Verhuis en kleine broer - veranderingen voor peuter

Schuldig hoef je je mijn inziens niet te voelen, en misschien heb ik heel makkelijk praten hoor maar het is wat het is toch? Je kan er nu niks aan veranderen het loopt op dit moment zo en jullie doen duidelijk jullie best om ernaar te schikken... dus kan je denk ik niet anders dan er maar in mee te gaan en te zien hoe het loopt, (absoluut niet verkeerd bedoeld he)

Ik weet dat je volledig gelijk hebt, maar toch krijg ik het schuldgevoel en de frustraties erover niet uit mijn hoofd 🙈. Ik hoop maar dat het gewoon allemaal mee valt, meer kan ik niet meer doen 😞

Gaat vast goedkomen 😘

Mijn zoontje heeft in minder dan een jaar 3 kdv’s gezien. (Vanwege verhuizing en het eerste kdv in de nieuwe woonplaats beviel ons niet, dus toen weer naar een andere). Voelde mij ook enorm schuldig dat hij in een krap jaar 3x moest wennen, maar hij deed het uiteindelijk super en paste zich snel aan. We willen allemaal het beste voor ons kind en soms is de situatie helaas niet anders. Kinderen zijn wel heel flexibel merk ik. Zou ze niet alvast kunnen wennen aan het nieuwe bed? En als het echt lastig voor haar is, zou je er altijd nog naast kunnen slapen wellicht met een matras op de grond. Of mijn stiekeme plan voor als de baby is geboren; toch weer een ledikant bij ons op de slaapkamer en met zijn vieren in 1 kamer. Maar weet niet of dit zo’n goed plan is haha

Dat geeft ook alweer wat moed, dankjewel! Intussen is er ook terug wat vage hoop dat we nog voor de bevalling kunnen verhuizen, maar ik durf er niet te hard op rekenen 🙈. Haar nieuwe bed past helaas niet in de kamer die we hier dan zouden leegmaken. Dus dat zal dan nog in haar ledikant moeten. Maar ik ben inderdaad wel van plan er desnoods bij te gaan liggen als het nodig is in de kamer in het nieuwe huis 😊. Ik heb ook even gedacht aan met 4 op een kamer liggen, maar ze weent nog regelmatig en soms ook heel hard ‘s nachts. Zelf slaapt ze dan vaak wel vlot verder, maar ik vrees dat dat niet voor de baby gaat gelden (en helaas geldt dat voor ons ook niet 😂).

Een vriendin van mij is ook verhuisd kort voor de bevalling van haar tweede kindje. Eerst een maand in een tijdelijk appartement en daarna naar hun nieuwe vaste woning, paar weken voor de bevalling. Hun zoontje sliep wel op eigen kamertjes, maar vergelijkbaar met jouw verhaal is wat onrust in het verhuizen en dat hij ook wat jaloers kon zijn bij het vasthouden van andere baby's voor de geboorte van zijn broertje. Het is wel redelijk verlopen allemaal. Mijn no.1 tip is wel; geef je kindje alle ruimte emotioneel gezien, ook om het even niet leuk te vinden. Forceer niks, maar bied troost en warmte als ze het moeilijk heeft. Niet meteen in de paniek raken dat je het anders had moeten doen als het even niet lekker loopt, maar samen wennen aan de nieuwe situatie. Als jullie kindjes dit voelen, komt het goed. Ook negatieve emoties zoals spanning, jaloezie horen erbij. Er zijn kindjes in moeilijkere omstandigheden geboren, maar alles wat ze nodig hebben is hun ouderlijke liefde.

Bedankt! Emoties toelaten en troosten ben ik inderdaad zeker van plan 😁 Vind ik ook zonder speciale omstandigheden al belangrijk 😊

Update: elektricien heeft toch nog een inspanning gedaan 💪. Nu hopen dat we zaterdag kunnen verhuizen 🤗

Update 2: om dan uiteraard vrijdag onverwacht te bevallen 😂. Dus plots thuis gekomen van het ziekenhuis in het nieuwe huis en geen spullen terugvinden 😅😅

Haha was hij erg te vroeg? Van harte gefeliciteerd 🥳

Dankjewel! Op zich niet, met 38+2. Maar mijn dochter is er met 40 weken zowat uitgesleurd na gebroken vliezen zonder natuurlijke weeën en ik had nog niets voortekenen gehad, dus ik dacht even naïef dat ik nog alle tijd had 😂

Gefeliciteerd! Tja die onvoorspelbaarheid hè.. terwijl je het, zeker als je al een kindje hebt, het liefst alles goed voorbereid. Hoe is het nu? Is het meegevallen achteraf?

Haar broer is vooral knuffelen en aaien, af en toe als ze gefrustreerd is wel eens krabben of slaan, maar je merkt dat ze haar best doet, dus ik ben trots op haar 😊. Het slapen is een ramp. Ze ging altijd zelfstandig vrolijk brabbelend slapen en nu is het een uur lang drama en moeten we er bij blijven tot ze slaapt. Ook ‘s nachts moet mijn man er soms gaan bij liggen. Ik vind het erg dat ik dan zelf niet kan gaan, voor als haar broer zich meldt voor een voeding 😞. Dus dat is allemaal nog wel even heel pittig, hopelijk gaat het snel beter! Ik vind het zo zielig voor haar 😞