Ons dochtertje van 2 is een extreem papa’s kindje. Ze huilt wanneer hij even wegloopt en al helemaal wanneer hij de deur uitgaat. Hij legt altijd netjes en rustig aan haar uit dat hij even daar of daar heen gaat, maar alsnog zodra hij opstaat gooit ze zichzelf op de grond en is het drama “papaaaaaa”. Hij heeft heel veel geduld ermee maar hij vind dit ook heel zwaar mentaal. Ook lijkt het wel alsof ze mij gewoon niet ziet staan. Ze rent altijd meteen naar papa en nooit naar mij. Als hij thuis komt geeft ze hem een kus maar als ik thuis kom nooit. Alsof ze niet van mij houdt. Het breekt zo erg mijn hart. Ook net bij mijn schoonouders thuis, als ik vraag aan haar kom even naar mama, kom bij mij op schoot, negeert ze me compleet. Maar ze gaat wel bij opa/oma/papa/tante op schoot. Het breekt zo erg mijn hart. Ik ben inmiddels ook 5 weken geleden bevallen van ons tweede dochtertje dus ik zit extreem in de hormonen ook nog. Ik kan hier zo erg om huilen, hoe erg ik het vind. Het lijkt gewoon alsof ze niet van me houdt, en alleen maar papa wil. . Is dit een fase? Zo ja, wel een lange fase.. het is echt al een hele tijd zo.