Twijfel over tweede kindje

Herkenbaar hoor! Hier ook twijfel, al sinds de kraamweek haha. Voor mijn man is het goed zo, hij voelt zich (voor nu) compleet met zijn drietjes. Ik eigenlijk ook, maar ergens in mijn achterhoofd heb ik toch de gedachte dat ik haar een broertje of zusje gun om mee te spelen. Raar eigenlijk, want zelf heb ik een broer die ik al jaren niet meer spreek en waar vroeger ook vaak spanningen mee waren. We hebben wel leuk gespeeld samen, maar ik heb ook geleerd op mijn tenen te lopen bij hem. En mijn man heeft een heleboel broers en zussen, maar eigenlijk maar met 1 of 2 goed contact. Wij hebben voor nu afgesproken om het te laten rusten tot een van ons een uitgesproken wens heeft voor een tweede en het dan opnieuw te bespreken. We zien allebei wel heel erg de voordelen van met zijn drietjes blijven, maar toch knaagt het (ook omdat het soort van verwacht wordt dat er een tweede komt, waardoor je al snel denkt dat het zielig is als een kindje alleen blijft. Terwijl ik dat dus helemaal niet geloof!) Ik denk dat als jullie er zelf bewust op letten dat jullie kindje veel in contact komt met andere kinderen (neefjes/nichtjes, opvang, buurtkinderen, peutergym/peuterdans etc.) dat ze helemaal niks hoeft te missen en dat er meer tijd is voor leuke dingen doen.

Hoi! Ik ben enig kind en heb mij vroeger nooit alleen gevoeld. Ik had genoeg vriendinnetjes waarmee ik kon spelen. En als ik thuis was speelden mijn vader en moeder natuurlijk met mij. Ik ben 22 oktober bevallen van ons 1e kindje. Vroeger wilde ik altijd 2 kinderen, misschien omdat dat zo hoort en omdat mijn kind dan nooit vragen zou krijgen waarom heb je geen broertje/zusje en ben je dan niet verwend etc. Stomme vragen natuurlijk, maar ik kreeg en krijg ze regelmatig. Het zwanger worden ging bij ons niet makkelijk waardoor we op een gegeven moment tegen elkaar zeiden als het eenmaal lukt mogen we blij zijn als we een gezond kindje hebben en kunnen we het misschien beter maar bij eentje laten... Ik en mijn vriend worden dit jaar 40, dus wij zijn al "oude ouders"... Maar om heel eerlijk te zijn twijfel ik nu ook. Ik heb een heerlijke zwangerschap gehad en ons meisje is zo tevreden dat ik het daarom allemaal opnieuw zou willen beleven. Maarja het wil bij een volgende zwangerschap niet zeggen dat het dan ook weer zo fijn is. En wie weet hoelang we er nu weer over doen om zwanger te worden... Dus dilemma, dilemma...

Niet die ervaring. Maar dit is hoe wij erin staan: een zwangerschap is relatief kort voor wat je er dan voor terug krijgt. Als dat de enige reden is om het niet te doen is dat voor ons wat minder zwaar wegend. Ik heb helaas geen gezegende fitte zwangeren (overigens géén 9mnd overgeven!). Ik verheug me niet echt op nog een zwangerschap maar wel op nog een kind 😅 Dat een kind taboe is zou ik toch proberen naast je neer te leggen. Tegenwoordig is ‘veel’ kinderen hebben denk ik eerder een taboe trouwens 😜

Ik ben geen enig kind maar er zit bij mij en m'n broertje ook veel verschil in jaren tussen. Ik heb nu juist 2 kinderen, er zit iets minder dan 2 jaar tussen. Twee meisjes. Ook ik had twee zwangerschappen die niet leuk waren met spugen en bekken problemen.. Maar spijt heb ik niet, ik ben dolgelukkig. Mijn oudste van 2 jaar is zo blij met haar zusje.. ❤️ ik wilde er zelf sowieso 2 minimaal maar ik weet wel nu dat dit goed zo is. Dus ik kan me ook voorstellen dat als je er één genoeg vind dit ook gewoon oké is! Ga op je gevoel af en praat er samen over. Ik heb er nu vrede mee dat ik niet meer zwanger ga worden en geen kinderen meer krijg. Als je dat gevoel hebt dan voelt het goed 😀.

