Contact verbroken schoonmoeder terecht?

Oké kon niet verder zat aan max aantal woorden. Maar ze was dus boos dat ze ook weg moest. Uiteindelijk is ze in de kraamweek 1x geweest toen ben ik naar boven gegaan. Want wilde haar gewoon een eerlijke kans geven en hoopte dat ik uiteindelijk kon zeggen van nou ze doet het zo goede als oma we bouwen het contact weer op voor hem. Maar ze kwam binnen wilde onze zoon gelijk vasthouden man moest foto maken en ze hoefde hem niet meer. Heeft de rest van het half uurtje alleen op der telefoon gezeten. Daarna vroeg ze niet meer naar onze zoon. Man moest van haar elke week langskomen en ging ook steeds. Maar hij vond het steeds lastiger want het was steeds maar kijken hoe haar pet stond en steeds vroeg ze niet naar onze zoon. Man had op een geven moment dat hij 3 dagen ervoor en 3 dagen erna er nog last van had. Omdat ze hem zo probeerde te manipuleren steeds slecht pesten over mij hem de grond in trappen enzo. Uiteindelijk was onze zoon 6 weken en zei ik van neem hem eens een keer mee naar je moeder. Misschien wakkert dat haar oma gevoelens aan. Want misschien denkt ze wel dat het van mij niet mag. Dus man dat uiteindelijk gedaan terwijl hij dat eigenlijk niet wilde maar toch in de hoop dat. Maar hij kwam daar ze keek even maar verder niks. Man was na 30 min weer weg. Uiteindelijk had hij er best veel last van alles. De onvoorspelbaarheid of ze weer boos zou worden het manipuleren het niet naar onze zoon omkijken dat hij besloot een gesprek met haar aan te gaan. Er was door haar ook veel spanning en stress bij hem. Nou hij kwam daar binnen en hij kon nog niet eens hallo zeggen of ze begon te schelden en te flippen. Man werd voor van alles uitgescholden en ik ook natuurlijk. Maar ook over onze zoon heeft ze hele lelijke dingen gezegd. Op het moment dat ze zo tekeer ging had ze nog niet gezien of mijn man onze zoon bijhad of niet. Uiteindelijk is hij letterlijk het huis uitgeduwt. In het verleden is ze ook al tekeer gegaan tegen haar stiefkleinkind. Die heeft daar uiteindelijk ook therapie voor nodig gehad. Door dit alles heb ik tegen mijn man gezegd dat ik niet meer wil dat onze zoon daar komt of dat ze die ziet. Want ze heeft die dag ook weer 100x gebeld. Man snapte dit en vond het ook niet veilig daar en heeft zelf ook het contact verbroken met moeder. Dit wilde hij zelf. Maar hij begint nu schuldgevoel te krijgen. Hij vind dat hij het haar ontneemt om oma te zijn. Ik vind dat ze het daar zelf naar heeft gemaakt. Hij vind het ook dubbel want aan de ene kant wilt hij onze zoon beschermen maar aan de andere kant vind hij dat zijn moeder recht heeft oma te zijn. (Man zit ook al bijna 2 jaar in therapie om alles te verwerken) Nu dan mijn vraag. Ben ik nou zo'n heks van een schoondochter en te overbezorgd naar mijn zoon? Of zouden jullie hetzelfde doen in deze situatie?

Heb je wel eens van een narcist gehoord? Ik zou daar eens over lezen. Zeker voor je man ook om de schuldgevoel een plek te kunnen geven. Hij is niet anders opgevoed dan alleen maar met schuld (hij is altijd degene die het slecht doet en niet zij). Zo doen en denken de narcisten letterlijk over hun slachtoffers. Als het werkelijk een narcist is ( aan de tekst te lezen wel) dan is het contact verbreken het beste wat je kunt doen. Je doet nooit wat goeds in hun ogen en het gedrag zal nooit veranderen al zou je dit super graag willen. Bij familie is dit moeilijk, maar naar mate de tijd zal dit veel rust en ontspanning geven! Veel succes en sterkte. Oh ja naar mijn idee doe je er juist goed aan om je gezin, vooral jullie zoon te beschermen voor haar. Je zou denk ik niet willen dat jullie zoon straks opgroeit met allerlei mentale klachten.

