Hoe wild is jullie kind?

Yep! Herkenbaar :( je overdrijft zeker niet! Kindjes hebben nu eenmaal heel veel energie die ze tijdens de dag kwijt moeten..

Ik heb hier ook wel een wild kind en dat gaat mis als ie daarnaast ook moe is. Ik ben de relaxte ouder, mijn man is sneller bezorgd. Die kleine valt of struikelt soms wel over dingen. Ik zeg: "niets aan de hand, opstaan, kusje erop" en dat vind ie prima. Soms even iets langer troosten, maar vaak makkelijk af te leiden met bijvoorbeeld drinken. Dan weet ik dat alles goed is. Mijn man sprint ernaartoe en tilt hem op en bekijkt hem van top tot teen. Nu moet ik zeggen dat ik zelf doktersassistente ben, dus ik weet bij welke (soort) val ik me wel zorgen moet maken. Hij valt; zolang ie niet buiten bewustzijn is (geweest), niet moet braken, niet van grote hoogte valt, geen wondjes heeft.. vind ik het goed. Ja, hij krijgt blauwe plekken, maar een lol dat ie heeft.

Heel herkenbaar mijn zoon is ook zo nergens bang voor sleept zijn stoeltje overal mee naar toe om ergens bij te kunnen of te klimmen en vallen daar kijk ik niet eens meer vanop🙈 allemaal blauwe plekken op zijn beentjes van het stoten of vallen. Had met zijn verjaardag een blauwoog omdat hij tijdens het rennen tegen zijn hobbelpaard viel 🙈. Maar ik herken dit ook van mij zelf toen ik jong was hoe vaak mijn ouders niet naar het ziekenhuis moesten met mij omdat ik in bomen klom en er uit viel het is een wonder maar heb nog nooit wat gebroken

Ja, dat klopt. Ik doe een opleiding medische biologie. Hierom word ik alleen maar paniekerig! Maar omdat ik niet thuis was op de dag van de val bijvoorbeeld zei ik tegen mijn partner toen hij haar op haalde. " Ik moet die wond zien, want ze was eerder gevallen buiten op een tegel trap". Ik heb toen met mijn partner een discussie gehad dat ze gehecht moest worden. Hij zei van niet en ik zei van wel. Uiteindelijk had ik gelijk! Plus na het ongeval had ze overgegeven bij mijn schoonouders. Dus dan ga ik vragen, meedere keren? Hoeveel? Het was niet diep toen ik keek en hoefde niet gehecht te worden. Het is gewoon lastig, want andere beoordelen over jouw kind of het goed is of niet. Nu hebben mijn schoonouders wel de ervaring! Maar volledig vertrouwen durf ik niet te geven aan een ander. Maar wat lief dat jouw man dat doet mijn partner kijkt rustig aan en ik ben jouw man, ren en roep wat is er aan de hand!!!

Gelukkig maar! Ik begon al te denken dat ik een moeder ga worden die overal paniekerig over word!

Hier ook een 2-jarige wildebras! Klimt, rent, onderzoekt, neemt risico's, valt òf heeft een succeservaring. Half jaar geleden klom hij op de opvang op een speelkeukentje en, je raadt het al, viel eraf met zijn voorhoofd op de rand van de tafel.. boy o boy. Met hechtlijm en hechtpleisters weer 'in elkaar gezet.' Eerste echte 'oorlogswond.' Ik merk dat ik een rustig type ben en mijn man ook. Ik heb niet snel paniek of schrik (mijn moeder daarentegen wel, hihi). Denk wel echt dat het er bij de meeste kinderen bijhoort. Risico's inschatten kunnen ze gewoonweg breintechnisch nog niet. Wat wel helpt is letterlijk zeggen wat je wilt, dus niet: "pas op!" Of "doe voorzichtig!" Maar: "kijk goed waar je je voeten neerzet." "Vasthouden met twee handen."

Ja mijn zoontje is enorm wild. Iedereen die hem meemaakt zegt dit ook en vind hem enorm ‘druk’ en ‘wild’. Mijn man was vroeger net zo dus denk genen. Ik vind hem zelf soms best heftig, zo een tornado in huis en continu hyper alert zijn (zeker nu hoogzwanger 😅). Hij stoot zich geregeld, valt en doet zich pijn. Uiteindelijk zal hij er van leren en op de opvang kunnen ze hem ook niet zó goed in de gaten houden continu denk ik dan maar, en daar gaat het ook goed. (Wel de niet zo stiekeme hoop dat mijn 2e kind iets rustiger is, net zoals ik zelf vroeger wad 😅)