Kwa leeftijds verschil zegt niet zoveel hier zit er 1.5 jaar tussen mijn broer en ik hebben ook totaal geen band samen hele verschillende karakters. Mijn 1ste zwangerschap(ook bevallen op 19-11-22) was ik ook 9 maanden ziek , nu 13 weken van de 2de en nergens last van.

Overigens wil ik nog toevoegen dat je ook kunt kiezen voor flesvoeding met een 2e. Het is niet zo dat je je schuldig hoeft te voelen als je je 2e geen borstvoeding geeft, ze worden op allebei groot. Dan weet je wel of ze genoeg krijgt..

Ja klopt!! Bij de eerste lang gehannest met de BV, en werd niet beter. Om die reden nu bij de 2e na 8 dagen gestopt met pijn in m’n hart maar ook met veel opluchting. Mijn vriend heeft nu ook besloten dat we aan BV niet meer gaan beginnen bij een volgend kindje. Ik voel me ergens lullig maar vind t ook een heel chill idee

Wij zijn 2 vrouwen in een relatie en hebben sinds 6 november een zoon. Zwanger worden is bij ons sowieso al niet vanzelfsprekend natuurlijk. Ook was het een vrij lange weg. We genieten elke dag van de kleine man, maar hebben de bewuste keuze gemaakt niet voor een 2e kindje te gaan. ( voor nu iig, wij zijn 30 dus zeg nooit nooit natuurlijk) Ikzelf heb geen broers of zussen, mijn vrouw heeft wel een zus. Kon daar vroeger totaal niet mee over weg, nu gelukkig wel. Maar in haar jeugd was dit geen meerwaarde. Wij zorgen er voor dat er genoeg socialisatie is voor de kleine man. Hij gaat 1.5 dag naar het kdv. Ook gaan wij iedere week babyzwemmen met hem. Ik ben vroeger nooit eenzaam geweest en ook zeker niet verwend. Ben altijd bewust gemaakt van de waarde van spullen en contacten. Ik denk niet dat het niet hebben van meerdere kinderen een nadeel hoeft te zijn voor jezelf, het kind en de omgeving. Volg je gevoel en dan kan je het nooit fout doen! Andere mensen hebben toch wel een mening over alles!

Grappig ik zat met hetzelfde. Mijn zwangerschap was 3x niks. Bleek uiteindelijk zwangerschapsvergiftiging te hebben gehad. Kwamen we met 41 weken achter... mijn bevalling was ook 3x niks. Werd een spoed keizersnede. En de eerste 2 maanden moeder zijn vond ik ook echt niet leuk. Ik had het echt zwaar. Mijn partner vond het ook niet leuk🤣. Dus ik zei iedere dag ik wil er maar 1, en hij zei ik wil sowieso geen 2e🤣. Inmiddels is onze dochter 6 maanden en zijn we allebei stapelgek op haar hoor haha én kunnen we er ook van genieten. Ik vind het nog steeds wel pittig af en toe en heb niet het makkelijkste kind. Vooral slapen is een ding. Maar ik liep gisteren buiten en zag twee broertjes samen spelen en toen dacht ik, ik wil voor haar ook een broertje of zusje. Ik heb zelf een zusje waarmee ik een goede band heb, alleen is ze 7 jaar jonger. Daar had ik in mijn kindertijd dus niet zoveel aan. Maar ik heb nu dus tegen mijn man gezegd dat ik over een half jaar voor een tweede wil gaan. Hij is akkoord🤣 al staat hij niet te springen. Maar weet je dan hebben we de zwangerschappen en de babytijd (die we niet zo heel leuk vinden) maar snel achter de rug. En ik vind het super leuk dat ze dan met elkaar kunnen spelen. Ik miste dat als kind wel. Ik wilde altijd dat ik een tweeling was😫🤣

Oh ik vind dit ook een lastig ding! Vroeger zei ik altijd, dat als er kinderen zouden komen, ik er 2 wilde. Mijn man vond eentje wel genoeg. Uiteindelijk bleek dat zwanger worden niet makkelijk zou gaan zijn en moesten we een traject in. Nu hebben we een prachtige dochter en mijn man zou het liefst nu alweer aan een tweede beginnen! Zelf weet ik het niet zo goed. Ik ben niet op een tweede tegen, maar ik weet niet of ik nog een keer een traject in wil voor een kindje. De kans is heel klein dat ik natuurlijk zwanger zal raken, maar eigenlijk wil ik toch het liefst de natuur op zijn beloop laten. Dus mocht ik natuurlijk zwanger raken, dan had het zo mogen zijn.. Lukt dat niet, dan weet ik niet wat ik wil! Ander dilemma dan dat van jou, maar ik twijfel dus ook of ik bewust aan een tweede wil gaan beginnen. Het is toch iets wat door je hoofd blijft spoken! Alsof die tweede er eigenlijk meteen weer achteraan moet..

