7 Reacties

één jaar geleden

Ja hier ook, hij speelt ook niet echt, haalt alles uit loopt ermee rond, stopt ALLESSSS in zijn mond en dat is het 😅

één jaar geleden

Bij de oudste moesten we er altijd naast zitten. Hoefden niets te doen, maar wel in haar nabijheid op de grond zitten. Nu totaal omgekeerd. Ze kan zich uuuuren alleen vermaken. Ze zoekt je zelf steeds op als ze hulp nodig heeft, aandacht, liefde of eten/drinken. Niet echt tips dus, maar wel gedeeltelijke herkenning 😉

één jaar geleden

Hier hetzelfde. Met name tijdens het koken. Een blok aan mijn been. Daarom hebben we de leertoren aangeschaft. Hier kan ze met gemak op staan. Ze speelt dan tijdens het koken aan het aanrecht en proeft intussen van al het eten. Een aanwinst.

één jaar geleden

Ja die wil ik ook halen, waar heb je de uwe gehaald

één jaar geleden

Reactie op JessicaB1983

Ja die wil ik ook halen, waar heb je de uwe gehaald
Als ik me niet vergis, heb ik um hier vandaan https://www.kidsdeco.nl/learning-tower-step-up-naturel-ette-tete/

één jaar geleden

Mijn dochter heeft er momenteel ook wat moeite mee. Wij wisselen speelgoed af, iedere week ander speelgoed op het speelkleed. De ene keer duplo, dan Vtech en dan houtenspeelgoed. Tevens hebben we een kast van ikea met bakken. Een met knuffels, een met "herrie" speelgoed, een met plastic speelgoed enz. Als ze nu komt kleven trek ik er een bak uit. Vaak vind ze dat interessant genoeg om weet even zelf te spelen. Ene keer langer dan de andere keer.

één jaar geleden

Hier ook heel herkenbaar! Ze speelde altijd zo lekker zelf maar sinds de vorige sprong heeft ze denk ik wat meer last van verlatingsangst en lukt dat vaker niet dan wel. Zodra ze in de gaten heeft dat ze alleen aan het spelen is komt de direct naar me toe gekropen en wil ze knuffelen. Als ik erbij zit wil ze wel (zelf) spelen en mag ik eigenlijk niet weg. Ik vind het best schattig maaaaar ook soms best een beetje vervelend want ik kan daardoor echt niets. Dus volledige herkenning hiero maar niet echt tips haha. Iemand anders toevallig wel? En laten jullie de wel eens gewoon huilen ipv op die momenten aandacht te geven?