Regenboog mama

Jeetje wat een heftig verhaal en wat fijn dat je nu het geluk wel voelt. Ik heb hierin geen ervaring maar wilde wel laten weten dat ik denk dat het logisch is dat je het anders ervaart je hebt iets onwijs traumatisch meegemaakt en geef jezelf daarin ook de tijd om alles een plek te geven.

Jeetje, heftig! Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar je komt over als een onwijs sterke vrouw. Geef jezelf inderdaad de ruimte om alles te verwerken en wellicht kun je met een therapeut praten om alles een plekje te geven? Sterkte!

Herkenbaar tot op zekere hoogte. Een vriendin van mij is een regenboogmama. Zij heeft na 24 weken zwangerschap vanwege een onaf kindje afscheid moeten nemen. Het meisje heeft maar enkele uurtjes geleefd. Ikzelf heb een vroege miskraam gehad. Daardoor heb ik een zekere reservering gehad tijdens de gehele zwangerschap van Merel. Dit is een normale en logische reactie op eerdere ervaringen. Daar we ook weinig geld hebben, hebben we ook alles tweedehands aangeschaft of gratis gekregen. Dit voelde dubbel, omdat ik graag ook iets nieuws had gekocht. Terwijl de ex van mn man wel ten tijde van hun 2 kinderen alles nieuw heeft kunnen aanschaffen en nu om meer kinderalimentatie is gaan eisen. Komt ook rechtzaak. Ik heb dus, nu nog steeds, Merel naast mij liggen. In het begin heb ik ook weinig tot niet geslapen, ook omdat ik vrij rot op de bank heb gelegen. Had door keizersnede en te opgezette enkels, polsen etc door de zwangerschap en medicatie dat ik niet de trap op kon komen. Het geheel heeft moeten landen. Van de week voelde ik mij eindelijk na 12 weken volledig moeder. Maar dat gevoel, dat vertrouwen in mezelf moest groeien. Het was er wel, maar het moest gewoon naar boven komen drijven. Ik voel mij er niet schuldig om, maar begrijp wel dat je het niet had willen missen. Je mist een stukje. Echter je mist het niet daadwerkelijk, onbewust ben je er geweest. Wat mij bij de vroege miskraam heeft geholpen, was het verhaal van de Bron. Ken je het? Dat sommige bliepjes, kindjes te vroeg van ons gaan, maar dat ze zich alleen maar gewild, geborgen en geliefd willen voelen. Dat dat al genoeg voor ze is. En dat ze daarna weer terugkeren naar de Bron. En iedereen die heeft een taak/opdracht, soms duidelijk en soms niet zo duidelijk. Als die taak/opdracht gedaan is, dan is het tijd om te gaan. Wat voor een ander soms als bewustwording kan zijn. Zo is mijn broertje op 26 jarige leeftijd 13 jaar geleden plots overleden. Onze Merel is op zijn 40ste geboortedag geboren.

Ook hier slechts deels herkenbaar door een miskraam. Heb het gevoel dat ik mezelf zo beschermd heb tegen de mogelijkheid dat het weer misgaat, dat is nog niet alle gevoelens naar mijn zoon kan toelaten (hij is 9 weken). Tijdens de zwangerschap, zelfs redelijk aan het einde, kon ik zelfs vergeten dat ik zwanger was en de eerste weken dat hij geboren was had ik s nachts regelmatig, Huh, wat is dat voor geluid, oh ja, we hebben een kind. Enige keer dat ik diepe gevoelens had was exact een jaar na de miskraam, had me ingesteld op een moeilijke dag op de uitgerekende datum (tijdens de zwangerschap), maar toen niets. Maar toen het een jaar later was heb ik zitten huilen terwijl ik mijn zoontje knuffelde omdat ik hem niet had willen missen

Begrijp je perfect zoontje van 2.5j 17.09.2019 verloren. Nu een zoontje van 12weken 😔

Begrijp je gevoel. De angst tijdens de zwangerschap om hem kwijt te raken haalt het niet bij de angst om hem kwijt te raken nadat hij geboren was. Wij hebben zoveel meegemaakt dat het zo ongelofelijk is dat hij er is. 2010 begonnen om te proberen. 2012 miskraam. 2018 miskraam 2018 buitenbaarmoederlijke zwangerschap waarbij ze niet wisten wat er mis was waardoor ik heel kritiek lag en met ambulance en politie begeleiding naar het ziekenhuis ben gebracht. 2019 miskraam. 2019 hartje klopte, week later bloed verlies, hartje klopt en toch dezelfde nacht kwam de miskraam op gang. 2020 onverwachts zwanger, niet actief mee bezig. Heel ziek geweest en de bevalling was hel maar het zo waard! Alleen als hij er is... wat als hij me afgenomen word... die angst! Niet normaal zo intens. Nu is hij 3 maanden en de angst word iets minder gelukkig. Maar 100% weg zal dat nooit gaan

Huh waar haal je dat uit? Haar pasgeboren zoontje van 12 weekjes leeft nog.

Dat zegt ze toch ook! Nu een zoon van 12 weken...