Ik zou haar uit de buurt van je zoon laten. Dit is niet goed voor je eigen mentale gezondheid en ook niet voor de rest van je gezin. Je man voelt dit waarschijnlijk omdat hij al die jaren is gemanipuleerd

Daar heb ik zeker wel eens over gehoord en ook veel over gelezen. Mijn man ook. Schoonmoeder tikt inderdaad erg veel vakjes aan van een narcist. Maar ook van een bordeline persoonlijkheidsstoornis. En aangezien ze niet geholpen wilt worden... want met haar is niks mis zoals ze zegt komen we er helaas nooit achter wat het is. Klopt hij heeft het altijd fout gedaan. Het moest altijd op haar manier en zij deed nooit wat mis. Ze kroop ook altijd in de slachtoffer rol. Wie stond er altijd voor je klaar mama he. ( ze heeft er na de scheiding voor gezorgd dat mijn man jaren geen contact had met zijn vader door manipulatie). En ja mama heeft het heel zwaar gehad na de scheiding hoor maat zorgde altijd voor jou. Of als we op vakantie gingen pfff mama wou dat zij op vakantie kon. Maar ook met ruzies was het altijd mijn man zijn schuld niks was goed in haar ogen. Dus snap inderdaad waar dat schuldgevoel vandaan komt. Maar hoe komt hij er vanaf he! Ik houd zelf inderdaad het contact al een tijd af. Eerst op een laag pitje en sinds oktober helemaal verbroken. Voor mijn man is dit lastiger. Hij blijft het gevoel houden van Maar het is wel mijn moeder. En schuldgevoel hebben dat hij zijn moeder een kleinzoon ontneemt. Terwijl ze dat zelf doet met het gedrag. Maar dat is natuurlijk altijd ingeprent. Maar als je hem vraagt wat het contact met zijn moeder brengt weet hij ook dst het niks dan ellende brengt. Ik wil zeker niet dat mijn zoon opgroeit met mentale klachten daar zou ik ook alles aandoen. Vandaar ook dat ik op de rem trapte van tot hier maar niet verder. Maar je wilt soms toch even kijken of je gelijk hebt of niet

Bedankt voor je antwoord. Je begint soms gewoon aan jezelf te twijfelen van handel ik wel echt in het belang van onze zoon of ben ik zo'n heks van een schoondochter. Maar gelukkig het eerste. Terwijl ik ben normaal echt iemand van je moet je familie respecteren en je kind daar nooit in betrekken. Maar hier kan dat helaas niet anders. Ik zeg idd ook tegen mijn man dat dat schuldgevoel van die jaren manipulatie komt maarja hoe kom je daar vanaf. Is niet zomaar van de een op andere dag helaas.

Ik denk dat je haar echt al heel veel kansen hebt gegeven. Nu is het tijd voor jullie als gezin om de energie in het positieve te steken❤️ hopen dat het je man helpt door erover te praten en dat hij zichzelf niet meer schuldig zal voelen

Jeetje wat een verhaal! T klinkt niet alsof ze ook maar enige interesse heeft in je zoontje en ook niet dat haar oma-gevoelens naar boven komen.. En t fysiek aanvallen en manipuleren is al helemaal niet oke natuurlijk! Het lijkt mij niet meer dan terecht dat je t beste voor je zoontje, jezelf en je man wil en dus het contact verbreekt.

