Contact verbroken schoonmoeder terecht?

Het tweede gedeelte heb ik niet gelezen. Begrijp niet waarom je überhaupt nog moeite hebt gedaan. Dit heb je echt niet nodig in je leven en je zoontje zeker niet!

Dit is zo mooi verwoord! Heb jij dit met je eigen ouders meegemaakt? Het is nogal een taboe (of ik hoor er weinig over). Zelf ook het een en ander meegemaakt vandaar mijn interesse:) sterk persoon, zo klink je!

Bij het deel: mijn man is geestelijk en fysiek mishandeld, gingen bij mij de haren overeind staan. Kies voor je zoon en gun hem dit niet. Zo’n giftig persoon die zijn mama en papa zo laat voelen kun je beter bij ‘m weghouden. En voor jullie ook, je hebt meer dan je best gedaan, terwijl ze dat al niet verdiende. Lekker rust houden in je gezin en geen contact meer met haar.

Ja helaas heb ik ook zo'n situatie met mijn vader, waarbij ik het contact heb verbroken. Niet zo heftig als bij man van TS, maar op een andere manier. Beloven om te komen en dan op het laatste moment aangeven dat hij geen tijd heeft. Als kind kreeg alleen mijn broer kaartjes , speelgoed etc als hij wel eens een keer kwam. Uiteindelijk heeft hij ons 10 jaar links laten liggen en nadat hij weer in beeld kwam begon het weer opnieuw. Ik heb hem op mijn 21e een brief geschreven met mijn gevoel over de situatie en als antwoord kreeg ik allemaal excuses, het lag allemaal aan anderen. Uiteindelijk pas op mijn 32e de knoop doorgehakt om het contact re verbreken. Zijn antwoord: ik ben het niet eens met je besluit, maar mocht je van gedachten veranderen dan ben ik bereikbaar. Dus weer ligt hij de verantwoordelijkheid bij een ander. Gaat ook niet veranderen. Wat ik vooral als nu ouder zijnde niet kan begrijpen is dat er ouders zijn die zo achteloos met hun kinderen kunnen omgaan. Er is iets serieus mis met hen. Dat heb ik wel geleerd, het is niet mijn schuld. Ik heb mijn uiterste best gedaan.

Holy moly wat hebben jullie al veel van haar gepikt. Jij bent echt het tegenover gestelde van een heks….! Zorg goed voor jezelf en jouw gezin 🙏🏼

Ja precies dat dwars zitten en koste wat het kost moet het op de manier van die persoon. Ik zeg altijd dat zulke mensen het dan net binnen de lijntjes doen, zodat het niet snel ontdekt wordt en daardoor afgekeurd kan worden. Zo echoistisch en verre van empathisch. Ik heb vooral ook meegemaakt dat er genoten wordt als ik verdriet had of de situatie mij iets deed. Vooral als je zelf je eerste kind krijgt wordt je geconfronteerd met het feit dat je niet kunt begrijpen hoe je zo kunt zijn als moeder. Tegen zo een lief en kwetsbaar babytje. Maar ook als je kind ouder wordt de liefde groeit alleen maar met de dag. Het gedrag gaat nooit veranderen zoals je inderdaad zegt. Het beste is daarom ook afstand nemen. Goed voor jezelf en voor je gezin. Het is op het begin erg moeilijk maar op een gegeven moment kun je genieten van ieder moment.

Ja dat is echt soms niet te begrijpen dat schuldgevoel idd. Probeer het echt te begrijpen maar denk soms ook van hallo dit is echt het beste. Maar helaas idd gevoel wat je niet kan uitzetten! Zijn hoofd denkt het ene maar hij voelt het andere. Ja mijn man heeft al EMDR gehad en cognitieve gedragstherapie. Ook stukje schematherapoe hij heeft daar toen ook zo'n boek.vooe aangeschaft. Hoop ook dat hij gaat helem idd. Als alleen dat schuldgevoel maar minder word zijn we een heel eind. En snap inderdaad dat de pijn nooit zou verdwijnen. Niet alleem omdat er geen contact is maar vooral omdat je nooit het perfecte plaatje krijg. Hoe je het ook wend of keert het is gewoon een in en in trieste situatie ook bij jou! Bedankt voor je berichtje. Toch fijn om die herkenning te zien als is de situatie triest.

Nou precies dat is ook de reden dat ik heb gezegd dat ik niet meer wil dat onze zoon daar komt. Juist omdat ik niet wil dat hij die agressieve buien mee ga maken. Wat voor voorbeeld is dat dan he? Nou Y je moet altijd voor jezelf opkomen maar van oma moet je alles pikken of iets? Dat kan toch niet? En dan nog de schade die ze toebrengt inderdaad pff. Het is zoveel rustiger zonder haar in ons leven. Vind mijn man ook gelukkig. Maar hij blijft dat schuldgevoel hebben. Maar hopelijk word dat met de tijd minder!