Ik zei altijd dat ik er wel 3 wil.. maar nu roepen mijn man en ik beide dat we dit echt niet nog een keer gaan doen 🙈 we zijn mega gek op ons zoontje, nu 5 maand oud, maar hij is enorm veel werk (slecht slapen, altijd mama willen, drama bij oppas). Ik heb bijna dagelijks een mental breakdown dus een broertje/zusje er meteen achteraan gaat gewoon niet gezond zijn voor ons. Ik wil dolgraag een broertje of zusje voor mijn zoon maar dat kan niet de enige/grootste reden zijn om een kind op de wereld te zetten. Ik heb vriendinnen die enigskind zijn, die hebben een enorm goede band met hun ouders, en hoewel ze het vooral voor later als ze oud zijn jammer vinden dat ze geen broer/zus hebben, zijn ze net zo goed heel gelukkig. Taboe is het vind ik ook echt niet meer, je moet een kind nemen om de juiste redenen en anders niet. Overigens schijnt het voor de band tussen kinderen juist beter te zijn als er een aantal jaren tussen zit! Is me verteld door vriendinnen die in jeugdzorg werken. Dus, geen haast!!

Hier bewust de keuze voor 1, we mogen al blij zijn dat 1 gelukt is met een ICSI traject. Heeft genoeg neefjes om mee te spelen en gaat naar de opvang. Ook voor ons zelf, stukje vrijheid met 1 kleintje, deze gaat gewoon overal mee naar toe, meer kinderen is ook meer zorgen en meer regelen. Wij houden het hier bij!

Wij zitten ook heel erg in de twijfel! We zijn dol op ons dochtertje (14/11) en genieten volledig van haar. Financieel gezien is ook 1 kind later met vakanties, kleding, studie etc ook gewoon beter te behappen dan meer kinderen. We zitten zeker niet in armoede, maar om nou te zeggen we hebben het breed momenteel door die inflatie en energieprijzen etc is zeker ook niet aan de orde. Ik wil haar zeker niet verwennen, maar wel spulletjes en herinneringen kunnen geven. Aan ene kant kunnen we haar nu alle aandacht en liefde geven en hoef je met 1 kind veel minder rekening te houden en kan je lekker mee op pad dan met meerdere kinderen (dan gaat het toch moeilijker), maar als ik dan denk aan mijn eigen band met mijn zus (hoe fijn die is) en als ik andere gezinnetjes met meer kinderen zie vind ik dat ook heel fijn. Ook zou ik het jammer vinden als ik niet meer zwanger kan zijn, ik heb te weinig genoten door het klussen en verhuizing en stress van de zwangerschap. Dus wij zijn er ook nog niet over uit, maar voor nu zeker nog geen tweede kindje!

Ik twijfelde ook over een tweede omdat ik heel gelukkig was met alleen mijn dochter ❤️ Ik raakte ‘onverwachts’ zwanger toen mijn dochter 7 maanden was en in november werd haar broertje geboren. Ik heb het er in het begin vd zwangerschap wel een beetje zwaar mee gehad omdat ik zo twijfelde over een tweede kindje. En nu ben ik ZO gelukkig ❤️❤️ Ze schelen 16 maanden en ze is nu al zo lief voor haar kleine broertje en wilt al heeeeeel graag spelen met hem. Ik ben echt zo blij dat ik nu twee kindjes heb die niet zoveel schelen. Ik ervaar alles ook als minder zwaar dan met de eerste. Je bent echt met een tweede makkelijker en zekerder en je hebt ook minder tijd om over dingen te tobben omdat je ook nog zorgt voor je oudste. Tweede doe je echt zo erbij! Of je nu 1 of 2 luiers moet doen 😊

Ik zou denk ik al weer zwanger zijn als hij ons niet had verlaten. Wil zó graag een broertje of zusje voor m’n kleine meid, maar voorlopig zit dit er niet in. Maar 1000% geen twijfel, dikke ja.