Ik wil graag tegen je man zeggen dat het schuldgevoel normaal is maar niet terecht. Ik heb zelf een aantal jaar geleden het contact met mijn vader verbroken nadat hij mij keer op keer weer teleurstelde en mij heel veel stress gaf. Vooral het eerste jaar na de breuk heb ik heel veel schuldgevoel en twijfel gehad of ik hier nu goed aan deed. Maar na een jaar kon ik zeggen, ja dit was en is de juiste keuze geweest. Het heeft mij zoveel rust gegeven. Jou man is zo erg beschadigd door haar gedrag, kies voor jezelf en jullie eigen geluk. Ze is het niet waard om moeder of oma genoemd te worden. Ik wens jou en je vooral je man heel veel sterkte met dit rouwproces, want dat is het rouwen bij leven.

Het woord narcist wordt veel rondgegooid deze dagen, maar je schoonmoeder is wel echt een schoolvoorbeeld van een echte narcist. Ze heeft veel te veel kansen gekregen. Toen ik las dat ze je man heeft mishandeld als kind gingen de alarmbellen al af en dacht ik al, contact koste wat kost verbreken en vermijden als de pest. Ik denk inderdaad dat ze je man zo heeft gemanipuleerd, hem altijd een schuldgevoel heeft aangepraat, dat hij zich toch elke keer weer verplicht voelt haar te betrekken bij jullie zoontje uit schuldgevoel, terwijl ze bij elke interactie met haar kleinzoon alleen met zichzelf bezig is en dat ziet hij zelf ook. Ik denk dat het goed is dat hij dit ook bespreekt tijdens z'n therapie. Zeker niet aan jezelf twijfelen! Je man praat het waarschijnlijk voor zichzelf goed en zo ga jij ook aan jezelf twijfelen. Maar hoe meer ik las hoe meer ik dacht, hoe hebben jullie haar nog niet ge@&!*€ 😡😡 m'n bloed ging steeds meer koken bij elke situatie.

Als ik het zo lees, dan had deze vrouw niet eens moeder moeten worden, laat staan oma. Exit ermee. De loyaliteit van je man zal groot zijn, maar je moet je zoontje beschermen tegen dit soort engnekken. Niemand is gebaat bij dit contact. Jij niet, je man niet en je zoontje niet. Laat het mensch in haar sop gaarkoken.

Dit is allemaal heftig en niet gezond. Het is alleen maar heel goed dat jij je grens hebt laten zien! En de gesprekken die je man een aantal keer gevoerd heeft leiden elke keer naar niks. Dit omdat er geen inlevingsvermogen is. Maar ook geen kans naar een andere houding of gedrag. Ik heb zelf de opleiding psychologie afgerond en weet dat de enige persoonlijkheidsstoornis die zelden behandeld wordt/kan worden, narcisme is. De persoon in kwestie is niet in staat om te zien dat er wat met hem aan de hand is. Vroeger was de benaming voor narcisme (psychopaat). Dat wordt nu in de wereld van de psychologie niet meer gebruikt. Zie het zo, dat jullie letterlijk (vooral je man denk ik) door een rouwproces gaan. Daar zit natuurlijk ook een stap ontkenning in (schuldgevoel). Wat vaak goed kan helpen bij het herstel hiervan is: * veel over het onderwerp lezen * een goede therapie (gespecialiseerd op dit gebied) * en tegenwoordig kun je ook veel info / coaching op YouTube vinden. In de link hieronder een ervaringsdeskundige en coach die in haar videos over de term narcisme en de slachtoffers praat. Het is de moeite waard om eens haar videos te bekijken. Er zal denk ik veel herkenning zijn: https://youtu.be/01shev1ba2g?si=oxDuIM3QRtrzHury

Wat een verdrietige situatie. Ik vind dat jullie een dappere keuze hebben gemaakt. Je gevoel volgen kan alleen maar goed zijn, dus blijf dat doen. Hopelijk vinden jullie een goede manier om hier mee om te gaan.

