Op zich mogen we niet elke nacht meer klagen qua nachtrust, het gaat met ups en downs, maar dat hoort er bij.
Vannacht was weer andere koek. Hij werd wakker en mijn vriend krijgt hem niet stil dus ik ben er bij gaan zitten. Op schoot genomen, geknuffeld en gekust, gezegd dat ik van ‘m
hou en dat hij veilig is.
Terwijl hij bijna in slaap viel wilde ik hem in z’n eigen bedje neerleggen. Geen succes, huilen, krijsen, je kent het wel.
Ik ben nog steeds heel rustig gebleven. Ook al was ik doodop. Uiteindelijk gaf hij aan dat hij trek had en dus maar een broodje pindakaas gegeven en wat te drinken. Terugleggen op bed daarna was niet geslaagd, want hij bleef huilen. Mijn vriend is vervolgens met hem naar beneden gegaan. Hem laten rennen en druk doen, schijnbaar zat hij nog hoog in z’n energie door die boterham met pindakaas, maar dat terzijde… 😅
Ik heb ‘m uiteindelijk naar boven meegenomen in ons bed, want ik stortte in en ik hoorde hem beneden rennen.
Nu komt het: dat instort-moment… het breekt mij emotioneel dan zo op dat ik toch geïrriteerd doe naar hem toe. Ik weet, het heeft geen zin, maar het is alsof mijn brein en mijn gevoel compleet van elkaar gescheiden zijn. Ik ben gewoon vrij vandaag geweest, dus wat is mijn hele probleem? Man man man, dan voel ik me weer een ontzettend slechte moeder dat ik dan zo geïrriteerd doe tegen een kind van 2. Nu duurde het in totaal 3 uur tot hij in slaap viel (tot 3 uur in de nacht) en weer mega vrolijk wakker werd om 6:00u 😒 3 uur daarvoor had ik een mega schuldgevoel en toch voel ik dan weer die enorme vermoeidheid + irritatie en begin ik weer te mopperen en te doen.
Ik ben soms zo’n enorme jojo (en klojo) daarin. Wie heeft tips om mijn emoties hierin te regulieren? Maken jullie dit ook mee?
Als ik tegen mijn zoontje zeg dat hij veilig is en ik vervolgens zo bozig doe, dan kan ik mij voorstellen dat mijn woorden bijna niets betekenden op dat moment.