Helemaal geen persdrang?

Ik ben in 2 uur van 2 naar 10 cm gegaan, en kreeg op het laatste dus FLINKE persdrang maar heb alles terug geperst naar boven de buik ipv naar buiten, omdat ik nog niet wist of ik al genoeg ontsluiting had. Achteraf wel, maargoed. 2 uur lang geperst en inderdaad ik moest zelf een flinke teug adem nemen, persen en maar hopen dat ik een pers wee kreeg, waardoor ik daar weer verder op kon persen. Ik moest ze wel zelf laten komen zegmaar. Dus ik snap je wel een beetje, al kon ik daar prima mee omgaan, en heb dat ook als bijna pijnloos ervaren. De weeen opvangen daarentegen was hel, maar persen was prima te doen. Ik had tussendoor nog gevraagd aan kraamhulp of ze niet wat te drinken wilde, en dat terwijl ik wel in m’n groene cirkel bleef haha. Ze zei vriendelijk nee, en vertelde me dat ik mij maar moest focussen op het persen hahaha.

Ik had hetzelfde! Het voelde bijna als een “gewone” wee en de verloskundige zei mij wanneer te persen en zelfs dan vond ik het moeilijk waarheen te persen. De ene wee ging dat beter dan de ander, uiteindelijk op de baarkruk bevallen, de zwaartekracht en het gevoel op de wc te zitten hielpen wel. Mijn moeder had hetzelfde met de bevalling van mij en mijn broer.

Haha nou zo zie je maar hoe verschillend iedereen hun ervaring kan zijn. Ik denk dat het “inhouden” of terug persen vast ook niet prettig moet voelen als je zo een dwang voelt om te persen. De weeën opvangen was inderdaad hel, vooral de laatste paar cm’s, alhoewel ik veel langer dan 2 uur erover heb gedaan (in totaal) dus dat moet wel erg intens zijn geweest voor jou😅 Wat dan wel weer interessant is, is dat het persen bij mij 45 min heeft geduurd (voelde als een eeuwigheid). De verloskundige en verpleegster bleven me zeggen om een grote adem in te nemen, mijn benen naar mezelf te duwen en te persen. Ik vond dit zo ongelooflijk irritant omdat zoals ik zei ik absoluut doodging van de pijn en het laatste wat mijn lichaam wou/kon doen is concentreren op iets anders dan de wee overleven. Omdat ik hun zo ongelooflijk irritant vond en wou dat ze stopten heb ik op een bepaalde moment gewoon besloten om op mijn tanden te bijten en te doen wat ze vroegen😂. Zij deden natuurlijk gewoon hun werk en ben hun daar dankbaar voor maar op dat moment had ik echt zo iets van “laat mij gewoon gerust”😂 btw heb jij de “ring of fire” gevoeld? Want op dat moment durfde ik niet meer te door te persen omdat ik dacht dat ik helemaal ging uitscheuren daar beneden, zo voelde het toch😆

Nee, je bent niet uitzonderlijk denk ik! Ik heb ook weinig opluchting gevoeld. Ik had al wel persdrang voordat ik VO had en moest ze dus wegzuchten want ontzettend veel energie kostte. Daarna voelde ik die persdrang niet goed meer. De verloskundigen die ik bij alle controles heb gesproken keken mij niet raar aan! 😉

Klopt! Ik voelde geen “druk” of iets dat ik kon uitduwen zeg maar en dat maakte het veel moeilijker. Fijn dat de baarkruk jouw heeft geholpen, ik had in het begin van het persen ook gebruik gemaakt van de baarkruk maar verassend genoeg vond ik dit minder prettig dan op het bed.

