Kinderwens na traject

Bij ons heeft het 5 jaar geduurd voor we pas zwanger waren van de 1ste Via iui. 2de poging zou de laatste poging zijn en dan zouden we overstappen naar ivf omdat de kans echt super klein was om zwanger te raken. Maar een wonder gebeurde en ik raakte zwanger van de laatste en 2de poging iui Daar uit is een prachtige zoon geboren. Daar dat we onmogelijk zelf natuurlijk zwanger konden worden, ben ik na mijn bevalling niet meer aan de anticonceptie gegaan. En vrijen deden wij dan ook onveilig want ja we konden toch niet zwanger raken. Na dik 7 maand moest ik stoppen met borstvoeding ivm met medische reden. Echter raakte ik die tijd dus SPONTAAN zwanger van mijn 2de zoon. !! 🙏🥰 Een heel groot wonder..

Herkenbaar... het duurde meer dan 4 jaar voordat ons zoontje kwam. Ik had PCOS, ik had mijn afspraak bij fertiliteit al staan en toch toen spontaan zwanger geworden. We konden ons geluk niet op, helaas werd het een miskraam (missed abortion). Ik kreeg een curretage, dat was in 2016 vrij gebruikelijk. Helaas kreeg ik door de curettage de ziekte van Asherman (verklevingen in de baarmoeder). Dit werd door de eigen gynaecoloog niet erkend. Hierdoor veel tijd verloren. Uiteindelijk via een specialist in Hoofddorp geopereerd. Na een lang traject goed gekomen en na ovulatie inductie met gonol f was ik de 1e ronde weer zwanger! We zagen een kloppend hartje maar na 10 weken bleek ik weer een missed abortion te hebben. Toen met moeite weer mijn baarmoeder op orde gekregen en vervolgens groen licht om zwanger te worden. Toen duurde het 4 rondes om zwanger te worden. Dus in die zin viel het mee. Ik had echter een hele zware zwangerschap gehad. Na 28 weken was ik in het ziekenhuis beland met zwangerschapsvergiftiging. Mijn placenta werkte ook niet goed en de baby was veel te klein. Ik kreeg toen ook nog zwangerschapsdiabetes, ondanks dat had ik dus een mini baby. De dag voor mijn opname was ook nog mijn schoonvader overleden. Mijn vriend natuurlijk vreselijk overstuur. Ons huis stond toen ook nog eens op de kop omdat onze schoonvader ons hielp met de verbouwing... Op een avond lag ik aan de CTG en bleef het lijntje recht lopen. Toen kwamen de artsen halsoverkop binnen en werd ik rennend naar de OK gebracht. Onze baby verkeerde in nood en ik kreeg een spoedkeizersnede. Het was kantje boord we hadden geen minuut later moeten zijn. Ons zoontje werd na 33 weken geboren en woog 1385 gram. Hij heeft weken in het ziekenhuis gelegen. En toen... was ik OP. Ik had PTSS overgehouden door alles wat er was gebeurd. En toch nog zo'n 2.5 a 3 jaar durfde ik het een soort van aan. Ik was vreselijk bang. Maar ik dacht het is nu of nooit (ik word vrijdag 37 jr en dacht wat als het weer zo lang duurt). De wens was uiteindelijk groter dan de angst. Ik was zo bang dat de geschiedenis zich zou herhalen. Ik had een gesprek gehad met een gynaecoloog en sprak mijn wens uit. Dit had mij heel goed gedaan. Ik zou onder strenge controle komen mocht het ons gegund zijn zwanger te worden. Misschien is zo'n gesprek voor jou bij fertiliteit ook fijn? Een soort plan van aanpak enzo? Ik ging na dat gesprek weer aan de gonal f (nadat mijn baarmoeder weer goed was, weer verkleefd). In totaal 8 operaties aan gehad. Maar het was de 1e ronde weer raak! Echt niet te geloven... (mijn cyclus varieerde van 32 dagen tot 150 dagen trouwens). Geen pijl op te trekken. Je moet niet zien hoe, maar ik ben gezegd met 2 kinderen, in oktober 22 kreeg ik een dochtertje. Wederom met veel hobbels. Ik was heel angstig tijdens de zwangerschap en ook psychische hulp gehad vanuit het ziekenhuis. Dit keer had ik last van bloedingen en ernstige zwangerschapscholestase en wederom zwangersdiabetes. Daarom zou de baby met 36 weken gehaald worden. Ik had echter de pech dat mijn vliezen met 34 weken waren gebroken. Ons dochtertje had in het vruchtwater gepoept. Wederom een keizersnede diezelfde dag nog. En weer weken op de neonatologie geweest. Maar... het was het waard. Het was alleen een vreselijke achtbaan. Maar toch, ik zou het zo weer doen. Wanneer ben je er aan toe? Dat voel je zelf het beste aan. Maar bij mij was het moment dat ik dacht het MOET nu gewoon gebeuren. En dat mijn zelfvertrouwen groot genoeg was. Uiteindelijk zit er tussen mijn zoontje en dochtertje 3.5 jaar verschil. Valt best mee. Maar was ik er echt aan toe? Nee, maar ik denk dat dat moment eigenlijk nooit was gekomen. Ik ben wel over mijn grenzen gegaan.

Misschien alvast een verwijzing vragen. Soms hebben ze lange wachttijden zo werd in ook verteld als we een cryo wilde terug plaatsen. En het dan per moment bekijken en aanvoelen. Ergens denk ik ook. Dat het extra lastig is als je weet dat het lastig kan zijn en lang kan duren. En bestaat er überhaupt wel het “juiste” moment. Bedenk wanneer en of wat er minimaal nodig zou zijn om er “klaar” voor te zijn. Wat als je nu zwanger zou zijn, zou je dan naast positief verrast ook blij en fijn voelen en er “klaar” voor zijn. En je hebt nog een paar maanden na een positieve test om er aan te wennen en er echt klaar voor te zijn.

Wij hebben ook de wens weer zwanger te worden naar een traject. Vanuit kennissen weet ik dat zij bij ons ziekenhuis die onderzoeken niet opnieuw zouden hoeven te doen. Nu loop ik bij de gynaecoloog voor iets anders, dezelfde arts was ook onze fertiliteitsarts wat ik ontzettend fijn vond. Zij gaf ook aan dat bekend is wat de oorzaken zijn van niet zwanger kunnen worden dat wij ook niet opnieuw die onderzoeken hoeven te ondergaan. Ik sprak vorige week uit dat we een paar pogingen hebben gedaan nu, maar niet iedere cyclus omdat het voor ons nu niet zo’n haast heeft, voor nu vind het oke als het nog een jaartje duurt. Maar ook met de gedachte wat als het weer 3 jaar duurt. Ze heeft mij aangegeven zodra ik eraan toe ben om weer met medicatie te beginnen ik dit zelf kan aangeven. Wellicht kun je dus gewoon een nieuwe verwijzing vragen en het gesprek aangaan met jullie fertiliteitsarts over wat de mogelijkheden zijn.