Puur voor mijn man. Die had alle hoop dat zijn moeder het als oma wel goed zou doen. Zodat ze het 'goed' zou maken voor het verleden. Hij bleef dat in zijn hoofd houden tot helaas het tegendeel was bewezen. Al blijft hij stiekem hopen dat ze alsnog veranderd. Voor mij en onze zoon is het echt definitief klaar! Maar hij blijft het moeilijk vinden dat stukje hoop los te laten helaas.

Fijn dat alle reacties ver hetzelfde zijn. Dat ik er inderdaad alles aan heb gedaan maar dat het gewoon niet kan. Juist nu ons zoontje er is moet ik op mijn strepen staan! Want ik doe er alles aan om te zorgen dat hij een goede jeugd krijgt! Maar ik hoop dat ook mijn man dit gaat volhouden. Hij heeft al genoeg geleden in al deze jaren helaas. Ik gun hem nu gewoon die rust die we nu hebben. Hij ziet dat gelukkig ook in dat er nu rust is maar blijft het helaas lastig vinden.

Jij zo te lezen ook echt het nodige meegemaakt. Maar precies wat jij zegt dat zodra je zelf ouder word je het nog minder gaat begrijpen! Dat is hier ook. Altijd geprobeerd alle begrip op te brengen en mijn man ook. Maar toen ik al zwanger was had ik al zoiets dat je dit je kind kan aandoen. Maar zodra hij in mijn arme lag had ik dat inderdaad nog erger. Mijn man heeft er ook bijna 33 jaar overgedaan om nu het contact hopelijk definitief te verbreken. Je blijft op de een of andere manier toch hoop houden he. Althans dat zie ik bij mijn man!! Maar jij klinkt inderdaad super sterk! Is vast en zeker ook een hele weg geweest maar geeft wel ontzettend veel hoop voor de toekomst!!

Dank je voor je berichtje! We gaan vooral genieten van de rust. En kijken het per dag en hopelijk houd mijn man het dan vol. Heb wel echt definitief besloten dat ze ons zoontje en mij inidergeval echt nooit meer ziet:)

Aaah precies dat alles moet op hun manier! Dat was hier ook. Hadden de babykamer van schoonvader gehad. Dus toen die af was hun als eerste laten kijken schoonvader en stiefschoonmoeder zeg maar. Daarna mijn ouders en toen had ik uiteindelijk al geen contact meer met schoonmoeder. Maar die was woest want dat hoorde niet op die manier. Zij had het recht als moeder om als eerste die kamer te zien. En mijn moeder had al meer kleinkids dus die kon wel later. Echt dat soort dingen. In haar hoofd hoorde het dan zo en zo moest het dan. Zoveel situaties van pff.. Hier doet ze het alleen niet net binnen de lijntje. Dat interesseert haar gewoon ook echt niet.. Jeetje zo te lezen heb jij ook ontzettend veel mee gemaakt wat heftig allemaal! Bizar he dat ouders inderdaad zo tegen hun kind kunnen doen hé. Vooral als je zelf moeder bent snap je er niks meer van. Maar vind dat bijvoorbeeld ook van de vader van mijn man. Waarom heeft die zijn zoons niet beter beschermd tegen haar. Ipv te vluchten in het werk. Helaas gaat het inderdaad nooit veranderen. Ik heb hier echt al 12 jaar ellende met haar meegemaakt en mijn man heel zijn leven. Zo triest eigenlijk dat je als eigen kind en schoondochter dan zo'n beslissing moet nemen om je eigen kind veilig te houden he. Hoop inderdaad dat het steeds beter gaat. Mijn man merkt ook echt wel de rust. Maar hij moet nu definitief afscheid gaan nemen van het plaatje dat zijn moeder miss een goede oma zou worden en het dan goed zou maken en zou laten zien dat ze veranderd was. Dat is het hier vooral. Het plaatje wat hij in zijn hoofd had een goede oma die eendjes ging voeren of wandelen of iets met onze zoon. Want dat is ook wat hij mist geeft hij aan niet zijn moeder an zich

Ja dat loslaten van wat had kunnen zijn is inderdaad moeilijk. Daar heb ik soms nog wel eens last van hoor. Maar niet meer in ernstige mate. Ik ben lang heel erg boos geweest omdat hij een nieuw gezin heeft gesticht en daar wel is gebleven. Mijn vader heeft mij eigenlijk mijn hele leven het gevoel gegegeven dat ik er niet toe doe, niet waardevol ben. Na 2 jaar therapie ben ik mezelf gaan waarderen zoals het hoort en daardoor heb ik de keuze kunnen maken om mezelf niet meer zo te laten behandelen. Jou man zal ook uiteindelijk zijn eigenwaarde weer terugvinden en dan zal het loslaten makkelijker worden.

Ziek he! Echt jullie hebben een hoop meegemaakt en geslikt. Narcisten zijn er ook in soorten en kleuren. Zo heb je bijvoorbeeld de verborgen narcist (die dus alles net binnen de lijntjes doet). Maar ook de openlijke narcist, die het niets kan schelen wat anderen zien of vinden van het gedrag. Het is niet te leven met zulke slechte mensen!

