Zeuren

Ik probeer echt zeurend gedrag een beetje te negeren. Het werkt wel anders als ie moe is. Als hij bijvoorbeeld gedragen wil worden, dan gooi ik m op m'n nek (minder zwaar) en dat wil ie graag weer lopen... Dan heeft ie dus gewoon pech en zit ie op m'n nek. Ik spreek dan af dat ie vanaf n bepaald plekje wel weer mag lopen en daar houd ik me dan ook aan. Daarnaast heeft ie heus al op de trap gezeten voor straf omdat ie baldadig was en met dingen ging gooien. Daarna samen opruimen, een knuffel en alles was weer koek en ei.

Bij die van ons probeerde ik ook te negeren, maar dat werkte hier niet. Dan grijpt papa in die inderdaad duidelijk te maken dat hij niet mag gooien /slaan /spelen met zijn eten. Maar dit doet hij meer bij gedrag dan bij hem van emoties. Dit werkt vaak veel beter om te zorgen dat hij weer inbindt. Daardoor ga ik hier altijd in mee tegenwoordig. Als het gaat om emoties en mijn man zegt dat hij niet moet huilen of niet stoppen met doen alsof hij bang is, grijp ik in met een positieve insteek; ik snap dat je boos bent omdat X, maar dan mag je niet tegen mensen slaan. Sla maar op het kussen. Proberen de emotie te benoemen en een acceptabele uitlaatklep bieden. Mijn man ziet de functie hiervan en steunt mij dan hierin. Zo houden we één front en steunen we elkaar.

Oh ja, ik probeer hem zoveel mogelijk autonomie te geven zodat hij het gevoel heeft het zelf te doen, wat het voor hem al acceptabeler maakt en zijn stemming positiever maakt, tenzij hij te vaak wisselt. Dan kiezen wij op een gegeven moment, accepteren we de driftbui die hierbij komt en wachten we tot hij uitgeput is en weer vatbaar voor reden.

Hier ook een zoon die verschrikkelijk kan zeuren om.. vaak niks belangrijks, zijn zin te krijgen en soms omdat hij gewoon moe of overprikkeld is. Er zitten wel verschillen in de soort zeurtjes wat geluid, toon en lichamelijke uiting betreft. We zijn het beiden de laatste tijd een beetje zat en zeggen we op een rustige toon: niet zeuren, dat vinden we niet leuk, gebruik je woorden, zeg wat je wil. Wat wil je? 7 van de 10keer stopt hij met zeuren en zegt hij wat hij wil (met een klein stemmetje, vind ik ook irritant maar is beter dan zeuren) Dan zeggen wij weer: alsjeblieft. En herhaalt hij: ajebief. En krijgt hij vaak toch zijn zin want hij vraagt geen gekke dingen. Als het toch “nee” blijft en hij weer gaat zeuren leggen we uit dat hij best verdrietig mag zijn maar de situatie niet gaat veranderen en dus zeuren geen zin heeft, en dan ferm: stop met zeuren. Of hij een knuffel/kus wil. Vaak is het dan ook snel klaar 🤷🏼‍♀️. Zo proberen we hem te leren dat hij beter gewoon netjes kan vragen ipv zeuren om iets. Denk dat het zeuren ook echt een beetje bij de leeftijd hoort.

Heeeeel herkenbaar. En die eeeeeeuwige herhaling ook. Mag ik een snoepje, mama jip mag wel een snoepje, neee geen snoepje dan een koekje ? Mag jip fruit mag jip cracker en ga maar door 😂 Hier werkt afleiding vaak. Ik zet m aan t werk laat hem helpen met huishoudelijke klusjes enzo. Soms negeer ik hem ook gewoon vaak gaat ie dan vanzelf wel weer wat anders doen. Wat ook werkt is soms terug te zeuren vind hij heel irritant dan stopt hij wel 😂