Klopt het lijkt bij schoonmoeder wel dat het enigste wat er toe doet zijzelf is. En dat is waarschijnlijk ook zo. Het is er heftig en ongezond wij zijn ook echt moe naar al die jaren drama. Heb inderdaad zelf en mijn man ook veel gelezen over narcisme maar ook over bordeline. Aangezien ze bij beide veel vakjes aantikt. Lezen daar beide inderdaad veel herkenbare dingen in helaas. Al is jet natuurlijk lastig zelf een labeltje te plakken dus daar pas ik meestal mee op. Maar fijn dat jij met een opleiding psychologie de zelfde kant op denkt. Dat sterkt ons in het gevoel dat wij de juiste kant opdenken. Mijn man geeft inderdaad soms aan van het zou makkelijker zijn als ze dood was dan rouw je om iemand die er niet meer is en heb je dat schuldgevoel niet. Nu rouw ik om iemand die nog leeft en blijf ik me schuldig voelen. Ik hoop dat het slijt met de tijd. We hebben al heel veel over dot onderwerp gelezen. Maar gaan zeker de filmpjes kijken die jij mee stuurt in de link. Soms is alleen herkenning en vooral erkenning al fijn. De erkenning dat je er echt niks aan kan doen en dat je alles geprobeerd hebt. Bedankt voor je uitgebreide antwoord!

Klopt kijk natuurlijk ben ik blij dat ze moeder is geworden anders had ik mijn man niet;) maar ik heb inderdaad ook wel eens gedacht eigenlijk had zij geen kinderen moeten krijgen. Naja op papier is ze helaas oma daar kunnen wij niks aan veranderen.... alleen als het aan mij ligt gaat ze nooit horen dat iemand haar oma noemt. Gaat ze dus nooit met die titel aangesproken worden. En nooit ervaren wat het is. Ja die loyaliteit is zo lastig maar is er ook met veel manipulatie ingebracht. En iets wat er jaren in is gebracht krijg je er natuurlijk niet in een paar weken uit. Maar word aan gewerkt! Ik blijf dan ook gewoon bij mijn besluit ons zoontje blijft ver bij haar vandaan! Bedankt voor je antwoord.

Klopt men spreekt tegenwoordig bij alles wat iemand doet al van een narcist. Daarom dat ik voorzichtig ben met een stempel erop te drukken. Feit is dat ze veel vakjes aantikt als je kijkt naar de symptomen van een narcist maar ook veel vakjes als je kijkt naar de symptomen van borderline. Maar eigenlijk doet het er ook niet toe welke stempel er bij hoor. Het feit is dat er geestelijk iets niet in orde is wat dan ook. Klopt naar mijn idee heeft ze ook teveel kansen gegeven. Maar ik heb er eigenlijk altijd zo ingestaan dat mijn man zelf zijn keuzes hierin moest maken. Heb dan altijd achter hem gestaan, hem opgevangen getroost opgefleurd e.d. zelf heb in al erg lang afstand genomen. Vaak een tijd helemaal geen contact en als er contact was echt op een heel laag pitje. Dat klopt zeer zeker dat manipuleren en schuldgevoel aanpraten dat doet ze nu nog. Zelf toen onze zoon geboren was. Ja mama kan niet in het donker rijden wil JIJ soms dat mama een ongeluk krijgt. Ze verpakt het zo maar bedoeld dus eigenlijk als ik een ongeluk krijg is het jou schuld. En dit is dan een klein voorbeeld. Hij ziet zeer zeker dat ze niet omkijkt naar onze zoon. Hij heeft daar dan ook erg veel verdriet en pijn van. Probeerde echt alles eraan te doen dat ze interesse kreeg in het gene wat voor hem het belangrijkste op de wereld was maat helaas. Hij bespreekt dit ook zeker bij zijn therapie. Het is denk ik ook niet zozeer dat hij zijn moeder mist of zich schuldig voelt naar ons zoontje om haar maar meer om wat had kunnen zijn. Snap je dan wat ik bedoel? Naar haar voelt hij zich schuldig puur omdat hij dat gewend is. Als.je vraagt stel je neemt weer contact op met je moeder wat brengt het je? Dan zegt hij ook helemaal niks dan ellende. Dus hij weet het wel maar vind die strijd die hij nu moet voeren lastig. Gelukkig heeft hij veel steun aan de therapie. Ja in eerste instantie was ik ook heel stellig in het feit geen contact en ik heb gelijk. Maar ik heb gezocht op het onderwerp geen contact schoonouders en daar lees je dan vaak dat je alles eraan moet doen om je kind zijn oma niet te ontzeggen en dat dit vaak gebeurt door een conflict tussen schoonmoeder en schoondochters. Daarom dat ik toch begon te twijfelen van ben ik bevooroordeeld reageer ik te heftig en uit emotie. Na al deze antwoorden durf ik daar gelukkig volmondig nee op te zeggen. In reageer niet te overdreven uit emotie. Bedankt voor je bericht!!

