Beste vriendin kwijt

Dat doet zeker pijn na zo’n lange vriendschap. Lastig ook dat je het niet kunt vragen waardoor je je af blijft vragen wat er gebeurd is. Sinds ik moeder ben zijn mijn contacten enorm veranderd. Je bent afhankelijk van oppas of je man moet thuis zijn. Het spontane is er af en je interesses etc. Kunnen veranderen. Maar wij krijgen nu steeds meer contact met mensen die kindjes hebben in de leeftijd van onze kinderen.

Een “break up” met een beste vriendin kan soms net zo zwaar zijn als een liefdes break up. Ik heb het niet door mijn zwangerschap gehad, maar ook een beste vriendin “verloren” 2 jaar geleden. Dit ging heel geleidelijk en was inderdaad ook continu vanuit mijn kant contact etc om nog te hopen dat ik haar niet zou verliezen, maar helaas.. Ik moet zeggen dat ik het af en toe nog steeds wel op bepaalde momenten moeite mee heb. Ik heb niet meer mijn persoon waar mee ik alles kon delen of juist random dingen mee kon doen etc. En helaas heb ik die nog steeds niet. Heb wel wat vriendinnen, maar geen beste vriendin. Ik heb niet echt tips, je moet er doorheen en zal af en toe wel lastig blijven en ook heel vervelend dat je er niet over kan praten met haar of vragen hoe, wat, waarom! Sterkte! 🤍

Dankjewel dat je dit deelt! Moet ook echt zwaar geweest zijn en heel begrijpelijk dat je er soms nog moeite mee hebt. Zij was jouw persoon. Weet ook niet of het door mijn zwangerschap komt of gewoon toevallig zo is gelopen, maar juist bij zoiets groots hoopte ik dat ze er ook "bij" zou zijn.

Ja snap ik heel goed! Je mist nu iemand waarmee je alles kan delen over je eigen mini. Heb dat ook heel erg, daarom ook erg blij met dit forum haha.

Ik heb dit inderdaad ook gehad een aantal jaar geleden, niet door een zwangerschap, maar dat maakt het niet minder pijnlijk. Zij is uiteindelijk naar Australië geëmigreerd. Het doet zeer als je zo'n mooi moment als een zwangerschap niet met zo iemand kan delen. Ik heb het ook, ondanks het feit dat ik een super lieve verloofde en hele lieve familie heb, als best eenzaam ervaren. Ik merk nu wel dat ik vriendinnen heb die geen kinderen hebben en dat daardoor het contact ook steeds minder wordt.. Met de tijd zullen er weer nieuwe mensen op mijn pad komen, daar hou ik me maar aan vast! Als je een keertje wilt praten kan je me een berichtje sturen 🥰

Dat stukje eenzaam ondanks mijn man en lieve familie ervaar ik inderdaad ook hierdoor.

Vrienden verliezen is ook een relatie breuk vind ik. Doet net zoveel pijn dus ik snap het heel goed! Zeker als iemand zo een groot deel van je leven was, waar je alles mee deelde.

Wat naar, en ook vooral omdat je eigenlijk niet echt een reden hebt gekregen waarom zij het contact verbrak. Misschien kan je dat nog een keer vragen in een bericht om het goed af te sluiten, en aangeven hoeveel ze voor je betekent heeft al die jaren? Ik heb een soortgelijk iets met een beste vriend van me die echt als een broer voor me voelt/voelde (dus geen romantische gevoelens tussen ons, we hadden allebei ons eigen partners). Hij en mijn partner kunnen elkaar niet uitstaan en ik zat er een beetje tussenin. Kende hem al 6 jaar en ontmoette mijn huidige partner pas 2 jaar geleden. M'n partner had het liefst gezien dat ik hem uit mijn leven zette, maar dat wilde ik niet omwille van de jaren vriendschap die ik al had voor dat ik hem kende. Een jaartje kabbelde het een beetje zo voort, maar toen mijn beste vriend hoorde dat ik zwanger was heeft ie het contact verbroken en mij overal ontvolgd. Dat doet pijn en ik mis hem als een vriend, maar tegelijkertijd ga ik niet achter iemand aan rennen die mij m'n geluk niet gunt. Had ik dit geweten dan had ik al eerder de wens van mijn partner gerespecteerd... maar ja dat is achteraf. Naar mijn mening gunnen vrienden elkaar het geluk, zelfs als ze vinden dat dat er anders uit zou moeten zien in hun ogen. Het is prima en heel mooi om te rouwen om een vriendschap die er niet meer is, en sta dat ook vooral toe. Tijd heelt de wonden en wie weet vinden jullie elkaar ooit weer terug! ⚘️

