Peuterpuberteit

Ik heb geen idee hoe mijn zoontje het op die leeftijd gaat doen maar mijn dochtertje valt mij alles mee, ze heeft heus wel eens driftbuien maar over het algemeen (daarmee bedoel ik niks verkeerd he want elk kindje is gewoon anders) Wat ik doe als ze een driftbui heeft is ik pak haar vast, ik ga op de grond zitten en hou haar stevig tegen mij aan accepteert ze niet meteen en roept vaak ook nog laat los, ik zeg niks anders dan "nee mama laat je niet los daarvoor hou ik teveel van je" Dan bedaard ze veelal wel en dsn is ze ook weer tot rede vatbaar om te kunnen praten

Fijn dat je dat kunt. Hier is ze wel wat temperamentvoller en wilt ze echt even niet dat ik haar vasthoud helaas.

Nee de mijne ook niet maar op de 1 of andere manier helpt het haar op den duur wel

Ik houd hem niet vast als hij zegt dat hij dat niet wil (vanuit de gedachte: als iemand tegen hem zegt dat hij/zij niet aangeraakt wil worden, dan leer ik hem dat dat dan dus ook echt niet mag. Maar dat geldt dan dus omgekeerd ook als hij dat zelf zegt :)). Ik ga over zo min mogelijk de strijd aan, alleen eventueel dingen die er echt toe doen. Dat scheelt een hele hoop strijd. En als er wel een keer echt iets moet en het resulteert in een driftbui dan laat ik hem uitrazen en dan komt hij vanzelf naar me toe voor een knuffel als hij het kwijt is.

Uiteraard is hem wegtrekken voor een rijdende auto enzo een uitzondering, dat doe ik uiteraard wel, ook als hij het niet wil 🤪

Ik snap je punt maar ik weiger mijn kind zichzelf pijn te laten doen ;) dus ik neem haar heel bewust wel vast

Hier doet ze zichzelf niet pijn. Maar het blijft lastig want ook ik zit in die tweestrijd met ik wil haar helpen maar ook.haar grens accepteren als ze ff niet wilt. Ik zelf wil juist graag worden vaatgehouden als kk verdrietig ben maar ken er ook genoeg die daar juist een hekel aan hebben. Maar ben gwn zoekende hoe ik haar beter erdoorheen kan helpen. Want doet mij ook pijn haar zo te zien :(

Sorry ging iets mis en toen was mijn reactie weg, maar ik heb hem soort van opnieuw geplaatst met dezelfde strekking. En dus ook met de toevoeging dat ik hem uiteraard wel weg trek voor een rijdende auto. Zichzelf pijn doen ligt er een beetje aan - als het heel erg is miss wel. Maar bij een ‘gewone’ driftbui waarbij hij een keer ergens tegen slaat of schopt (wat ook pijn doet) laat ik hem wel gaan als hij aangeeft niet aangeraakt te willen worden. Zowel vanwege wat ik eerder zei, maar ook wel omdat ik wil dat hij zijn frustratie kwijt kan én zodat hij leert dat dat pijn doet. Inmiddels kiest hij daarom meestal een kussen om te slaan ;). Dat komt overigens misschien 1 keer per maand voor. Geen oordeel overigens hoor! Hoop dat het niet zo overkwam.

Joe hier ook een zoontje midden in de peuterpuberteit én een 12 weken oude baby die veel aandacht vraagt. Wij hebben er vaak voor het ontbijt al een driftbui opzitten. Hij huilt ook heel veel, als ik dan vraag waarom zegt hij : ik weet het niet. Hij drijft me soms tot waanzin, laatst wilde hij echt niet mee naar de tandarts. Uiteindelijk heb ik de tandarts maar gebeld dat het niet lukte om hem mee te krijgen, alle begrip van de assistente en ik me maar druk maken :) Die situatie heeft mijn ogen wel geopend. Ik ben vooral degene die mee moet buigen, hij is nog te jong om te snappen dat die driftbui niet uit komt omdat ik naar werk moet etc. Het komt zoals het komt en ik probeer daar in het moment zo goed mogelijk mee om te gaan. Wil hij niet eten? Dan eet hij niet. Krijgt hij dan dat koekje waar hij om zeurt? Nee zeker niet. Choose your battles inderdaad. Ik loop soms even naar de wc om zelf af te koelen (mijn zoontje doet zichzelf niet pijn) maar bied hem altijd mijn nabijheid aan. Vaak zonder woorden. Want die eindeloze discussies werken niet met een 3 jarige. Ze doen dit niet omdat ze dit zelf zo tof vinden, dat probeer ik ook te onthouden. Pittig is het zeker... Succes!

