor haar en/of staat de tv aan. Is de enige manier om te zorgen dat ze iets eet. Wij eten dan pas later. Hoop dat dat snel weer voorbij is maar dit werkt voor nu even het beste. Laatst las ik ergens een stuk van een kinderpsycholoog dat het een goed teken is als kinderen thuis zo zijn terwijl ze ergens anders zo lief zijn. Is een teken dat ze zich thuis veilig voelen om alle emoties te tonen. Geen idee of het echt zo is en maakt het niet minder frustrerend. Maar die gedachte helpt ons er doorheen

Ik snap je wel. Wat ik nu meer doe als hij een temper tantrum heeft, is op de grond gaan zitten bij hem en zijn gevoelens accepteren. Boeket straffen heeft bij mij meer een averechts effect. Deamon praat niet, dus voor mij is het uitvinden wat er mis is. Om als voorbeeld te geven: Vannacht nam hij zijn (fleece)deken bij mij mee in bed, wat niet nodig is. Dus ik leg die naast bed. En daarmee zette hij eventjes de keel open, stampen en met zijn knuffeltje gooien. Ik ben er gewoon naast gaan zitten, na een paar minuutjes razen is hij bij mij komen zitten en heb het een beetje uitgelegd dat ik al een deken in bed heb en dat zijn gevoelens er ook mogen zijn. En als je er een spelletje van maakt van tanden poetsen, luier wisselen, etc? Ik ben nu maar een beetje aan het meedenken he. You Are Doing Amazing!!

Haha omg. Dit had ik kunnen schrijven, maar dan over onze zoon.

Heel herkenbaar! Ik heb laatst ergens online een zin gelezen die ik nu heeeeeel veel gebruik en die werkt zowaar! 'Je vraagt nu iets op een zeurderige/huilerige stem. Mama kan jou niet begrijpen. Probeer het nu eens nog een keer. 9/10 keer stopt het gehuil/gejammer en vraagt ze het rustig en kan ik rustig antwoord geven met uitleg of ik bied een alternatief. Dan is het vaak goed. 😊 Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Ga ik hier ook maar eens proberen alles is hier ipv driftbui huilen wij zeggen ook heel vaak niet huilen hanna maar vragen. Naar bed gaan id hier moeilijk ik denk door het zinde worden

Oh dat is zeker nog wel een goede tip: keuzes geven! En ja ook hier hebben we dan af en toe de tv aan. Je probeert er maar alles aan te doen inderdaad! Ja die heb ik ook al vaker gehoord; dat ze zich dan veilig bij je voelen. Is ergens inderdaad wel een fijne gedachte, maar op de vervelende momenten heb je er njks aan 😅

Hier is bedtijd drama. Hij wil niet meer alleen in bed liggen. We zitten ook in een fase dat hij hoogstwrs zijn middagslaapje voortaan gaat skippen (ben ik zo nog niet aan toe). Eten is standaard: nee. Ik hoef niet. Niet lekker. Klaar. Met een hoop gekrijs. Verder 0 geduld. Als ik al heb gezegd dat ik iets voor hem ga pakken, dan moet het NU en niet over 10 seconden. Ik blijf herhalen dat ik al ja gezegd heb en ik nog even ergens mee bezig ben en het dan voor hem pak. Ik zeg hier meerdere keren op een dag: "ik versta je niet op deze manier. Kun je het nog eens zeggen met je normale stem/praatstem?" Dat werkt soms goed. Het kost me echt veel geduld en regelmatig heb ik het niet meer.

Wij hebben hier ook met regelmaat strijd. Met eten proberen we het eigenlijk toch zoveel mogelijk te beperken. En dat is erg lastig, want peuter zit aan de onderkant van de groeicurve en altijd op het randje gezeten. Dus vwb eten, hij eet wat hij eet, soms wat meer op brood en pasta, soms wat meer op peperkoek en fruitjes, en soms gaan er echt hoeveelheden Broccoli of Spinazie in waar je u tegen zegt. Waar de grens ligt, als we 3x hebben gezegd dat hij niet zomaar in de pan mag graaien of het moet opeten. Dan leggen we alles aan de kant, alleen nog een bakje met hetgeen hij in de pan wilde fijn knijpen. We zetten het neer. Zeggen dat hij het op moet eten. En negeren verder. Dan gaat hij weliswaar eerst met z'n handen voor z'n ogen zitten, maar uiteindelijk eet hij het toch op. Voor de rest kan ik als tip meegeven, benoem waarom je iets (niet) wil. Bv niet aan de plantjes plukken, dan gaan ze kapot. Daar wordt mama verdrietig van. Of "je mag je fluitje vast houden in de auto, niet op fluiten, alleen buiten. Als je in de auto erop fluit dan schrikt mama en kunnen we botsen. Als je in de auto fluit, dan moet je hem aan mama geven." En na 3x waarschuwen, het fluitje aan mij laten geven. Daarna hem laten benoemen waarom ik het fluitje af pakte. Daarna terug gegeven als hij er wederom niet op zou fluiten. Kortom: best veel zelfstandigheid gegeven, maar ook consequenties doorvoeren. En daar ook echt aan vast houden. En hier begint ook een beetje de fase van omgekeerdheid te beginnen (niet je speelgoed in de kast leggen hè, en dan begint hij spontaan alles op te ruimen). Of bv met eten (toch wel) niet dat boontje van papa opeten hoor!

