Dikke nekplooi, vocht onder de huid

Met 11 weken naar de verloskundige. Had in de ochtend wat bloed verlies, dus echt gerustgesteld waren we niet. Direct zagen we het hartje kloppen, mega opgelucht. De verloskundige zei dat ze toch inwendig wil kijken want ze kon geen goeie meeting doen. Eerst dachten we dat het er mooi uitzag, totdat ze zei dat ze ons toch ging doorsturen naar het ziekenhuis…. Een forse nekplooi vanaf het hoofd tot aan de billen…dat was niet goed. Onze wereld stopte met draaien……het zou toch niet? Kans op syndroom van down werd benoemd of een andere afwijking. Met dit verdrietige nieuws gingen we naar huis. De volgende dag werd ik wakker met stromend bloed langs mijn benen. Met spoed naar het ziekenhuis. Mogelijk dat er een miskraam in gang was. De gynaecoloog constateerde dat er inderdaad een verdikte nekplooi was, vocht onder de huid over het hele lichaam en ze zag ook geen neusbotje. Ze gaf het weinig kans dat we een gezond kindje zouden krijgen. Samen hierover gepraat en tot de vreselijke beslissing gekomen om de zwangerschap te beëindigen als de miskraam niet zou doorzetten. Zoiets verzin je niet…. De avond doorgebracht in het ziekenhuis, kapot van de emoties…. Intens verdrietig. De miskraam zetten niet door, dus wachten we in spanning op de gynaecoloog om de zwangerschap af te breken. In de tussentijd kregen we vanuit het ziekenhuis alle steun en informatie omtrent het verlies of afbreken van een zwangerschap. We hadden crematorium gebeld voor afspraak en een urn uitgezocht. Dichtbijststaande familie en vrienden ingelicht van wat er komen ging. Zelfs onze kleine een naam gegeven en een sterrenknuffel gehaald voor onze dochter om het uit te leggen wat er gebeurd was met haar broertje of zusje…. We hadden er vrede mee….. Eindelijk na lang wachten kwam er een tweede gynaecoloog langs. Deze vloog met haar verhaal over wat ze zag volledig over ons heen. Ze zag geen medisch indicatie om de zwangerschap af te breken…maar als wij dat wilde dan kon dat wel. Dat was dan onze keuze…. SORRY?????? In mijn hoofd ontplofte ik. Hoe bedoel je?????? Wij zaten helemaal in de afscheid fase en nu blijkt er dat er een kans is??? Ik noem het een mindfuck. Zachtuitgedrukt, ik werd boos. Waarom was dit niet naar ons gecommuniceerd VOOR we de keuze maakte??? VOOR we gingen slapen met als beeld dat we ons kleintje gingen verliezen??? Afijn, excuses zijn gemaakt. We wachten nu de nipttest af en er word sowieso een vlokkentest gedaan. Wij zitten weer in de afwacht fase in een emotionele rollercoaster…dit wens je niemand toe. De onzekerheid of het goed gaat komen of dat we alsnog afscheid moeten nemen van ons kleintje… We houden hoop….maar het is echt niet meer genieten van de zwangerschap zoals ik dat hiervoor deed. Je houdt van je kleintje…. Maar elke dag is onzeker of je je kleintje behoudt en straks zal zien opgroeien of niet. Iemand dit ook ooit meegemaakt? Je leest genoeg verhalen, maar ik weet zelf ook wel dat de verhalen zonder happy ending(beginning) er meer zijn