Hij weet ook ergens in zijn achterhoofd ook dat het schuldgevoel niet terecht is. Maar krijg hoofd en gevoel maar eens op 1 lijn dat is lastig. Fijn om te lezen dat dit heel normaal is en minder gaat worden. Ondanks de trieste situatie waar jij met je vader inzit is het toch fijn om deze herkenning te lezen. Al had ik je natuurlijk liever gegund dat deze herkenning er niet was!! Ja wij ervaren op dit moment al een stuk meer rust. Mijn man weet ook eigenlijk dat dit het beste is maar vind het schuldgevoel lastig. Dus hopelijk kijken wij over een jaar ook terug en denkt hij het is goed zo! Zeker is ze het niet waard om moeder of oma genoemd te worden. Ik ga er dan ook alles aan doen dat zij nooit het woordje oma uit de mond van onze zoon gaat horen! Ontzettend bedankt voor je open berichtje En bedankt het is idd rouwen bij leven! En hoop dat met ondersteuning van zijn therapeut mijn man goed door dit proces gaat komen!

Nee absoluut niet! Dat je het contact niet eerder hebt verbroken. Jij bent de moeder en hebt de taak je kleine te beschermen. Ik denk dat je er heel goed aan doet om zo’n gestoorde vrouw bij je kind weg te houden. Lijkt me echt absoluut niet veilig je kind nog bij haar te brengen. Veiligheid van je kind gaat voorop. Ik vind het een hele verstandige keuze en je bent absoluut geen heks. Je bent echt mega tolerant geweest.

Bedankt voor je berichtje. Ben blij dat ik het gelukkig goed zie. En terecht het contract heb verbroken. Wil gewoon het beste voor onze zoon. Vind inderdaad dat ik hem moet beschermen als moeder. Daar heb ik ook altijd gezegd ze mag contact zolang ze hem geen schade aan brengt en zich gedraagt. En ze heeft dus laten zien dat ze dat niet kan helaas.

Er is duidelijk iets ernstig mis met deze vrouw.. Omgang met haar brengt jullie, zoals ik het lees, vrijwel niets goeds en het geeft eigenlijk alleen maar stress en verdriet. Dat zou ik niet meer toelaten. Je hebt erg je best gedaan, maar er is toch wel echt een grens. Dit soort agressief gedrag gaat jouw zoon straks opmerken, en dat wil je niet. Kijk maar naar het effect ervan op jouw man.

Het absurde in deze situatie is dat wij, als kinderen van zulke *piep* ouders, ons schuldig voelen omdat wij de keuze maken om ze niet meer toe te laten. Terwijl zij degene zijn die deze keuze veroorzaken. Helaas werkt ons gevoel heel anders en dat komt doordat onze ouders ervoor gezorgd hebben dat we beschadigd zijn in onze jeugd. Het was voor mij een lange weg, ik heb zelf heel veel gehad aan schematherapie en EMDR. Hopelijk gaat de therapie voor je man ook werken en mag hij gaan helen en op zijn eigen gevoel gaan vertrouwen. De pijn zal nooit helemaal verdwijnen maar het wordt zeker beter.