Wat vervelend dat het zo is gelopen, ik herken het heel goed. Ik spreek geen van mijn vriendinnen meer… geen van mijn vriendinnen zijn langsgekomen na de geboorte van de kleine zelfs niet iets over geboortekaartje gehoord…. Ze is alweer 10 weken dus even geen tijd afgelopen week hoeven ze niet mee aan te komen. Ik heb mij erbij neergelegd wie heb ik jou nodig? Heb mijn kleine meid. Wel vind ik het erg jammer, vorig jaar liep ik achter hun reet aan. Dit jaar ga ik dat niet doen als ze iets willen komen ze maar naar mij maar eigenlijk hoeft dat van mij al niet meer…. Moeder worden heeft meer gevolgen dan je op voorhand zou bedenken…

Ik heb eigenlijk precies hetzelfde. Ook ik ben een goede vriendin kwijtgeraakt tijdens de zwangerschap. Wij waren 34 jaar vriendinnen. Het bleek dat zij al langere tijd met dingen rondliep waaraan ze zich ergerde aan mij. Dit heeft ze nooit verteld, anders had ik er iets aan kunnen doen. In juli heeft ze al het contact verbroken. Toen ik in april via de app vertelde (want zo weinig contact hadden we al dat ik het via de app deed) kreeg ik een afstandelijk appje terug. Dat vond ik al raar maar ik had toen nog geen idee waar zij allemaal mee zat. In de weken/maanden daarna heb ik nooit de vraag gehad hoe het met me ging. In juni kreeg ik een app met allemaal verwijten en in juli heeft ze mij van social media verwijderd, zodat ze rust had. Ik heb in oktober toen ons meisje geboren is wel een geboortekaartje gestuurd, omdat ik wel nog contact zou willen. Daarop kreeg ik een kaart terug. Stiekem had ik gehoopt dat ze op kraamvisite wilde komen maar helaas. In december heb ik nog een appje gestuurd met de vraag wat ik nou precies verkeerd had gedaan en dat ik er verdriet van had. Het kwam er op neer dat we allebei in een andere levensfase zitten (ik ben nu "pas" moeder en zijn heeft al 2 kinderen van 11 en 12 jaar) en ik had het laatste jaar weinig van mij laten horen. Side note: in juli 2021 is mijn vader overleden en in januari 2022 ben ik daarom met een burn-out thuis komen zitten. Ik had dus andere dingen aan mijn hoofd. Na het overlijden van papa heeft ze nooit aan mij gevraagd hoe het ging met me. Ik vind het echt heel erg dat ik geen contact meer en niks kan delen over ons dochtertje...

Ja precies, als ze vertellen wat er is dan kan je er wat aan doen of over praten. Anders weet je het ook niet. Vervelend dat je het ook hebt gehad en dat ze er niet voor je was in de zware tijd met het verlies van je vader.

Zo jammer dat dit gebeurt en dat je het toch ergens eigenlijk niet verwacht. Hopelijk zijn er wel andere met wie je het mooi kan delen?

Dat klinkt ook naar, heb je nog wel andere waarmee je het kan delen? Heel mooi gezegd op het einde, gaat zeker nog wel even zeer doen bij mij. Haar berichten lukt dus helaas niet meer. Een vriendin van mij die haar ook kent (niet goed) heeft ze nog wel op social media en die had aangeboden om het te vragen alleen dat heb ik afgeslagen, wil er geen andere in laten mengen of belasten.