Nee hoor vatte het ook niet zo op de berichten liepen beetje door elkaar dus was meer algemene reactie op jou als patricia. Ik snap beide kanten en zit er eigenlijk tussenin als ze het toelaat dan ben ik er zeker voor haar maar als ze uit alle macht probeert niet aangeraakt te worden dan ga ik daar niet ook strijd van maken idd ^^ Ze is gelukkig niet heel fysiek (met momenten) vooral intens huilen zoals echt meiden/ vrouwen dat kunnen ;)

Goed idee om soms maar even uit de situatie te lopen, want haar gedrag kan me soms ook juist triggeren omdat ik haar zooo graag wil helpen maar het niet goed kan doen. En ik ben net als jij wel ook consequent. Ik ga niet afleiden met lekkers of toegeven aan de reden waatom ze zo overstuur is als dat bijv. Een koekje is of iets anders afdwingen. Ik help haar liever door der gevoel heen. Maar de hoeveelheid en de reden waarom soms is gewoon echt pittig. (Kleren aandoen zitten altijd te strak al zijn ze 6 maten groter bewijze van spreken, de autogordel wilt ze niet om, ze wilt niet naar beneden etc. Ze weet dat ze een eigen mening heeft nu en wilt die laten zien en dat snap ik volledig en soms kan het en soms niet. Maar merk gewoon dat mijn lontje wel korter wordt hoe langer dit duurt Het is lastig om altijd maar te snappen waar het vandaan komt en volledig begripvol te zijn.

Hier een drie jarige dame die in periodes echt compleet uit haar dak kan gaan. Dat duurt dan een week of twee, met driftbuien om de gekste dingen, en dan is het weer 'rustig'. We laten haar zoveel mogelijk zelf kiezen, "wil je dit of dat?", vasthouden aan structuur (=herkenbaar>veiligheid), consequent zijn en als ze ontploft blijven we zelf rustig. Ik benoem haar emotie en zeg dat ik er voor haar ben. Voorheen kon ik haar wel stevig knuffelen en ging het over, nu moet ik echt wachten tot ze er zelf aan toe is. In de tussentijd probeer ik mijn eigen emotionele reactie voor mezelf helder te krijgen, dat helpt mij om rustig te blijven en geduld te bewaren. Gelukkig hier wel de luxe dat als één van ons geen geduld meer heeft, de ander kan inspringen. Maar ik moet zeggen: meestal wil ze dan mij, en krijg ik ook de meeste buien over me heen🥴 Geen tips verder: je doet het super en het ís ook gewoon pittig! Volhouden...

Hey! Ik ervaar het op dit moment ook als erg pittig met twee 3 jarige. Het komt echt met periodes, soms heb ik het gevoel ' in controle' te zijn en andere keren lijk ik helemaal opgebrand. Mijn ouders vinden dat ik strenger moet zijn, soms twijfel ik daaraan. ( Zelf ben ik eigenlijk hierin geschoold, dus ik zou wel moeten weten hoe t moet. Maar het is toch anders als je moeder wordt. ) De meeste mensen zeggen dat ik het fantastisch doe en dat het gewoon enorm pittig is. Ik probeer mij vast te houden aan dat ik doe wat ik kan en dat ik ook gewoon nog mag leren. Ik luister nu het luisterboek: How to talk so small children will listen. Dit geeft mij weer motivatie dat ik op de goede weg zit..