Ik vind dit inderdaad weer een heftig moment in de ontwikkeling. Die autonomie; alles zelf willen doen en vooral precies dat wat ze zelf willen. Ik ben nu twee weken met haar aan het kamperen en die relaxstand (en het ontbreken van een partner met weinig geduld) helpt enorm. Ik probeer zo veel mogelijk regelmaat te houden en ze mag alles kiezen. Wc of potje? Ik de broek naar beneden doen of jijzelf? Ook doe ik verder niets, tenzij ze het vraagt. Ze probeert alles eerst zelf; schoenen uitdoen, kleding uitdoen, pyjama aan, deken over zich heen. Ik mag van haar ook geen boekje meer voorlezen en geen liedje meer zingen voor het slapengaan. Ik vraag het nog wel iedere avond en nu leest ze mij voor uit dezelfde boekjes (verzint natuurlijk haar eigen verhaal). Ben benieuwd hoe het straks gaat als de drukte van werk, sport en opvang erbij komen..

Hier een meisje met een duidelijke wil. Echt heel pittig. Soms heb ik het idee om de handdoek in de ring te gooien maar ja. Op school laat ze dit gedrag ook zien...ik heb geen adviezen maar lees wel mee.. je mag mij evt toevoegen op fb of insta.

Wat fijn om te lezen dat dit bij meer gezinnen zo is. Onze peuter is thuis ook echt draak (wel met momenten) en bij andere altijd de liefste en schattigste en beleefste. Maat thuis is het om alles zeuren of huilen stiekem dingen doen die niet mogen niet luisteren en en echt tegen ons in gaan. Voor het huilen proberen we hem nu te leren dat hij in plaats van huilen zijn woorden moet gebruiken omdat we hem dan beter kunnen begrijpen. Maar vooral de herkenning is al fijn om hier te lezen.

Heel herkenbaar alsof ik het zelf heb geschreven. Mijn zoontje eet wel heel goed maar voor de rest is alles ter discussie. Ik geef hem ook keuzes dus die of die broek, pindakaas of kaas enz. Vermoeiend soms maar het houd hem tevreden. Sindsdien is het slaan gestopt in ieder geval. Ook uitleggen inderdaad waarom je iets niet wilt van ‘t doet pijn als je slaat’ en consequent zijn bij het straffen. Sterkte ik weet er alles van 🙏🏻

Onze dochter is ook een draakje. Zou zo graag eens de avond zonder strijd willen hebben. Er is altijd wel gedoe om of tanden poetsen, luier, pyjama aan en naar (EIGEN) bed. Gaan maar door maar is soms gewoon echt niet leuk. Staan op wachtlijst voor hulp, ben benieuwd of dat helpt, maar eerdt nog 1 maand (van de 3) wachten. Alle standaard tips hebben we geprobeerd maar geen effect. Vraag me soms af wat de buren denken van al het gekrijs. Maar is niet anders, gaan haar niet altijd zin geven, dan ik hek echt van de dam.

Hier is het al 3uur gekrijs… en dan denk ik echt, wat doe ik mis.

Herkenbaar. Vanochtend was ook alles krijsen. We waren het echt even zat. Niks was goed, van pyama uit, kleren aan, tandepoetsen etc etc. Maar tv aangezet... Wordt er soms ook onzeker van. Ligt het aan ons. Of is ze gewoon heel veel drukker/temperamentvoller dan gemiddeld. Soms ik het eigenwijsheid maar vaak gewoon blinde paniek, compleet hysterisch omdat anders gaat dan volgens haar hoofd moet. Waar is de gebruiksaanwijzing??? Hoop dat de professionele hulp gaat helpen. Nog 3 weken en dan zijn de maanden wachtlijst voorbij. Zou zo fijn zijn als het wat gezelliger zou worden in huis, voor haar en voor ons. Nu is het regelmatig echt gewoon proberen de dag door te komen.

Ik denk dat Merel boven gemideld pittig is als ik alles zo van jou lees en denk dat ze dat altijd al geweest is. Ons Hanna huilt ook en wordt ook boos als het effe niet gaat zoals ze in dr hoofd heeft maar bij ons duurt het ongeveer 5 min en is het weer klaar. Laast was ze moe en wilde niks meer en dan is het de ene huilbui na de andere ontploffing. Maar dat is dan bij ons een keer en niet elke dag. Goed dat je hulp zoekt ik hoop dat het je iets brengt