Hier zitten de beide broertjes dicht op elkaar (bewuste keuze beide IUI). Schele één jaar en 2 maanden ong. Ondanks dat je echt je weg er in vind moet ik wel zeggen dat het echt heel pittig is. De oudste is alles aan het uitproberen en luistert op dit moment heel slecht😅 Met de jongste hebben we ook heel wat te stellen koemelkallergie en nu weer heel veel spugen. Af en toe denk ik echt waar ben ik aan begonnen en wanneer word het beter😄 Maar de oudste is wel echt heel gek op zijn broertje en heel lief voor hem dus dat vind ik wel echt prachtig om te zien 💓 Maar als ik dit van te voren had geweten dan hadden we langer van de eerste genoten🤗

Ben zelf enigskind Riep de meeste tijd vroeger Ik wil meer dan 1 kind Voor de buitenwereld is het toch nooit goed, en wie weet zal je zelf ook nooit weet wat het beste was enkel achteraf. Gun jezelf de tijd en rust en wie weet komt het antwoord Zelf heb ik nu twee kinderen Weliswaar van een andere man en bijna acht jaar leeftijd verschil En ben heel blij dat een tweede me toch gegund is en mee mag maken

Misschien is er nu twijfel omdat het te vroeg voor je is. En als je een paar maand verder bent het je opeens wel duidelijk is. Een zwangerschap is ook een aanslag op je lijf! Ik kan je wel vertellen over mijn ervaring. Ik heb die gevoelens namelijk ook gehad. Wij hebben nu 2 kindjes. Ons zoontje wordt deze maand 4 jaar. En die zwangerschap was ook zo zwaar. Ik kreeg zwangerschapsvergiftiging, met 28 weken ofzo in het ziekenhuis opgenomen. Een dag voor de opname overleed mijn schoonvader plots, zaten ook nog midden in een verbouwing waarmee hij ons hielp. Naast heel verdriet ook enorm veel zorgen om mij en de baby. Uiteindelijk met 33 weken met een spoedkeizersnede bevallen. Het was kantje boord. Ik had ook een veel te kleine baby voor die termijn. Hij heeft een tijd op de neonatologie gelegen. Ik heb lange tijd gedacht, ik krijg geen 2e kindje. Zo getwijfeld! Vond het zo eng. Het leek me ook vreselijk zwaar. Vond 1 kind al pittig. Het ideaal plaatje in mijn hoofd was; met zijn 1e verjaardag het spiraal eruit en het weer proberen. Maar tegen die tijd kreeg ik het benauwd van die gedachte! Heb het toen op de lange baan geschoven. Maar ik wilde ook niet te lang wachten. Ben nu 36 en mijn vriend wordt dit jaar 39. En nu, is in oktober toch nog ons 2e kindje geboren. Wederom te vroeg, met 34 weken dus daarom geen november kindje. Het is/ was zwaar maar vind het echt de moeite waard geweest. Kom zelf uit een gezin met 4 kinderen. Anders leek het mij ook zo "alleen" voor mijn zoontje. Nu zit er wel 3.5 jaar verschil tussen beiden. Het is eenmaal zo. Tussen mij en mijn zusjes zit 8 jaar verschil. We zitten wel in andere fases maar ben zo blij dat ik mijn zusjes heb! Nu we volwassen zijn hebben we meer aan elkaar. Dat is wel zo. Ik denk dat ik voor nummer 2 eerst als moeder moest groeien. Gek genoeg vind ik een 2e erbij een soort van makkelijker. Ik hoef het wiel niet zo uit te vinden. Ook is mijn zoontje al redelijk zelfstandig, dat is ook wel fijn. Ik had ook meer rust nodig om de heftige zwangerschap te verwerken. Dus nogmaals, misschien is het voor jou ook nog te vroeg. En is je gevoel over een poosje heel anders!

Meiden, dank jullie voor de berichten!! We hebben voor nu besloten om het even te laten rusten en na de zomervakantie het er nog eens over te hebben. Ik ben blij om te horen dat enig kind zijn niet per definitie een gevoel van alleen zijn creëert. Zo blij dat jullie je ervaring waarom wel of geen tweede wilden delen ♡

Hi Cinnn, Ik zie dit topic en herken me enorm in jouw verhaal. Hoe sta je er nu in? Liefs