Heel herkenbaar verhaal dit. Ik durf je met 100% zekerheid te zeggen dat jouw schoonmoeder een borderline persoonlijkheidsstoornis heeft. De stiefmoeder van mijn man heeft al deze (narcistische) kenmerken ook en zij is ermee gediagnosticeerd. Toppunt was ooit dat ze net deed alsof ze flauwviel als ze naar een verjaardag moesten. Altijd aan zichzelf denken en zij had t altijd het ergste dit dat blablabla…Ik denk dat je er heel goed aan doet om het contact te verbreken, jullie mentale gezondheid staat voorop. Het is echt een toxisch dat borderline. Vreselijk hoeveel dat kapot kan maken.

Er is volgens mij al vaak genoeg gezegd dat dit niet aan jullie ligt, maar hierbij nog mijn 2 cent: Volgens mij zijn zowel jij als je man zorgzame mensen die positief in het leven staan. Jullie gaan uit van het goede in de mens en blijven de hoop houden dat je schoonmoeder verandert, dat er iets zal gebeuren waardoor ze het licht gaat zien. Die hoop moeten jullie los gaan laten. Deze vrouw gaat niet veranderen omdat ze geen enkel zelfinzicht aan de dag legt. Haar gedrag verbaast je waarschijnlijk niet, en toch blijf je je erover verbazen dat iemand zo kan zijn. De schade die zij tot nu toe aan de mensen om zich heen heeft aangericht, zou genoeg moeten zijn om je zoon hiertegen te beschermen. Het is jammer, maar dan maar geen oma. Probeer de verantwoordelijkheid voor haar gedrag bij haar te laten en steek je energie in mensen van wie je het terug krijgt ❤️

Ja dat snap ik! Het liefste van alles heb je gewoon graag het perfecte plaatje. Als.je fantaseer over later heb je ook echt in je hoofd hoe je het voor je ziet enzo. Lijkt me inderdaad heel moeilijk om dat los te laten. Jeetje wat heftig dat je dat gevoel hebt gekregen door jou vader maar fijn om te lezen dat je door therapie je zelf bent gaan waarderen! Want je bent het ook gewoon waard om goed behandeld te worden door wie dan ook!!! Merk dat dat puntje bij mijn man nog lastig is. Hij blijft hebben maar ja ze is wel mijn moeder... dus hoop dat ook hij inderdaad uiteindelijk zijn eigenwaarde gaat terug vinden. Gister namelijk weer wat woorden over dit onderwerp. Hij vind dat hij beslist of zijn moeder onze zoon mag zien. Terwijl ik zoiets heb van nee het is ook mijn zoon en als ik vind dat het niet veilig is moet dat ook geaccepteerd worden. Hij ziet dat helaas anders. Blijft toch die loyaliteit houden nog. Hoop echt dat het minder word! Geef hen ook aan dat wat hij doet met contact en zijn moeder hij beslissing is maar dat als het over onze zoon gaat ik er ook een stem in heb!! Dus hopelijk gaat hij snel ook zijn eigenwaarde terugvinden en kan hij het loslaten. Want dat gun ik hem en maakt het ook gelijk een stuk makkelijker!

Ja veel te veel meegemaakt maar toch blijft hij vast zitten aan zijn moeder helaas. Gister ook weer een hoop gedoe erover. Hij vind namelijk dat hij de keuze mag maken over contact met zijn moeder. En zeker voor zichzelf mag hij inderdaad deze keuze maken. Maar hij vind dat hij deze keuze ook voor onze zoon mag maken. Vind dat als hij besluit contact weer op te vouwen met zijn moeder onze zoon dat ook moet. Ik heb zelf zoiets van nou jij beslis inderdaad of jij contact wilt met je moeder... maar over onze zoon beslis ik toch zeker ook mee. Dus weer heel gedoe om niks helaas. Maar heb hem wel duidelijk gemaakt dat als hij dit inderdaad zo zou doen ik er alles aan zou doen om onze zoon te beschermen. Als ik dan situaties voorleg zegt hij nee zou ik onze zoon niet aan blood stellen. Maar als ik dan zeg dat hij dat dus wel doet door zijn moeder een plaats in onze zoon zijn leven te laten spelen word het weer gedoe. Maar goed hij ziet helaas tot nu toe niet in dat er met zijn moeder niet valt samen te leven... en dat het dan wachten is tot onze zoon geschaad word... hoop echt dat hij het ooit inziet... En weet inderdaad van de 2 soorten narcisme... ze vertoont ook zeker heel veel kenmerken ervan maar ook van bordeline maar ben geen pschychiater dus kan deze stempel niet erop drukken helaas.

Ik weet inderdaad dat er iets is met haar. Of dat nou bordeline, Narcisme of iets anders os doet er niet toe. Feit blijft dat ze helaas geen hulp wilt zoeken. Krijgt ze isd de diagnose er voor dan is het tastbaarder ofzo... maar helaas. Alleen man ziet helaas niet in dat het echt nooit leefbaar gaat worden met haar. Maakt alles kapot inderdaad. Zelfs steeds woorden tussen ons door dat gedrag. Dus hoop echt dat hij het ingaat zien dat ik dit niet doe om hem te pesten maar om onze zoon te beschermen.