Boos op je baby

Je bent echt niet de enige die dat heeft heb er zelf ook soms last van maar boos worden helpt niet want ze snappen het toch niet en het geeft jezelf alleen maar een schuld gevoel

Pfff, ja zo.. ik heb dit ook af en toe.. zeker als je de hele dag er al mee bezig bent en je zelf moe bent of iets wilt doen. Ik ben een alleenstaande moeder dus soms word het wel eens zwaar. Gewoon gelijk daarna heel veel knuffelen en liefde geven, dan is het niet zo erg als het af en toe gebeurt. Houd in mind dat je baby er zelf niks aan kan doen aangezien dit hun enige communicatie is! Dat helpt mij vaak!

Dit is gewoon een gevoel van onmacht. Maar hoe moeilijk ook probeer dat niet te laten merken aan je baby ze voelen alles aan. Wellicht dat ze daarom misschien moeilijk slaapt?

Nee, het helpt echt niet en vooral niet omdat ze er niks van snappen en alleen nog maar meer overstuur zijn. Het meest vervelende vind ik dat mijzelf zo ook echt niet ken. Was altijd de rust zelfe wel, maar nu helaas soms even net wat anders

Ow joh, voor jou dan helemaal wel pittig daarin denk ik. Ik ben nu voor het eerst de avonden alleen en dat vind ik nu al heftig. Kan mij helemaal voorstellen als je alleen bent, dat het je soms ook wel teveel wordt.

Dat lijkt me echt pittig af en toe om er alleen voor te staan, zeker op zulke momenten. Maar zo te horen doe je het heel goed. Supermama 💪🏻

Jaaaa maar komt helemaal goed johh!♥️

Yes, en ik merk dat na 4 maanden de hormonen/adrenaline geminderd zijn dus dat mijn vermoeidheid vaak de overhand neemt. Ik ben al heel blij dat ons zoontje snachts eigenlijk best goed slaapt (mits nog 1 of 2 voedingen) Sonds een paar dagen is overdag slapen echt een giga strijd met veel en hard huilen. En de ene moment kan ik daartegen en de andere niet…En bij die laatste is het echt momguilt a volonté 30 seconden later. 🤷🏻‍♀️

I feel you!

Nee ik ervaar dat niet, maar lijkt mij idd vervelend als je dat wel ervaart want dat wil je uiteraard niet. Ik probeer zo goed mogelijk voor mijzelf te zorgen, genoeg voeding, rusten wanneer kan, eerder naar bed etc zodat ik de huilbui, niet in slaap komen etc van mijn kindje aan kan.

Ik voel met jullie mee! Ik heb dat ook. Mijn partner werkt ontzettend veel dus alle zorg komt echt op mij aan. En als hij thuis komt dan slaapt hij. Maar ik merk dat ik sinds een paar dagen ook heeel onrustig word wanneer mijn dochtertje tegen haar slaap begint te vechten. En geloof me die krijst alles bij elkaar en ze is dan echt heel hysterisch aan het krijsen. Alsof ik haar iets aandoe. Soms is het met 5min over maar afgelopen was het wel een half uur. Ik voel me dan zo machteloos maar word dan ook zo geïrriteerd en boos op haar. En als ze dan eenmaal stil is dan voel ik me zo schuldig en ben ik zo verdrietig. Maar ergens voel ik me dan ook zo slecht want dan denk ik, hoe kan het nu zo zijn dat ik mijn eigen kind bijna niet stil krijg? Ze kan er niets aan doen natuurlijk dat ze zo huilt. Maar toch kan het soms behoorlijk frustrerend zijn. En als ze dan wakker wordt en er komt een lach op haar gezicht dan breek ik want dan voel ik me nog eens zo schuldig.

Hier hetzelfde. Ik voel echt 100% met je mee.

Hi daar, ik wil je bedanken voor je topic. Het is niet niets om hierover te praten. Je bent zeker niet de enige en ik herken mezelf zeker in jou verhaal en van andere dames die al gereageerd hebben. Het is niet makkelijk vooral niet als je alleenstaande bent. Ik ga er zelf ook doorheen. De nachten en vroege ochtenduren kunnen heel zwaar zijn en moet ik vaak los laten van mezelf. Me ongeduldigheid, irritaties en frustraties. Het is niet makkelijk maar wat mij helpt is om even uit de situatie te stappen. Ik ga meestal naar de badkamer en neem even een moment voor mezelf om tot mezelf te komen (de lieve mama die hij overdag meemaakt) zodat ik niet verder reageer uit mijn ongeduldigheid of frustratie want dat helpt niet. Hij weet nog niet hoe hij zich anders kan uiten dan te huilen. Dus daarom heb ik toch steeds veel meer geduld dan ik dacht te hebben.

