Peuterpuberteit

Hallo allemaal, Ik vraag mij af hoe andere ouders dit ervaren? En misschien tips? Ons dochtertje van drie heeft toen ze twee was al een ontzettend pittige fase gehad waarin natuurlijk niks goed was. Dat is een tijdje weggeweest en nu sinds iets voordat ze drie werd weer in een hele pittige fase beland. Waarin ze woede aanvallen heeft en ontzettend verdrietig wordt met ontzettend intens en lang huilen. Regelmatig helpt het om haar te laten en later te knuffelen en erover proberen te praten. Ze zit ook op de overgang van stoppen met slaapjes. Maar ik merk wel dat mijn energie om overal maar begrip voor te hebben verdwijnt. Ik kan geen dag zonder mininaal 4 woede aanvallen of jankbuien aan gaan. En soms heb ik de tijd om haar der gang te laten gaan en het helemaal goed af te ronden maar die tijd is er ook vaak gwn niet. En dan voel ik me weer ontzettend slecht omdat ik ontplof en dat mama schuld gevoel wordt me ook teveel ik huil regelmatig erover en of wordt te snel boos omdat ik weeeer strijd moet hebben. Het voelt zo eindeloos aan en dat ik het niet goed doe. Ze loopt soms ook gwn over me heen tenminste zo voelt het: niet luisteren, proberen te slaan, schreeuwen etc. Bij ieder ander (ook papa) gaat het veel beter. En ik krijg vaak te horen is een compliment je bent haar veiligste haven, maar ik voel me juist het tegenovergestelde. De boeman, de niet goede moeder etc. Hoe ervaren jullie de peuterpuberteit?