Man wil geen tweede kind

Hier helaas het zelfde. Wel op de natuurlijke manier zwanger geworden bij de eerste maar ik zou er graag nog 1-2 bij hebben. Mijn partner absoluut niet. Hij kan niet tegen het drammen van de kleine. En vind dat we zelf goed moeten kunnen eten. Alles is zo duur en de wereld is klote. Ik heb me eigen er bij neer gelegd en heb het er niet meer over. Heb wel gezegd dat ik niks weg laat halen mocht ik zwanger raken. Dan is de keuze aan hem of hij blijft of vertrekt. Heel hard maar zo sta ik er in. Merk ook echt dat wanneer vrienden vragen en wanneer de volgende hij iedere keer geïrriteerd raakt en dat ik daar dan de dupe van wordt. Soms denk ik wel eens van kan ik niet beter de handdoek in de ring gooien en voor mijn eigen geluk gaan. Maar zoek maar eens een huis tegenwoordig. Ppff

Dankjewel voor je eerlijkheid, ik snap je gevoel zo goed. De keuze is zo lastig, want de relatie voelt al niet lekker op dit moment. Maar dan is de vraag, wat is het je waard? Je gezin nu, of dus inderdaad uit elkaar gaan. Jij ook veel sterkte met dit gezeik 😂😘

Hier precies hetzelfde verhaal, alleen heeft het bij ons ca 3 jaar geduurd zonder ivf. Toen ons zoontje in november 1 werd zijn we voor een 2de gegaan. Ineens ca 2 maanden terug heeft mijn man aangegeven dat hij toch geen tweede wil. De eerste maanden met ons zoontje waren best pittig, ons zoontje was een erg hongerige baby. Nadat hij 7 maanden was ging het zoveel beter. Hij is een heerlijk vrolijk ventje. Mijn man kan ook slecht tegen het gehuil en gedram, terwijl dat helemaal niet vaak voorkomt. Dit gebruikt hij ook als reden. Nu elke keer als ons zoontje even boos is zegt hij dat ook gelijk weer. "hierdoor wil ik geen tweede" voor mij toch een vrij pijnlijke opmerking. Ik zou wel graag een broertje of zusje willen voor ons zoontje. Ik weet zelf nog niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik heb ook al wel aangegeven dat het niet perse nu hoeft, maar dat we het over een half jaar weer kunnen bespreken. Voor nu is zijn keuze gemaakt. Ik kan mijn man niet dwingen. Maar ga ik hem dit in de toekomst verwijten en wat gaat dat betekenen voor onze relatie in de toekomst. Het zijn wel dingen die ik me afvraag.

Ik twijfelde of ik zelf een topic hierover wilde openen. Jouw verhaal herkenbaar in de zin dat ik graag nog een 2e (misschien wel 3e wil) als het gegund is maar mijn vriend wil het bij 1 houden. Terwijl toen we nog geen kind hadden hij ook de wens had voor 2 of 3 kids. Zijn reden komt een beetje overeen met wat ik uit de andere reacties haal maar ook dat hij slecht tegen de gebroken nachten kan van de beginfase. Ik heb laatst aangegeven dat het eerlijke verhaal vanuit mij is dat ik wel graag een 2e zou willen en dat het me verdrietig maakt als hij dat echt niet wilt. Hij reageerde er begripvol op maar het onderwerp is eigenlijk weer vooruit geschoven om nog eens over te hebben. Dus allemaal herkenbaar… helaas. Hoewel ik ook besef dat wat we nu hebben ook heel mooi is… maar het blijft knagen

Hier ook een beetje hetzelfde. Mijn man wilde ooit kinderen maar begon hoe langer hoe meer te twijfelen omdat we het samen ook heel fijn hebben. Uiteindelijk toch besloten ervoor te gaan en na een tijd een miskraam gekregen; eigenlijk merkte hij toen pas dat hij wel echt verdrietig erom was. Nu zijn we superblij met onze lieve zoon, het is echt een schat. Hij wil nu alleen geen tweede omdat hij bang is het de balans verstoord, dat het bijv dan een heel druk of huilerig kind gaat worden. Bovendien moeten we dan de zolder verbouwen, kost geld, minder eigen tijd etc etc. Laatst waren we per ongeluk (niet helemaal want we doen ook niet echt wat om het te voorkomen, dat weet ie ook) toch zwanger geraakt, maar dat is helaas weer een miskraam geworden. Hij was wel blij met de zwangerschap omdat het een soort van voor hem werd bepaalt en hij de keuze rationeel gewoon niet goed kan maken. Nu zijn we er wel verdrietig om en helemaal in de war over wat we nu willen, nu moeten we weer actief de keuze maken zeg maar… ik snap zijn bezwaren heel goed en zie ook echt wel de nadelen van nog een kindje, maar dat is meestal maar een paar jaar extra druk, daarna hebben ze ook zoveel aan elkaar….