I feel you too! Niet per se boos, maar wel irritatie of onmacht. Het is zooooo hard werken en je krijgt er zoveel voor terug maar het kan ook zo frustrerend zijn! Ook dat rustig blijven is heel hard werken hè! Ik kon altijd al erg in m’n emotie reageren maar daar werk ik heel hard aan om dat anders te doen. Ben er zelfs een psycholoog / coach voor aan het zien. Zij zegt dat als je net moeder bent je weer terug gaat naar je eigen kindzijn. Wat je toen voelde komt weer naar boven en dat merk ik heel hard. Me daar bewust van zijn helpt. Mindfulness helpt mij ook om in het moment te blijven en niet te gaan doemdenken - kijk maar eens op YouTube naar ‘3 minuten mindfulness’ oefeningen. Ik doe dit een paar keer per dag, bijvoorbeeld als mn zoontje net slaapt of als ik op de wc zit 🤭 Ik sluit altijd af met de vraag “wat heb IK nu nodig”, omdat je zoals hierboven ook wordt gezegd goed voor jezelf moet zorgen. Vaak komt er iets kleins uit die vraag, zoals ‘sokken aandoen’, ‘wat drinken’ of ‘tandenpoetsen’ 🤣 maar soms ook dat ik hulp moet vragen of m’n moeder bel. Uiteindelijk is alles een fase en zal het zelfs ook nog wel weer erger worden met tijden. ik wil je heel veel sterkte en liefde wensen, ook de andere moeders hier 😘

Ik heb dit ook een aantal keer gehad en dan precies wat je zegt, als hij slaapt kan ik echt huilen uit schuldgevoel. Wat ik nu probeer te doen is het gewoon hardop te benoemen dat ik moe ben en het even heel moeilijk vind en niet weet wat ik moet doen. En als het echt even teveel wordt dan leg ik hem even paar minuutjes veilig in zn bedje ga ik even op de wc zitten zodat ik even niks hoor en dan kan ik het weer aan. Ben ook heel dankbaar dat je het bespreekbaar maakt want heb hee lang gedacht dat ik de enige was. Ik hou echt van mn zoontje en er is niks wat ik niet voor hem zou doen, maar soms is het echt even heel zwaar en niet heel leuk.

Precies dit, als je goed voor jezelf zorgt kan je ook beter voor een ander zorgen. Ik ervaar het ook niet.

Ik denk niet dat dit persee iets te maken heeft met niet goed voor jezelf zorgen. Mij dochtertje slaapt al sinds haar eerste week de nachten door. Ze is nu 14w en de slaapt van 20:00u dan maak ik haar om 00:00u wakker voor haar laatste voeding en vervolgens slaapt mw weer heerlijk verder tot 8:00/9:00 . Dus bij mij aan slaap geen gebrek. Ik denk dat iedereen het moederschap anders ervaart en dat de een misschien wel tegen het krijsen en verzetten van slapen of wat dan ook kan en de ander daar meer moeite mee heeft. Ik heb er bijv ook veel moeite mee om haar bij iemand achter te laten. Ik ben het liefst zelf 24/7 met haar bezig. Dat is ook de een voor de ander. Ik ben blij dat we toch allemaal kunnen uitspreken dat we er soms ook even doorheen zitten en hier ons hart even kunnen luchten en bovenal. Dat we niet de enige zijn die met deze gevoelens rondlopen. En ieder kindje is anders.

Dit inderdaad, zo herkenbaar!!

Echt hè. Als sinds de 2e week heb ik hulp, aangezien ik door een pittige bevalling en heel erg ziek zijn, zelf bijna in een depressie belandde. Erg fijn om hier soms over te praten hoe het voelt en wat het doet.

Ahh wat lief. Ik denk dat er soms meerdere mensen met dingen worstelen, maar het erkennen en zeggen kan lastig zijn. Ik voel mij dan ook meteen slecht ofzo dat ik erken dat ik er last van heb. Want het hoort niet. Maar ben wel blij dat er meerdere hier toch mee worstelen en tips te lezen hoe anderen ermee omgaan