Zeker hele goede vriendinnen verloren na de geboorte van mijn oudste. Mensen zitten in een andere fase en begrijpen niet wat ik mee maakte. Er was weinig interesse. Heel jammer, maar ben gelukkiger met mijn gezin dan met die mensen

Hier helaas ook op dit moment een vriendin kwijt aan t raken na 16 jaar. Zij heeft geen kinderen, ik inmiddels 3. Wonen op 1,5 uur rijden van elkaar. Ik heb jarenlang aan een dood paard getrokken, doe t niet meer. Ook geen reactie na geboortekaartje, geen bezoekje niks. Ook op mijn “gelukkig nieuwjaar” appje geen enkele reactie. Denk meerdere kern per dag aan haar, vind het zo jammer. Zo veel meegemaakt samen. Tegelijkertijd goed boos want echt wtf?! Ben blij met de goede vriendschappen die ik nog wel over heb. ❤️

Ik denk er ook meerdere keren per dag aan, het doet ook pijn. Zoveel leuke momenten en dan ineens poef is het voorbij zonder dat je weet waarom. Ik waardeer ook de vriendschappen die ik heb. Zelf snap ik niet dat er op "deze leeftijd" er niet over gepraat kan worden :(. Hopelijk gaat het voor de rest goed met jou en je gezin 💜

