Twijfel over tweede kindje

En de rest van de meiden ben ik ook benieuwd naar! ☺️

Ik zei vanaf het begin: 1 is genoeg. Zware zwangerschap, bevalling en eerste jaar met allergieën. Nu na 1.5 jaar willen we toch nog een keer proberen. We wachten bewust wel even tot onze jongen 3 is, zodat hij wat zelfstandiger is maar er toch nog niet een te groot leeftijdsverschil in zit. Mijn afweging was: laat ik de eerste periode zo zwaar wegen voor de rest van je leven? Het antwoord in ons geval is nu nee. Had me dit een jaar eerder gevraagd en het antwoord was ja

Ik kom dit topic van 1 jaar geleden tegen. Hier vooral twijfel voor een tweede vanwege de leeftijd van mij en m’n vriend (eind 30). Maar m’n hart zegt: we doen het. Ik heb alleen nu al slapeloze nachten over ‘over 40 jaar ben ik zus en zo oud en onze kinderen zo oud….’ Blegh 🙈

Ik hoop dat mijn vriend ook die gedachten switch nog gaat maken. Die heeft het 1e jaar echt als mega pittig ervaren en wilt het niet nog een keer overdoen. Ik zie het ook als… wat is 1 jaar op een mensenleven? Ik merk dat ik graag een 2e wil maar m’n vriend is echt heel stellig dat ie er niet aan wilt beginnen… Hoewel ik besef dat 1 kind een prachtig kado is en het ook mooi is om het hier bij te laten, is het echt een oer gevoel dat ik nog niet klaar ben… Lastig… de tijd zal het leren..

Eind 30 valt tegenwoordig echt mee hoor! Om die leeftijd zou ik het niet laten. Mijn man was 37 bij de 1ste en 39 bij de 2de.

Ik was 41 toen ik onze 2e kreeg... ik zou willen dat ik toen nog rond de 30 was. Maar ook ons is het gelukt en wij zullen niet minder van de kinderen genieten. Ik denk ook vaak dat als zij een bepaalde leeftijd hebben dat ik dan al zo "oud" ben. Maar je weet van te voren niet hoe je lichamelijk het leven door gaat, ook niet als je jong ouder wordt. Geniet gewoon van nu, probeer niet te veel na te denken over later want je weet nooit hoe het loopt. Ik geniet er vooral van als ik onze 2 jongens (leeftijdverschil 4 jaar) samen zie spelen

Mooi gezegd, dankje 💞 Je weet inderdaad niet hoe het leven loopt en de kunst is idd genieten van nu, en elk moment. Dus jij bent wel echt blij dat jullie voor een tweede zijn gegaan? Soms denk ik, misschien is het ook wel goed zo en moet ik gewoon genieten van alleen m’n zoontje. Maar het lijkt me zo geweldig als hij broertje of zusje heeft..

Nee dat is ook zo.. Het is vooral dat tientallen jaren vooruit denken dat me verdrietig maakt 🙈 Omdat je er eigenlijk altijd wilt zijn voor je kind 😅 Wat sowieso niet kan natuurlijk… en wat je zegt, tijden zijn veranderd.

Ik kom dit topic weer tegen en zie mijn eigen bericht.. Tegen de verwachtingen in was een tweede zwangerschap ons op natuurlijke wijze gegund.. Ik heb nu onze zoon in mijn armen die op 11-9 geboren is!

Hoewel het soms erg pittig is ben ik heel blij dat we voor een tweede zijn gegaan. De jongens zijn zo leuk met elkaar en ik vind het toch heel fijn dat zij elkaar nu hebben thuis. Het is ook gewoon mooi, 2 van die kindjes😍

Niet de ervaring die je vraagt misschien, maar ik heb ook getwijfeld en heb nu 2 prachtige kinderen. Ik ben blij dat we voor een tweede gegaan zijn, want het is prachtig om mijn kinderen samen te zien. Er zit net iets minder dan 2 jaar tussen (zwangerschap zoon kwam iets sneller dan gedacht 😅) Maar ik ken ook een ervaring vanuit enig kind zijn. Mijn moeder heeft geen broers of zussen. Zij zegt altijd dat ze zich als kind nooit eenzaam heeft gevoeld. Ze had neefjes en nichtjes met wie ze hecht was en later vrienden en vriendinnen. Tuurlijk, toen mijn oma ging dementeren was mijn moeder de enige, maar mijn vader, broer en ik hebben daar zo veel mogelijk bij geholpen. Een enig kind is niet per definitie zielig of eenzaam. Dat ligt dan aan meer factoren dan het ontbreken van een broertje of zusje.

