Gewetensvraag

Nou zit het zo: mijn zoontje heeft het de laatste tijd moeilijk op de opvang met brengen en zoals de leidsters zelf aangeven, in de ochtend tot aan z’n slaapje. Hij is 18 maanden, dwars en gefrustreerd op vooral spontane tijden, graag bij mij willen zijn, etc. (Hij is trouwens ook ontzettend leuk, maar dat even terzijde) Vandaag ging ik ‘m weer halen en vroeg hoe het ging. ‘Nouuu, hij bleef erg hangen in het huilen vanmorgen.’ Erg huilerig, verdrietig, weet ik veel wat er was (sorry, ben zelf een beetje gefrustreerd 😂), waarop ik zeg van ‘als het helpt, mag je ook z’n speen geven?’ Nee. Nee daar gaan ze niet aan beginnen. Want dan wilt hij straks de hele dag zijn speen. Ik werk zelf in de kinderopvang, waaronder 17 jaar bij baby’s en dreumesen, en als een kindje verdrietig was en een troostmiddel had om zowel zichzelf rustig te houden en de sfeer in de groep te behouden dan deden we dat. Ook in overleg met ouders uiteraard, ik vind een transparante communicatie heel fijn. Nu wordt er gezegd: nee. Ik heb als ouder geen keuze en moet aanhoren dat hij in de ochtend verdrietig is geweest en omdat zij vinden dat hij geen speen mag moet ik dat goedkeuren. Ik weet de consequenties van een speen, slecht voor het gebit, spraak, etc. Daar maak ik me bij hem niet druk om want praten doet hij genoeg. En dat van de tanden is een risico voor een beugel later. Dus ik zoek niet naar dit soort antwoorden, maar ik ben meer benieuwd hoe jullie daar in zouden staan als jullie mij waren? Ik heb evt een idee om zijn knuffeldoekje (daar zit zijn speen aan vast) zonder speen extra mee te geven, zodat hij die kan krijgen als hij het nodig heeft. Zodat hij rustig aan de labeltjes van het doekje kan friemelen en misschien zo beter de ochtend door komt. Nou tot zover dit lange bericht 😂