Ik precies tegenover gestelde. In 10/15 min van 5 cm naar 10 cm gegaan en begon dus te drukken 😅 ik moest ophouden want ze grloofde me niet en zei dus dat ik echt nog niet mocht persen. Uiteindelijk zei ik ja sorry ik kan niet meer ik moet echt persen nu!! Toen heeft ze snel de vk opgehaald om te checken en die schrok zich kapot hahaha. Mocht gelijk door. Daarna met het moment “ring of fire” stopte ook ineens mijn persdrang 😨 ze moesten op mn buik drukken om de wee op te wekken en gelukkig was onze meid met 15 minuten persen er

Haha jaa ik kan mij voorstellen dat de verloskundige schrok, 15 min is wel erg snel om zoveel cm’s te vorderen! Ik moet zeggen dat bij de ring of fire ik gewoon niet meer durfde verder te persen omdat ik echt de spanning die op mijn opening stond voelde en dacht als ik nu pers scheur ik helemaal open😫😂 maar de verloskundige zei NU persen, ik liet toen een luide kreet en daar was hij dan. Ik hoop dat je de bevalling alsnog als positief heb ervaren? Want ik weet van een vriendin die ook een heel snelle bevalling heeft gehad ze het wel een beetje als traumatisch heeft ervaren.

Pff dat scheuren was ik ook zo bang voor 😂 maar gelukkig 2 mini scheurtjes gehad waarvan ze twijfelden om te hechten. Ik kijk heel erg positief terug op de bevalling omdat ik even in een weeenstorm zat en erg bang was over hoelang het nog door zou gaan.

Bij mij duurde het even voordat ik echt persdrang kreeg toen ik op 10cm zat. Ik had toen net een uurtje een morfine pompje dus ik kon rustig op mijn zij liggen en wachten tot het toenam en onze baby al wat lager kwam beetje wegzuchten en op het hoogte punt al iets meeduwen. Ik het ken wel enorm dat het persen echt tegenviel kwa pijn!! Ik moest voor het persen ook het pompje inleveren natuurlijk. Vond het in het begin erg lastig om tegen de pijn in te persen, maar aan het einde moest hij er echt snel uit en toen lukte het wel om alles op alles te zetten.

Ik heb ook geen persweeën gevoeld. De verloskundige vertelde mij wanneer ik een druk op me anus voelde moest gaan persen, maar die natuurlijk drang dat het er uit moest voelde ik ook niet.

Hier bij beide bevallingen geen persdrang gehad. Ik herkende het moment om te persen maar als verloskundige had gezegd dat t niet mocht had ik daar geen moeite mee gehad

Ik ook niet! Op gegeven moment had ik wel het idee even dat ik het niet meer kon houden, toen bleek ik 10 cm ontsluiting te hebben en mocht ik meepersen. Maar ik vond het super moeilijk. Moest meerdere houdingen proberen ook. Ik hoor idd ook vrouwen die zeggen ik zag mijn buik aan het werk of het ging vanzelf of idd een opluchting. Helaas heb ik dat niet ervaren, ik moest heel hard werken en er zat geen beweging in. Nu kwam onze mup er niet zonder slag of stoot uit en bleek te groot voor mij, dus het hoofdje kwam al amper en floepte echt tot 3x toe terug naar binnen. Waardoor ik ook het idee had dat ik gewoon niet kón persen. Zo pijnlijk ook. Schouderdystocie en al, kortom ze moest er na 1.5 uur persen uitgetrokken worden aan haar arm. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad (idd ook zonder pijnstilling bevallen, in een zo goed als koud bad- want die kon niet bijgevuld worden met warm water, en ik heb er 3 uur in gezeten🫠). Beetje Spartaanse toestanden dus🤣

Wat stom dat ze gek reageren als je dat vertelt! Volgens mij is het niet raar hoor. Ik heb twee verschillende ervaringen. Bij mijn dochter (eerste) had ik een infuus en die persweeen waren niet te missen. Bij mijn zoon geen infuus en bleef de ontsluiting de laatste 0.5cm hangen. Dat hebben ze met de hand weggedrukt zodat hij er langs kwam en toen mocht ik echt persen maar de persweeen waren echt niet zoals ik ze ken van de vorige keer. Ik voelde wel wat opkomen maar niet zo’n oergevoel van de vorige keer hoor. Ik vond het overigens gemakkelijker en minder pijnlijk persen als die weeën zo overheersend zijn!