Herkenbaar... "vroeger" zei ik altijd dat ik 2 kindjes wilde. Toen bleek dat zwanger worden niet makkelijk ging maar we na 2 jaar toch eindelijk zwanger waren zeiden we, we mogen blij zijn dat we 1 gezond kindje hebben. En op dat moment voelde dat ook zo. Nu is ons meisje 17 maanden en ze is altijd een heel gemakkelijke baby geweest. Sliep na een maand al door. Dus op een gegeven moment kwam bij mij wel de gedachte dat ik graag een tweede wil. Sowieso omdat ik mijn dochtertje een broertje of zusje gun. Mijn vriend staat er op dit moment anders in. Hij wil geen 2e. De redenen daarvoor zijn dat we allebei al 40 zijn, dus stel het duurt weer 2 jaar om zwanger te worden... Ook is zijn band met zijn broer en zus niet geweldig, dus hij vind dat dat ook bij onze kinderen kan "overkomen" en dat ik dus een heel ander beeld heb van broers en zussen. Ikzelf ben enig kind en ik mis in sommige situaties (bv toen mijn vader 2,5 jaar overleed) een broer of zus. Ik wil gewoon dat mijn dochtertje later wel iemand heeft om op terug te vallen. Ik heb nog alle spullen van mijn dochtertje bewaard, voor het geval dat en daar krijg ik nooit commentaar op dus ik heb nog stille hoop... Nu gaan we in september trouwen dus ik zou dan toch pas daarna zwanger willen raken dus voor nu is het nog geen issue, maar ik wil dit toch nog een keer goed gaan bespreken met mijn partner... Ik vind het echt lastig!

Ik begrijp je helemaal, wij hebben ook nog alles bewaard. Ik krijg het gewoon nog niet over mijn hart om het weg te doen en mijn snapt dat gelukkig ook. Ik merkte voor de miskraam wel dat het echt fijner is als we er allebei bewust achter staan, dan nu “Oepsie”. Ik was dan soms echt bang van oké wat als het moeilijk wordt, als het een huilbaby wordt of iets. Dan zou ik me een soort van schuldig voelen of bang zijn dat mij man het niet aan kan ofzo. Terwijl hij prima wist dat ik niet aan de pil was hoor, maar op een of andere manier voelt niet zwanger worden altijd meer de verantwoordelijkheid van de vrouw 🫢 Nu vind ik het echt lastig: nog vol in de hormonen, dus nu is geen goede keuze te maken. Straks 3 weken op vakantie en hoop dan de miskraam/hormonen een beetje achter me te hebben gelaten zodat we het er samen objectief over kunnen hebben. Maar het lastige is HOE… zo’n moeilijk gesprek!

Hier hetzelfde! Aan de ene kant vind ik het soms heel moeilijk en aan de andere kant tel ik mijn zegeningen: ik ben moeder van een gezond kind. Ik wil geen tweede met een man die dit niet wil, want ik vind dat je het helemaal samen moet willen. Ik vind het vooral lastig omdat ik mijn zoontje een broertje of zusje gun. Maar ik heb me er wel bij neergelegd en het inmiddels geaccepteerd. Dat geeft veel rust! Nu zoveel mogelijk genieten van de mooie momenten met mijn 2 mannen 🤍

heel herkenbaar bij ons twijfel wij beide nog omdat wij het laatste embryo in de vriezer hebben liggen bij mijn vriend ligt het er dat het een soort tweeling zou zijn dat het leuk zou zijn maar beide hebben we van het is goed zo met ons 3tjes maar omdat het laatste embryo nog hebben willen we denk ik proberen maar dat bedenken we nog bij terug komst van korea dan word onze neefje of nichtje geboren