Wat heftig zeg :( misschien helpt het om een emotie boekje te maken. Dit wordt vaak geadviseerd ik het ziekenhuis bij heftige gebeurtenissen. Als je je gevoel opschrijft kan je het vaak een plekje geven

Zeker herkenbaar! 5 jaar terug een miskraam gehad met 6 weken. Dat was op zich niet zo heel erg heftig. Ik was snel zwanger geraakt en ging er dus vanuit dat dit snel weer zou lukken.. Alleen dit was niet zo. Het heeft 5 jaar geduurd voordat ik weer zwanger werd.. Nu huil ik heel wat af. Omdat ik gelukkig ben, trots ben of bang ben.. Ik heb gelukkig wel meteen een gelukzalig gevoel gehad en een bizar grote liefde.. Maar ik vind het erg moeilijk om weer te gaan werken over 2 weken en dat ik haar dan bij iemand achter gaan laten. Dalijk mis ik iets of overkomt haar iets.. Ik heb ook de eerste weken he erg het gevoel gehad dat ik droomde en ik ieder moment kinderloos wakker kon worden... Als ze nu in haar bedje slaapt overdag ('s nachts ligt ze in de co sleeper) dan loop ik met regelmaat binnen om te kijken of ze nog leeft..... Ik denk vooral dat je niet te streng voor jezelf moet zijn. Iedereen verwerkt verdriet op een andere manier. De angst om weer een kindje te verliezen is niet vreemd. En de gedachtes en gevoelens die je hebt beschermen jou voor weer zo'n verdriet door te moeten maken. Blijf erover praten. Het komt goed en wordt steeds beter

Oh mijn god dit wil ik zelfs niet gedroomd hebben 2,5j je kind in je armen mogen sluiten en dan toch moeten afgeven wat is er gebeurd als ik vragen mag

😔

Hee, Heel erg herkenbaar. Helaas. Mijn oudste zoontje is in juni 2019 overleden tijdens de geboorte met 34.5 weken. In november is z'n broertje geboren met 35.2 weken omdat ik oprecht gek werd dat hij in m'n buik zat. De termijn van z'n broer was verstreken en ik was zó bang dat hij zou overlijden. De kans daarop was nihil want ik werd goed in de gaten te houden en alles zag er goed uit. Maar ik trok het echt niet meer. Na z'n geboorte kwam ik in zo'n rollercoaster o.a. door een ziekenhuisopname door de vroeggeboorte dat ik helemaal nergens bij stil heb gestaan. Ik was geneens echt blij.. Om eerlijk te zijn kan ik pas sinds een week of twee genieten en blij zijn. Alles is wat rustiger en het vertrouwen dat hij blijft ademen is groter. Maar ik check vaak, heb een babyfoon met camera en laat hem amper alleen. Angst blijft. De grootste angst is dat iemand komt en hem weg neemt. Daar ben ik constant bang voor. Ik denk dat dat komt omdat ik z'n broer vier dagen thuis heb mogen hebben voordat hij gecremeerd werd. Die dag het huis verlaten, uiteindelijk hem in het crematorium achter laten, is het aller moeilijkste dat ik ooit gedaan heb. Dat was het echte afscheid en dat wil ik never nooit meer hoeven doen. Dát is m'n grootste angst, dat hij weg gaat. Hoe gek ook, die angst is groter dan dat hem iets overkomt... Dus ja ik herken je verhaal en hopelijk voel je iets van herkenning door mijn verhaal. Maar in mijn ogen is het te vroeg om je advies te kunnen geven. Ik zou niet weten hoe de angst minder wordt en echt ik moet er niet aan denken dat ik hem straks bij de opvang achter moet laten... Misschien dat je bij lotgenoten iets van tips of adviezen kunt vragen? Je hebt stichting OOK (ouders van overleden kinderen) of Lieve Engeltjes. Liefs ❤️

Geen ervaring maar wil je sterkte wensen. Wij hebben een moeilijke start gehad, ook schuld gevoelens hier per definitie. Dus daarin kan ik je de handschudden ik laat me maar vertellen dat het tijd kost en in heb therapie

Wat heftig om mee te maken. Je verhaal te horen, doe je er mss goed aan om psychologische hulp te vragen om je te helpen met de angsten die je heel terecht hebt. Ik weet niet precies wat er valt onder regenboog mama, maar ik heb ondertussen 4 kindjes vroeg in de zwangerschap verloren. Nu heb ik wel twee gezonde kinderen op de wereld gezet. De gedachte aan de kindjes die het niet gered hebben blijven me altijd bij en wens nog steeds dat het anders was. Vooral bij de zwangerschap van m'n dochtertje (nu 3 maanden) had ik veel moeite met binding voelen. Ik had last van bloedingen, dreigende vroeggeboorte etc, waardoor ik elke keer het gevoel kreeg dat het niet goed zou komen. Nu ze geboren is, hebben die angsten plaats gemaakt voor een grote roze wolk. Ik praat over wat ik heb meegemaakt en dat heeft ervoor gezorgd dat de verliezen een plekje hebben gekregen. Gezien ik in het verleden bij een psycholoog heb gelopen volg ik nu weer het stappenplan om mezelf geestelijk gezond te houden. Ik zie het gewoon als een personal training die ik heb gehad en ik heb daar nog steeds veel baat bij.

Jeetje, indrukwekkend verhaal ook van je broertje. Ken de Bron inderdaad☺️ zelf kan ik me daar in mijn situatie niet echt in inleven, aangezien het een defect in mijn lijf is waardoor hij te vroeg is geboren. Hij was kerngezond. Maar snap de gedachte van de Bron wel☺️ Jij ook heel veel sterkte met alles!

Bizar hoe gevoelens werken he.. die tranen zijn dan best fijn, dan voelt het heel oprecht!

Wat heftig.. heel veel sterkte💙🍀

Wat een geschiedenis hebben jullie meegemaakt.. ontzettend heftig en verdrietig, maar zo fijn dat jullie nu ook een gezonde kleine in handen hebben! Bedankt voor het delen van je verhaal.. en de herkenning:)

Dat is een goed advies, vanaf de geboorte van onze eerste zoon houd ik een soort dagboek bij, ook van mijn zwangerschap en het gevoel nu. Ook om later terug te lezen:)