Ik heb het de eerste keer ook niet als pers wee herkent. De tweede keer voelde ik dit veel beter.. ik voelde onder de douche echt mijn zoontje zakken en zei zelf tegen de verpleegkundige dat ze de verloskundige moest roepen omdat ik moest gaan persen.

Ik had ook helemaal geen persweeen/drang. Was er van tevoren al een beetje bang voor, omdat mijn moeder en zus het ook niet hadden. Heb nog een uur gewacht met volledige ontsluiting om te kijken of ze nog zouden komen want het leek mij onmogelijk om te persen tijdens “gewone” weeen die de hele tijd al zoveel pijn deden. Helaas kwam er echt totaal geen persdrang, dus toen toch maar gaan persen met hulp van verloskundige… maar ik dacht echt dit gaat nooit lukken. Maar uiteindelijk toch na 2 uur persen het op eigen kracht zonder persweeën gelukt! Maar het was echt een uitputtingsslag

2 uur persen....hoe heb je dat vol gehouden, respect voor jou!! Ik vond die 10 minuten van mij al erg lang 🙈 moet er niet aan denken, 2 uur lang!

Bij de eerste een ruggenprik genomen en vanaf het zetten tot aan werkelijk te zijn bevallen niks gevoeld, wat was dat heerlijk. Uiteindelijk bij 10cm ontsluiting op de monitor gaan kijken wanneer ik een wee had en daarop gaan persen. Na een kwartier was ze er. Bij de 2de had ik ook een ruggenprik en voelde ik een keer een perswee. Daarna was de persdrang over en heb ik op de weeën geperst (deze voelde ik ondanks de ruggenprik nog ligt) uitdrijving en ring of fire dit keer wel gevoeld, wat een pijn deed dat zeg. Na 10 minuten was ze geboren. Ik kan mij niet voorstellen hoe ik dit zonder ruggenprik had moeten doen/volhouden, respect voor alle dames die het zonder pijnstilling hebben gedaan en lang moesten persen!

Zowel bij de eerste als nu weer bij de tweede geen persdrang. Ik werd dus ook uiteindelijk medisch en dankzij de weeënopwekkers in het ziekenhuis toch persdrang gekregen en met 3 keer persen was de baby er. Ik kan nu uit ervaring zeggen dat echte persweeën zo veel schelen! Als je het alleen op je eigen kracht moet doen is het echt heel zwaar.

Vgm is het niet zo dat je bij 10cm gelijk persdrang moet voelen, ik heb minimaal 1,5 uur op 10 cm gewacht tot de persdrang zou komen omdat ik het met gevoel wou doen en uiteindelijk kwam die ook. (Wat natuurlijk wel draagzaam was omdat ik na 7uur tochh koos voor de ruggenprik) Dat is ook wat ze mij vertelden dat je bij 10cm niet per se direct de drang begint te voelen.

Ik denk dat je gelijk hebt, ik had het gevoel dat mijn verloskundigen precies wat haast had… toen ik 8 cm was bleef ze met haar vingers naar binnen gaan om de ontsluiting sneller te laten vorderen terwijl ik niet eens 3 uur in het ziekenhuis was in totaal met haar. Dit deed trouwens zoveel pijn en moest op een bepaalde moment zelf haar hand weghalen omdat ze maar bleef doorgaan. Volgens haar was ze me aan het helpen maar zo ervaarde ik het niet… Ik denk inderdaad als ik nog een uurtje had gewacht na dat ik 10 cm was mijn lichaam misschien wel vanzelf zou beginnen persen maar wie weet.