Hier ook een twijfel We hebben geen beste slaper, nog steeds niet nu ze bijna 2 is. Ook is het een luxe dat een ouder altijd z'n handen vrij heeft, of met de hond bezig kan zijn. Ik moet ook zeggen dat het fijn is dat er nog zo veel flexibiliteit is, 1 kind neem ik zo ergens mee naar toe, dat zou ik met twee minder snel doen. Een zwangerschap en eerst jaar vond ik ook nogal wat, ik heb er meer dan een jaar over gedaan om mijn lijf terug te krijgen en daarna nog herstel van de borstvoeding. Nu eindelijk weer op mijn oude fitheids niveau. Dat alles nog een keer, voor een hypothetische kans dat ze een broertje of zusje met een goede band krijgt, ik weet het niet. 🤨

Alsof ik mijn verhaal lees! Wat herkenbaar. Behalve dat m’n zoon nog steeds borstvoeding krijgt en ik nog niet op m’n pre-zwangerschapsfitheid zit, maar wel (eindelijk!!) weer in m’n kleding pas.. M’n man is wel overtuigd, maarja hij hoeft geen zwangerschap + herstel door te maken. Merk dat dat me het meest tegenhoud, de inperking van m’n vrijheid voor zeker een jaar of twee. Geniet er zó van dat er weer wat vrijheid en flexibiliteit terug is nu, tegelijkertijd weet ik dus dat het ook wel weer terugkomt. Maarja 2 jaar is wel een behoorlijke investering natuurlijk. En kan me voorstellen met 2 (en een hond) dat het nog langer duurt voordat je weer die vrijheid voelt.. En als je nou de garantie krijgt dat de tweede wel een goede slaper is dat zou ook al 100% schelen. Fijn dit topic, zoveel herkenbaarheid en zoveel liefde voor alle moeders die allemaal het juiste willen doen, voor zichzelf, partner en andere kind(eren). Uiteindelijk blijft het voor mij grotendeels een weloverwogen emotionele keuze, de keuze om m’n hart te volgen. Want laten we eerlijk zijn; rationeel begin je er sowieso niet aan 😂😉

Ik wil graag een tweede, en ook binnenkort. Maar mijn man is nog aan het twijfelen. Ik denk dat hij in de basis wel een tweede kindje wil, maar niet onder de huidige omstandigheden. Onze zoon slaapt nog niet echt fantastisch. Heeft vaak nog gedoe 's nachts en komt nog een keer voor melk. Mijn man heeft makkelijk praten. Hij voelt de biologische klok niet tikken.

Als je nu toch al slechte nachten hebt, kun je het wellicht beter wel doen🫣anders heb je straks goede nachten en ga je weer de gebroken nachten in. Moe ben je toch al. Ik heb hetzelfde dochter van 21 maanden die weer slecht slaapt, lees tussen ons in in bed, veel huilen. En zoon van 8 weken op dezelfde kamer. En gaat prima. Ja je slaapt weinig, maar waar kan probeer ik bij te slapen

Zo herkenbaar. Ik ben steeds meer open over dat ik twijfel of ik wel een tweede wil, veel mensen reageren heel geschrokken. Mijn vriend wil een tweede en mijn moeder zegt ook dat het beter is voor mijn dochter op een broer of zus te hebben. Maar er is zo veel veranderd in mijn leven ook kwa baan en veel in moeten leveren. Ik wil niet nog meer controle verliezen over mijn leven. (Was een designer met een goede baan en nu een burn-out) Ik geniet heel erg van mijn dochter en heb meer vrijheid op dit moment wil dat niet weer opgeven.

Volgens mij is het het beste voor jouw dochter als ze een moeder heeft die allereerst ook zelf gelukkig is, dat doet veel meer dan een broertje of zusje. Ligt er ook aan of je burn out hier mee gerelateerd is overigens. Maar de impact op mijn carrière werkt voor mij ook heel erg mee. Het is ook niet niets, sterker nog je moet ook als ouders open staan voor een kindje dat veel nodig heeft, daar zit ook nog eens veel variatie in.

Ik ben enig kind en heb het altijd gemist een broertje of zusje. We hebben nu een dochter van 4 en een zoon van bijna 2. Het liefst had ik ook nog voor een derde gegaan, maar mijn man wil het helaas niet.😅🤭

Alsof ik mijn eigen verhaal lees 😊. Daarnaast heb ik geen ouders of schoonouders die oppassen en heb ik dus ook Niemand in de buurt dan alleen mijn partner en we moeten blij zijn als we 1x per jaar samen weg kunnen gaan. Heb jij dat wel ?