Afkeer tegen papa

Ik denk dat het een fase is. Ons zoontje heeft dit nu ook, echt een mama's kindje.. zodra papa hem pakt is het huilen en als ik weg ga ook. Heel frustrerend voor mijn man, maar hij probeert dat los te laten. Als mijn zoontje bij mij zit en mijn man staat ernaast is hij helemaal gek met papa, geeft kusjes en lacht volop, hij wil gewoon graag bij mij zijn.. heeft niks met mijn man te maken.. ook dat gaat weer over.

Wat Nikki zegt, hier is die fase er ook en dat terwijl papa echt het grootste deel van de zorg doet 😅 Ze wil vooral mama plakken zodra ze mij ziet. Misschien is het ook de associatie met huis —> mama! die jullie kindje heeft? Een andere omgeving maakt duidelijk dat mama er niet is, dus dan is de zorg van iemand anders ok, maar thuis is mama, zoiets? Voor je man kan deze gedachte geruststellend zijn, dat het niet aan zijn aanwezigheid ligt, maar aan de associatie met jou en jouw afwezigheid. Is jullie kindje bijvoorbeeld ook zo huilerig als je man ergens heen gaat met haar, of accepteert ze hem dan wel gewoon?

Dankjewel voor je reactie. Ja dat zei ik dus ook tegen mijn man van gaat wel weer over. Hij is vooral bang dat hij zo minder hechting krijgt met haar.

Ja dat zou kunnen dat ze die associatie heeft. Als hij bijvoorbeeld naar de winkel gaat of naar zijn vader met haar vindt ze het allemaal prima. Hij doet haar ook altijd standaard in bad en ik droog haar dan af dat vind ze ook allemaal goed. Het is meer als wij bijvoorbeeld samen zitten te eten dan wilt ze van mij wel drinken en eten aannemen en van mijn man niet. Ook kruipt ze als we samen zijn alleen richting mij. Dat soort dingen en dat maakt hem onzeker.

Bij ons is dit andersom. Als ik en mijn vriend samen zijn dan wil mijn dochter alleen maar papa. Ze moet huilen als ik haar oppak en ze wijst mij echt heel duidelijk af, ze wil me niet knuffelen en niet bij me op schoot. Als papa wegloopt moet ze ook heel erg huilen. Ik vind dit ook wel heel moeilijk soms, maar bedenk me steeds dat dit een fase is.. als we met z’n 2en zijn gaat het wel goed.

Ons wil ze beide wel maar als papa thuis komt van zijn werk ben ik niets meer. Soms zwaait ze me zelfs uit. Wij maken er wat grapjes van ik ben twee en halve dag aan het werk en de rest bij onze dochter. Ik denk ook dat het een fase is. Er is ook een tijd geweest dat ze mij heel graag wilde en papa minder. Het is denk ik vooral belangrijk om er geen punt van te maken maar ook om hem af en toe eens een compliment te geven. Zo voelt hij zich misschien ook wat meer gezien en gewaardeerd. Want laten we eerlijk zijn afwijzing is nooit leuk.

Hier ook al een tijdje zo. Het is de ene week erger dan de andere. Maar veel van wat je zegt is herkenbaar. Ik vind het zelf ook zo vervelend voor mijn man, hij is super lief en leuk voor haar. Maar er gaat blijkbaar niks boven mamma. Mijn eigen vader zei dat dit vanzelf minder wordt en dat ik zelf rond 2 jaar dan weer een pappa fase had dus hoop dat mijn dochtertje dat ook krijgt 😅. Succes voor jullie beiden!