Zelfde meegemaakt. Hele goede vriendin verloren. Ze voelde als familie voor me en dat was geheel wederzijds. Lief & leed mee gedeeld. Een 'soulmate', met het idee dat ze tot aan je graf samen op je levenspad met je mee wandelt. Zij had al een zoontje (is een lesbische dame, ik ook trouwens) met haar ex- vriendin. Ex- vriendin heeft zoontje gebaard. Nu wilde zij zelf zwanger worden en was ze bezig met een IVF traject. Echter, werd ze maar niet zwanger.. Zij woonde op ruim een uur afstand, maar we hadden altijd innig contact en zochten elkaar veel op wanneer onze vrije tijd dat toe liet. Ik verhuisde met mijn partner naar een nieuwe woning in 2021. Die woning heeft ze 1 x gezien toen we er net woonde. Daarvoor in ons oude huis waren er veel spanningen in mijn relatie etc. Waardoor deze bijna op 'knappen' stond, dit had vooral met omgevingsfactoren te maken. Zij is nooit groot fan van m'n partner geweest. En ja, mijn partner is in die periode in ons oude huis niet de beste versie van haar zelf geweest, maar heb haar wel 1 kans gegeven en die heeft partner volledig gepakt toen we eenmaal verhuisd waren. In ons nieuwe huis had zij nog steeds het idee dat partner alles op mij liet neerkomen etc. als in geen gelijkwaardige relatie. Zo vaak gezegd hoe het ging, en hoe trots ik op m'n partner ben. Maar het leek voor dovenmans- oren. Alsof ze het niet kon/ wilde geloven. Op een gegeven moment hadden mijn partner en ik tegen onze verwachting in heel snel een 'bekende- donor' op ons pad (partner en ik liepen al jaren met een kinderwens en hebben tijdje 'gezocht' naar bekende donor, maar bleek emotioneel gezien met te close mannelijke vrienden ingewikkeld te worden). Deze 'bekende- donor' was niet een te close vriend, en we konden alle 3 ons vinden in dit concept "betrokken, maar op afstand". Dit gehele proces ging allemaal zo snel, dat ik bij poging 2 al zwanger was. Ik heb een poosje gewacht om het in mijn omgeving te delen. Zij was 1 van de eerste met wie ik het wilde delen, maar omdat ik wist dat haar traject zo moeizaam en pijnlijk was en ze paar x afspraak af had gezegd (vanuit haar kant) besloot ik om haar te bellen.. ik wilde het liever in het echt doen, maar afspreken met haar ging moeizaam. Ik heb het naar mijn idee zo rustig en empathisch mogelijk tegen haar verteld, maar mijn grootste angst kwam uit.. en dat was dat ze brak aan de telefoon. Ik dacht toen; oke, ik begrijp dit, dit is confronterend voor haar, ik geef haar even ruimte.. ik had dit aan zien komen.. Ze wilde graag ophangen, wat ik respecteerde. Maar de volgende dag kwamen er boze whatsapp berichten binnen met allerlei verwijten. Ik was in haar ogen sinds een jaar verandert, ze voelde zich door mij in de steek gelaten/ ik was er weinig voor haar.. en er kwamen allerlei verwijten/ irritaties aan mij omhoog die ze me nooit eerder heeft verteld in het moment zelf.. Ik antwoordde hier uitgebreid op terug.. Dat ik het jammer vond, en me afvroeg waarom ze dit niet eerder had aangegeven, dat het me pijn deed en dit het laatste was wat ik wilde. Tuurlijk ze was blij voor me, maar het ging niet om de zwangerschap maar om mijn gedrag enz. al ruim een jaar lang enz. Dat ik niet direct haar heb betrokken bij het proces met de donor, terwijl zij mij wel vanaf het begin betrok bij haar IVF behandeling. Dit was vanuit mij ook totaal niet mijn intentie, maar goed, ingewikkeld dus. Zij dacht zelfs dat mijn partner de berichten beantwoorde op whatsapp. Ze wilde even afstand in het contact etc. Hier gehoor aan gegeven. Uiteindelijk is contact er nooit meer geweest. Inmiddels is mijn zoontje er en alweer 2 maanden oud. Ik heb getwijfeld om een geboortekaartje te sturen, maar heb het niet gedaan. Ja ik heb er een flink rouw- proces door gehad.. Ik had nooit zo'n einde kunnen voorspellen in zo'n diepe connectie. Al met al, mocht ze ooit toch weer aankloppen in mijn leven. Er is iets gebroken in mij m.b.t. die band, ik heb me al die tijd afgevraagd wie ik nu echt voor me heb gehad. Ik dacht dat we altijd eerlijk alles direct tegen elkaar konden zeggen. Zelf denk ik dat ze al niet goed in haar vel zat en ze mij miste.. en onuitgesproken verwachtingen van me had. Het doet me verdriet, en ja, die speciale band is niet 'ff te vervangen'. Echter, heeft het me ook een hoop geleerd en inzichten gegeven. Het leven kan ineens weer een heel ander kleuren- pallet hebben. En zelf geloof ik dat dingen gebeuren met een reden. Vaak als ik dan achterom kijk in mijn leven, klopt de puzzel wel weer. Dat geeft mij houvast. Belangrijk is om het goed te verwerken en een plek te geven, gaat met vallen en op staan, maar geloof me beetje bij beetje kom je door dat proces. (Respect voor degene die mijn lange tekst heeft gelezen Haha) ;) Hoop dat iemand er iets mee kan.

Ik ben afgelopen jaar ook mijn beste vriendin kwijt geraakt.. En dat doet echt heel erg pijn. Ze heeft niet eens me gefeliciteerd met de geboorte van m'n zoontje. Heb haar een heel bericht gestuurd met hoe ik me heb gevoeld afgelopen tijd, (ze appte niet terug, toonde geen interesse en belde nooit terug) en ze appte dat ze op het bericht zou reageren.... nooit meer wat gehoord. Ik ben ergens heel boos, en enorm teleur gesteld maar ik laat het echt los.. dit soort mensen zijn mijn energie echt niet meer waard. Ook al doet het echt pijn..

Update: een gezamelijke vriend van ons vertelde dat mn toemalige beste vriendin nu ook zwanger is. Ik ben blij voor haar, maar het doet ook zeer als in ik had gehoopt dat we dit samen konden delen. Ben bang dat hier over heen komen nog even gaat duren na 18 jaar vriendschap. Iemand tips?

Ik snap dat het pijn doet, als je toch weer contact wil met haar kan je haar altijd een berichtje sturen om haar te feliciteren. Als je daarmee weer in contact kan komen.